Αλκήεσσα, μια εισαγωγή…
Το νέο βιβλίο της συγγραφέως Θάλειας Π. Αντωνιάδη με τον ιδιαίτερο τίτλο «Αλκήεσσα» κυκλοφόρησε φέτος τον Ιούνιο του 2023 από τις εκδόσεις ΑΝΕΜΟΣ. Μέσα σε 452 σελίδες με μεστό νόημα και αφήγηση που ρέει εύκολα και αβίαστα, η συγγραφέας κατορθώνει να ξετυλίξει τις ιστορίες δύο κοριτσιών, που η μοίρα τις ενώνει ανέλπιστα υπό αντίξοες συνθήκες.
Το βιβλίο μας μεταφέρει στην εποχή του Βυζαντίου όταν αυτοκράτορας ήταν ο Μανουήλ Α΄ Κομνηνός. Τα χρόνια εκείνα η βυζαντινή αυτοκρατορία βαλλόταν από πολλά μέτωπα, αφήνοντας πολλές περιοχές της εκτεθειμένες σε επεκτατικές και ληστρικές επιδρομές. Μία από αυτές ήταν και η λεηλασία της Θήβας και της Κορίνθου από τον ρήγα της Σικελίας Ρογήρο Β΄ στα 1147 μ.Χ. όπου και στήνει το σκηνικό της ιστορίας της η συγγραφέας. Μια εποχή σε μεγάλο βαθμό άγνωστη στο ευρύ κοινό, που ζωντανεύει όμως γλαφυρά και εμπεριστατωμένα η πένα της συγγραφέως.
Δύο κορίτσια, μία μοιραία συνάντηση
-Ο πατέρας μου έδωσε το όνομα «Αλκήεσσα», από τη γλώσσα του Ομήρου: θαρραλέα, αλλά και καρτερική. Τα βράδια, παρά την κόπωση από τις εργασίες της ημέρας, άναβε τη λυχνία του λαδιού και με δίδασκε, πέρα από γραφή κι ανάγνωση, να καταλαβαίνω τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, να αποστηθίζω Πυθαγόρα και Εμπεδοκλή, να ακολουθώ στα ταξίδια του τον Πλούταρχο, να μιμούμαι τα πρόσωπα των τραγωδιών του Σοφοκλή και να πίνω από την Οδύσσεια, δίπλα από την πλουμιστή, σιδερόφραχτη στολή που κρεμότανε στον τοίχο.
«Είμαστε Έλληνες», μου τόνιζε. «Όχι Ρωμιοί, Έλληνες είμαστε!»
-Μ’ αγαπούσαν με τον τρόπο τους͘ νομίζω… Όχι, είμαι σίγουρη͘ αφού μου δίνανε να φάω, με ντύνανε και μου δώσανε και όνομα ένα σεπτεμβριάτικο απόγευμα, παραμονή Σοφίας, Πίστεως, Αγάπης και Ελπίδος: Αγαπία – γιατί ούτε ποιο ήταν ή αν είχα κιόλας όνομα, ήξερα. Το μισούσα το όνομά μου. Ευτυχώς που δεν το κράτησα!
(αποσπάσματα από το βιβλίο «Αλκήεσσα»)
Τόσο διαφορετικές αλλά με το πεπρωμένο να τις ενώνει ανέλπιστα, η Αλκήεσσα και η Αγαπία ξεριζώνονται βίαια από τη ζωή τους στην Κόρινθο και τη Θήβα αντίστοιχα. Αιχμάλωτες πια του Ρογήρου Β΄ της Σικελίας οι δύο κοπέλες καλούνται να επιβιώσουν ως εργάτριες μεταξιού στην Πάνορμο (σημερινό Παλέρμο). Μέσα σε έναν κυκεώνα συμπτώσεων και αναπάντεχων περιστατικών, η μοίρα τις φέρνει κοντά. Είναι όμως τα κοινά τους σημεία ικανά να υπερκεράσουν τις διαφορές τους; Κι αν όχι, τι συνέπειες θα φέρει στις ζωές τους το αναπάντεχο αυτό συναπάντημα; Σε αυτά και άλλα ερωτήματα δίνει απαντήσεις το βιβλίο, καθηλώνοντάς μας σε μια ιστορία αγάπης, προδοσίας, σύγκρουσης αλλά και νοσταλγίας για την πατρίδα.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Το φθινόπωρο του 1147 μ.Χ. εισβάλλουν στη Θήβα και στην Κόρινθο οι Νορμανδοί του Ρογήρου Β΄ της Σικελίας, με κύριο στόχο τους την ακμάζουσα μεταξοβιοτεχνία, τους εξειδικευμένους εργατοτεχνίτες και την πολύτιμη τεχνογνωσία τους. Μεταξύ των αναρίθμητων λαφύρων και αιχμαλώτων στια κατάφορτες γαλέρες του αρχιναυάρχου Αντιοχέα, βρίσκονται αλυσοδεμένα και δύο δεκατριάχρονα κορίτσια: Η Αλκήεσσα και η Αγαπία, που ανήκουν πλέον στον ρήγα της Πανόρμου.
Η Αλκήεσσα, ξεριζωμένη βάναυσα από την πατρίδα και την οικογένειά της, οδηγείται ως κεντήστρα στα εργαστήρια μεταξωτών του παλατιού. Αργότερα, μεταφέρεται στο αρχοντικό του Νορμανδού ιππότη ντ΄Ανβίλ, ως προστατευόμενή του. Η Αγαπία, μαζί με τον παιδικό της φίλο Δαβίδ, οδηγούνται στα βαφεία των μεταξωτών νημάτων.
Δύο προσωπικότητες εκ διαμέτρου αντίθετες, με καταβολές, βιώματα, παιδεία και ένστικτα που διαφέρουν βαθιά, θα συνυπάρξουν από ένα καπρίτσιο της Μοίρας και των ανθρώπων. Ο θρησκευτικός φανατισμός της εποχής, τα ανίερα κρυφά πάθη και οι καταπιεσμένοι πόθοι, οι διαρκείς συνωμοσίες και δολοπλοκίες, οι δολοφονίες αθώων και ενόχων, τα βίαια ένστικτα και η επιβολή της διαστροφής στην αθωότητα, θα αλλοιώσουν το αρχικό πεπρωμένο των κοριτσιών με τραγικές συνέπειες.
Θάλεια Π. Αντωνιάδη, η πένα πίσω από την «Αλκήεσσα»
Η Θάλεια Π. Αντωνιάδη γεννήθηκε στην Αυστραλία. Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάστηκε στο Ναύπλιο στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και ζει εκεί. Είναι μέλος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Ήταν ιδρυτικό μέλος της Παραμυθένιας Σκηνής του Δημοτικού Θεάτρου Ναυπλίου, που λειτούργησε από το 1999 μέχρι το 2019. Εργάστηκε εθελοντικά ως διασκευάστρια-συγγραφέας και σκηνοθέτιδα θεατροποιημένων παραμυθιών.
Έχει βραβευτεί τρεις φορές για έργα της, το 1986 από τον Ροταριανό Όμιλο, το 2007 από την Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος και το 2009 από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά. Διηγήματα, ποιήματα και άρθρα της έχουν δημοσιευτεί στα τοπικά περιοδικά «Απόπειρα Λόγου και Τέχνης» και «Πυξίδα», καθώς και στο περιοδικό της ΕΛΜΕ Αργολίδας «Θρυαλλίς», στου οποίου τη συντακτική επιτροπή ανήκε.
Εργογραφία της συγγραφέως
« Ο φόβος που φτιάχνει τους θεούς», εκδόσεις Κάναθος, 1994.
«Η ουρά του ελέφαντα» εκδόσεις Πατάκη, 1998 (επανακυκλοφόρησε από την Createspace Amazon με τίτλο: «Ο πέμπτος τυφλός»).
«Τα ταξίδια του Δρομέα», εκδόσεις Μίνωας, 2002.
«Το Θαλασσόδεντρο», εκδόσεις Φυτράκη, 2002.
«Η Τουτουλίνα Ρουτουτού στην Πιπιλοχώρα», εκδόσεις Φυτράκη, 2002 (επανακυκλοφόρησε από την Createspace Amazon).
«Το κρεβάτι του ήλιου», εκδόσεις Χριστόπουλος, 2004.
«Οι πύλες του Θρυλόκοσμου» 1ος τόμος: «Το ιαματικό ψυχοβότανο», εκδόσεις Φυτράκη, Αθήνα 2004. 2ος τόμος: «Το πύρινο άλογο», 2005 (επανακυκλοφόρησαν από την Createspace Amazon, καθώς και ο 3ος τόμος «Το κρυστάλλινο μάτι»).
«Γιατί χαμογελάει το αυγουστιάτικο φεγγάρι», εκδόσεις Καστανιώτη, 2004.
«Η Τούρτα… το ‘σκασε!», εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2004.
«Το φωτεινό μυστικό του κυρίου Γκρίζου», εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2005.
«Το μαύρο μαργαριτάρι», εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2011.
«Το φίλτρο της Ξινολεμονής», Createspace Amazon, 2019.
