Η Βιβή Πηνιώτη γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Είναι ηθοποιός και συγγραφέας. Το 2009 έλαβε το α’ κρατικό βραβείο για νέους θεατρικούς συγγραφείς, για το έργο «Ο θάνατος του Αντονέλο». Η νουβέλα της «Ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι στη λάντζα» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Άνω Τελεία.
Η Βιβή Πινιώτη γράφει για τα «Δέκα βιβλία που θα ήθελα να έχω διαβάσει νωρίτερα»
Ποτέ δεν είναι αργά να διαβάσεις ένα βιβλίο, άσε που δεν είναι λίγες κι οι φορές που τα βιβλία έρχονται και σε βρίσκουν τη στιγμή ακριβώς που τα χρειάζεσαι. Απλώς υπάρχει και η περίπτωση εκεί που διαβάζεις κάποιο, να σταματάς και να αναρωτιέσαι φωναχτά: «Μα καλά… γιατί δεν το είχα διαβάσει αυτό τόσον καιρό;»
Τα βιβλία που ακολουθούν είναι πασίγνωστα, και με ένα γρήγορο ψάξιμο στο διαδίκτυο μπορεί κανείς να βρει εξαιρετικές αναλύσεις και πληροφορίες για την πλοκή τους και για το λογοτεχνικό τους μεγαλείο. Προσωπικά τα αναφέρω με τη δική μου αίσθηση που είχα διαβάζοντάς τα.
«Ενάντια στη μέρα», Τόμας Πίντσον
Μετά από δύο αποτυχημένες απόπειρες ανάγνωσης η τρίτη πέτυχε, όταν βγαίνοντας απ’ τη βολή μου σαλτάρισα στο αερόπλοιο Ινκονβήνιενς, βοήθησα το πλήρωμα οι Φίλοι της Τύχης να λύσουμε τα σχοινιά «πού πάμε» «ποιοι είναι αυτοί» και «πώς φτάσαμε ως εδώ», και γιούπι! φύγαμε! Αμπούλες ελευθερίας, αναρχίας και απόλαυσης έσκαγαν τριγύρω κι απλώς ανέπνεα.
«Έγκλημα και τιμωρία», Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
Το νόμιζα βαρύ, κουραστικό κι ασήκωτο. Τελικά διάβασα το φοβερότερο και βαθύτερο θρίλερ όλων των εποχών σε συνέχειες, που τις έκοβα κι όπου ήθελα εγώ! Όλα τα Νέτφλιξ του κόσμου θα σκότωναν για μια τέτοια σειρά που και πάλι δεν θα έπιανε μία μπροστά στο βιβλίο, ως συνήθως.
«Εκατό χρόνια μοναξιά», Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
Φοβόμουν ότι ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα θα μου επιτίθονταν χωρίς κανένα έλεος και θα μ’ έβγαζαν νοκ-άουτ. Τελικά διαβάζοντάς το παρακολούθησα την καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων του κόσμου, σαν παιδί γελούσα κι έκλαιγα με την καρδιά μου.
«Μόμπυ Ντικ ή Η Φάλαινα»
Αναρωτιόμουν: Μα τόσο μεγάλο βιβλίο με θέμα τη φαλαινοθηρία; Αμ δε! Η φάλαινα του Χέρμαν Μέλβιλ, ακριβώς επειδή είναι φάλαινα και μπορεί να το κάνει, έχει καταπιεί όλα τα βιβλία με όλα τα θέματα του κόσμου που υπήρξαν πριν από αυτή, ταυτόχρονα με αυτή, αλλά και όλα όσα θα υπάρξουν μετά από αυτή μέχρι να εξαφανιστεί η ανθρωπότητα.
«Η ζωή και οι απόψεις του Τρίστραμ Σάντι κυρίου από σόϊ», Λώρενς Στερν
Δέκατος όγδοος αιώνας και πόσο ροκοκό να αντέξει κανείς σ’ ένα βιβλίο; Απάντηση: Το πανκ γεννήθηκε στην Αγγλία το 1759. Και δεν είναι αναριθμητισμός.
Και τώρα τρία μαζί…
«Στο δρόμο», Τζακ Κέρουακ, «Το ζεν και η συντήρηση της μοτοσυκλέτας», Ρόμπερτ Μ. Πίρσιγκ, «Στο θάλαμο του μυθογράφ», Πάνος Κουτρουμπούσης
Γιατί είναι και κάτι βιβλία που όσο πιο νωρίς τα διαβάσεις, τόσο πιο αργά θα γεράσεις. Ύμνοι στην ελευθερία, τη μοναχικότητα αλλά και τη φιλία. Αφήσου στη θεά Τύχη, τη ροή των πραγμάτων, αλλά και στη μελαγχολία να σε πάρει μ’ ένα γέλιο και να σε σηκώσει ελαφρύτερο πάνω απ’ το βάρος της αλήθειας.
«Γυναίκες που τρέχουν με τους λύκους – Μύθοι και ιστορίες για το αρχέτυπο της Άγριας Γυναίκας», Κλαρίσα Πίνκολα Εστές
Στο βιβλίο «Γυναίκες που τρέχουν με τους λύκους – Μύθοι και ιστορίες για το αρχέτυπο της Άγριας Γυναίκας» η Κλαρίσα Πίνκολα Εστές κάνει ένα μαγικό: Σε πηγαίνει κατευθείαν στην πίσω παραμελημένη αυλή της μυθικής σκέψης, χωρίς να σε περάσει απ’ την μπροστινή τακτοποιημένη είσοδο του ορθολογισμού, για να υποδεχτείς εκεί δυνάμεις μέσα σου πρωτόγνωρες και ταυτόχρονα τόσο οικείες, σαν παλιές φιλενάδες που είχες να δεις χρόνια.
«Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών» ,Χάουαρντ Ζιν
Τέλος, στην «Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών» του Χάουαρντ Ζιν, το νόημα βρίσκεται στη λέξη «λαού». Μετά από την εμπέδωση ότι την άμαξα της Ιστορίας μπορεί να την οδηγούν λαμπρά ονοματεπώνυμα αλλά την κινούν οι τροχοί της, ξαναθυμάται κανείς διαβάζοντας ότι ακόμη κι ο τελευταίος τροχός της αμάξης με μία πράξη αντίστασης μπορεί να κάνει την άμαξα να σταματήσει για λίγο να τρέχει με την ταχύτητα του ληστρικού κέρδους και να πάει με την άργητα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Μέχρι να ξαναπάρει φόρα.
