Πάντα αγαπούσα το διάβασμα. Δεν ήμουν ποτέ από αυτούς που ένιωθαν τύψεις αν δεν διάβαζαν κάθε μέρα. Αντιθέτως, είχα μια σχεδόν ρομαντική σχέση με τα βιβλία: ήξερα ότι θα με περιμένουν. Δεν χρειαζόταν να εξηγώ ή να απολογούμαι – απλώς πίστευα ότι το διάβασμα είναι κάτι που επιλέγω όταν είμαι χαλαρή, όταν όλα είναι στη θέση τους, όταν έχω άδεια ή είμαι στο πλοίο για το νησί.
Τώρα, κάθε φορά που κοιτάζω τη βιβλιοθήκη μου, με κοιτάζει κι εκείνη. Όχι τυχαία: πιο συγκεκριμένα, με κοιτούν εκείνα τα αδιάβαστα. Εκείνα που αγόρασα με ενθουσιασμό και εδώ και καιρό δεν έχω μπει στην διαδικασία ούτε να τα ξεσκονίσω. Και κάθε μέρα λέω: «Κάτι πάει λάθος…»
Αλλά δεν θέλω να κάνω ένα ψυχοθεραπευτικό άρθρο για το πώς με κατέκλυσαν οι τύψεις ή για το ποιος μου έκλεψε την όρεξη για διάβασμα. Όχι. Θέλω να πω την αλήθεια μου, με λίγη αυτοσαρκαστική αγάπη. Ένα μικρό tribute στις πιο λάθος (ή μήπως όχι;) πεποιθήσεις μου.
Γιατί έχω τόσο καιρό να διαβάσω βιβλία;
(ή πώς έμαθα να μην αισθάνομαι (πολύ) άσχημα για τα αδιάβαστα της βιβλιοθήκης μου)
#1: Το μετά-δουλειά σύνδρομο
Δουλεύω πολλές ώρες. Φεύγω από το σπίτι στις 9 και επιστρέφω στις 8. Μιλάω, ακούω, απαντάω, σχεδιάζω. Είμαι με ανθρώπους όλη μέρα. Άνθρωποι παντού. Δηλαδή, πραγματικά, με τι κουράγιο να ανοίξω ένα βιβλίο όταν το μόνο που θέλω είναι να γίνω ένα με το πάπλωμα;
#2: Τα Σαββατοκύριακα είναι για ζωή
Τα Σαββατοκύριακα είναι πιο ελεύθερα, ναι. Αλλά τότε θέλω να ζήσω. Θέλω βόλτες στη φύση, φίλους, κουβέντες, ήλιο, κρασί, και ό,τι άλλο φέρει η μέρα ή και η διάθεση. Και δεν το βρίσκω καθόλου κακό. Μήπως αυτό είναι και το point του διαβάσματος; Να μη γίνεται από καθήκον αλλά από επιθυμία;
#3: Το λάθος βιβλίο, στη λάθος εποχή
Το τελευταίο βιβλίο που άνοιξα είχε τίτλο που περιείχε τις λέξεις «χιόνι», «παγετός» και «σιωπηλή νύχτα». Το ξεκίνησα τον Φλεβάρη. Τώρα είναι Απρίλης και έξω τραγουδάνε τα πουλιά. Απλά δεν γίνεται. Θέλω άνθη και μέλισσες, όχι χιονοθύελλες. Από την άλλη πλευρά η πιο αγχώδης πλευρά μου δεν μπορεί να δεχτεί ότι θα αφήσω κάποιο βιβλίο στην μέση. Η αποδοχή είναι όμως μια καλή αρχή.
#4: Το μετα-αναγνωστικό πείραμα
Κάθε τόσο με πιάνει το «δεν είμαι πια αναγνώστρια». Και τότε, πειραματίζομαι: ξεκινάω νέα χόμπι – ζωγραφίζω, φυτεύω, δημιουργώ με πηλό. Και μετά θυμάμαι ότι τίποτα δεν μου προσφέρει την ίδια ήσυχη χαρά με ένα καλό βιβλίο. Δεν είναι ότι δεν είμαι – είναι ότι είμαι πολλά, κάτι που επίσης είναι οκ!
Τελικά, γιατί έχω τόσο καιρό να διαβάσω βιβλία;
Ίσως επειδή μεγαλώνω. Ίσως επειδή κουράζομαι. Ίσως επειδή η καθημερινότητά μου έχει αλλάξει πάρα πολύ τον τελευταίο χρόνο. Ίσως επειδή ακόμα δεν βρήκα το επόμενο σωστό βιβλίο. Ίσως όλα αυτά μαζί. Αλλά δεν πειράζει. Τα βιβλία θα με περιμένουν. Και όταν τα ξαναπιάσω, θα είναι σα να μην πέρασε μια μέρα.
Ή τέλος πάντων… ένας μήνας. Ή τέσσερις για την ακρίβεια!
Δεν θέλω να αναλύω και να σκέφτομαι ότι κάτι δεν πάει καλά εάν δεν διαβάζω κάθε μέρα, ούτε θέλω να βάζω το διάβασμα στην to do list- ε φτάνει πια με τις λίστες και τα πρέπει. Νομίζω ότι η λογοτεχνία δεν περιλαμβάνει την λέξη πρέπει. Πιθανόν να το νιώθετε και εσείς, ή μόνο εγώ – αλλά και αυτό θα ήταν οκ. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι δεν συμμετάσχουμε σε κάποιον μαραθώνιο ανάγνωσης ούτε κατά διάνοια ανταγωνιζόμαστε φίλους, συγγενείς ή τους άλλους book lovers που έχουν κατακλύσει τα social media. Η ανάγνωση είναι μια προσωπική εμπειρία και χαίρομαι που εκεί έξω οι εκδόσεις και τα best sellers δεν σταματάνε. Ίσως σε κάποιους μήνες να καταφέρω να προλάβω την μαζική παραγωγή βιβλίων ή να μάθω να αξιολογώ καλύτερα τις επιλογές μου και τον χρόνο μου!
