Ο Sebastian Fitzek είναι ένας από τους πιο γνωστούς Γερμανούς συγγραφείς βιβλίων. Μάλιστα ειδικεύεται στο να γράφει εθιστικά ψυχολογικά θρίλερ, έχοντας κατακτήσει με αυτά την πρωτιά στις καρδιές των αναγνωστών και στις πωλήσεις. Τα βιβλία που έχουν εκδοθεί και μεταφραστεί στην Ελλάδα δεν είναι πολλά, ούτε λίγα. Θα λέγαμε ότι έχει μια αξιοσέβαστη εκδοτική πορεία.
Ξεκινώντας από τα πρώτα του βιβλία μέχρι και τα τελευταία του best seller η εξέλιξη στην ποιότητα, το περιεχόμενο, τις ιδέες και τον εθισμό που μας προκαλεί τείνει να αυξάνεται κατακόρυφα. Μερικοί πασίγνωστοι τίτλοι του είναι : Η θεραπεία, Το δέμα, O Aναλφάβητος και Ο συλλέκτης ματιών 1 και 2.
Αυτό που παρατηρούμε διαβάζοντας Fitzek είναι ότι δεν μπορούμε να αφήσουμε το βιβλίο από τα χέρια μας. Τι μας προκαλεί; Τι έχει καταφέρει να κάνει στο αναγνωστικό κοινό του μέσω των βιβλίων του; Δεν είναι μόνο οι fans του που εθίζονται αλλά σταδιακά οποιοσδήποτε αναγνώστης ξεκινήσει το διάβασμα. Τα περισσότερα είναι θετικά όσο αφορά την κριτική των βιβλίων του, τον τρόπο γραφής και τα θέματα που πραγματεύεται. Όμως δεν είμαστε εδώ για να ασκήσουμε κριτική στον Fitzek αλλά για να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πως γίνεται να είναι τόσο εθιστικός.
Για να γίνω πιο αντιληπτή θα σας πω πως εύκολα μερικά από τα βιβλία του διαβάζονται σε 5 ώρες συνεχόμενης ανάγνωσης, ενώ τα λίγο μεγαλύτερα σε σελίδες βιβλία του δεν θα σας πάρουν περισσότερο από 24 ώρες ανάγνωσης συνολικά. Ναι, η γραμματοσειρά είναι σχετικά μεγάλη, η γραφή και η μετάφραση είναι εκπληκτική και εύκολη, όμως η ροή της συγγραφικής σκέψης, ο τρόπος ανάλυσης και το πως ξεδιπλώνει το μυστήριο κάνουν ακαταμάχητα τα βιβλία του. Με λίγα λόγια δεν είναι ένας κοινός συγγραφέας , αλλά ένας ταλαντούχος άνθρωπος που καταφέρνει να κρατήσει με μαγικό τρόπο το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Μα πως το κάνει;
Το ίδιο θέμα που πραγματεύεται είναι εθιστικό
Επιλέγει να δημιουργεί ιστορίες φαντασίας που εμπεριέχουν ανθρώπους πραγματικούς, που βάλλονται από τις καταστάσεις της ζωής και δεν είναι σπάνιοι. Θίγει εξαιρετικά θέματα, καταπολεμώντας έτσι με έναν τρόπο τα στερεότυπα. Βλέπουμε πρωταγωνιστές και συμπρωταγωνιστές τυφλούς, αναλφάβητους, vegan ή λήπτες υπηρεσιών ψυχικής υγείας. Άνθρωποι σας εμάς. Ο ίδιος ο ήρωας ή η ηρωίδα λοιπόν είναι εξαιρετικά πλασμένος, με κάθε δυνατή και χρήσιμη λεπτομέρεια. Καταφέρνει ταυτόχρονα να μας γνωρίζει έναν καινούργιο κόσμο, δίνοντάς μας πληροφορίες που ο ίδιος έχει ψάξει και ερευνήσει καλά. Δεν αναφέρει φανταστικά γεγονότα για το πως μια τυφλή γυναίκα βάζει πλυντήριο ή για το πως νιώθει ένας αναλφάβητος άνθρωπος.
Έχει ευχαριστίες και πληροφορίες στο τέλος
Ναι, διαβάζω και τις ευχαριστίες γιατί απλά ο Fitzek το κάνει τέλεια. Από την αρχή μέχρι και το τέλος έχει έναν τρόπο να σε κρατάει, δίνει έμφαση στην επικοινωνία με το αναγνωστικό κοινό του και προσφέρει απλόχερα και με ειλικρίνεια τις ευχαριστίες του στους σημαντικούς άλλους. Στο τελευταίο κεφάλαιο των βιβλίων του, εκείνο με τις ευχαριστίες αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης ότι όσα διάβασε, όσες πληροφορίες έδωσε ο συγγραφέας για χάρη της πλοκής είναι πραγματικές. Ξεζουμίζει κάθε δυνατή πηγή πληροφοριών, κυρίως από ανθρώπους, και χτίζει μια ιστορία πλοκής με αποδεδειγμένα αληθινά γεγονότα και όχι υποθέσεις. Για παράδειγμα, θα ρωτήσει άτομα που έχουν προβλήματα όρασης για να μπορέσει να παρουσιάσει την πραγματική εικόνα και καθημερινότητά τους και όχι υποθετικά σενάρια που μπορεί να είναι ωραιοποιημένα ή παραποιημένα.
Δεν δίνει περιττές πληροφορίες και η ροή έχει μια εκπληκτική ισορροπία για να γίνει το καλύτερο ψυχολογικό θρίλερ
Στα βιβλία του Fitzek δεν θα αναγκαστείς να διαβάσεις μια άχρηστη περιγραφή ενός σπιτιού ή ενός αντικειμένου. Δεν θα χρονοτριβήσει αναλύοντάς σου καταστάσεις που δεν έχουν σκοπό και νόημα στην πλοκή. Φυσικά και υπάρχουν δυνατές περιγραφές και σημαντικές αναφορές, αλλά μόνο όσες είναι αναγκαίες.
Γράφει απλά
Ακόμα ένα θετικό στοιχείο που εθίζει τον αναγνώστη στο να διαβάσει Fitzek είναι ότι γράφει απλά και κατανοητά. Φυσικά μεγάλο ρόλο διαδραματίζει και η μετάφραση στα Ελληνικά. Όμως συμβαίνει ο ίδιος ο συγγραφέας να έχει το ταλέντο της απλής και καθαρής γραφής, χωρίς να σε μπερδεύει μεταπηδώντας από το ένα θέμα στο άλλο ή να γεμίζει τα κείμενά του με μαμφάρες και δυσνόητες λέξεις.
Μας εκπλήσσει συνέχεια με τις ιδέες του
Κανέναν βιβλίο του δεν μοιάζει με κάποιο άλλο. Ο τρόπος γραφής φυσικά και είναι κοινός, όπως δε και ο τρόπος που χειρίζεται ο συγγραφέας τα άτομα που πλάθει και τον τρόπο που τα αναλύει. Είναι η ταυτότητά του. Όμως δεν επαναλαμβάνεται σε κανέναν βιβλίο του, εφευρίσκει νέες καταστάσεις, παράξενες ιστορίες, φανταστικές και φαντασμαγορικές σκηνές και ένα τέλος που σε αφήνει άφωνο.
