Ο Διονύσης Μαρίνος μας μυεί στο σύμπαν του "Σαν Νορμάλ"

"Σαν νορμάλ", Διονύσης Μαρίνος[Εικόνα:Ρίτα Μπαούση] — “Σαν Νορμάλ”, Διονύσης Μαρίνος
[Εικόνα: Ρίτα Μπαούση]

Μετά το πολύ συγκινητικό μυθιστόρημά του με τίτλο “Μπλε Ήλιος” (Μεταίχμιο, 2021), ο Διονύσης Μαρίνος επιστρέφει με το “Σαν Νορμάλ”, ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο λογοτεχνικό εγχείρημα, καθώς πρόκειται για ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα, ένα κολάζ διηγημάτων με ήρωες που μπλέκουν σε ένα πρωτότυπο αφηγηματικό γαϊτανάκι, περνώντας και επηρεάζοντας ο ένας τη ζωή του άλλου, πολλές φορές εν αγνοία τους. Τι είναι, όμως, το Σαν Νορμάλ;

”Είναι μια πόλη τόσο ήρεμη και γαλήνια, που συνέβαιναν καθημερινά διάφορα περίεργα περιστατικά. Ληστείες άνευ ουσίας, περίεργες εξαφανίσεις ανθρώπων, ανάρμοστοι έρωτες. Είχε και τσίρκο, αλλά κι αυτό δεν ήταν ένα κλασσικό θέαμα που μπορούσες να δεις σε μια κανονική πόλη. Το Σαν Νορμάλ ήταν αυτό ακριβώς που έλεγε το όνομά του.”

Όσο προχωρά η ανάγνωση του βιβλίου, τόσο οι αναγνώστες αντιλαμβάνονται πως ο Μαρίνος δόμησε ένα φανταστικό λογοτεχνικό σύμπαν- με στέρεα βάση την αναμφισβήτητη εκφραστική του δεινότητα- όπου αλλόκοτα γεγονότα λαμβάνουν χώρα, παράξενες καταστάσεις, που μοιάζουν απόλυτα φυσιολογικές, συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους. Στους ήσυχους δρόμους αυτής της επινοημένης πόλης, άνδρες και γυναίκες, παράξενα ζώα, νάνοι, εν δυνάμει κι αποθανόντες συγγραφείς, διασταυρώνουν τη μοίρα τους, παραδίδοντας στους αναγνώστες ένα απολαυστικό κείμενο, το οποίο άλλωστε είναι και το ζητούμενο.

''Σαν Νορμάλ",[Εικόνα:Ρίτα Μπαούση] — ”Σαν Νορμάλ”,
[Εικόνα:Ρίτα Μπαούση]

Τα θέματα που φαίνεται να απασχολούν τον συγγραφέα σε αυτό το τολμηρό, συγγραφικό του πόνημα, δεν είναι άλλα από αυτά που απασχολούν, ανά τους αιώνες, τους εκπροσώπους κάθε μορφής τέχνης, όπως η μοίρα των ανθρώπων, ο έρωτας, η ελευθερία, η αγάπη, η δημιουργία κι η ελεύθερη έκφραση και, φυσικά, η λογοτεχνία. Η ιδιαιτερότητα του “Σαν Νορμάλ” είναι ότι αυτά προσεγγίζονται από τον συγγραφέα με ευδιάκριτη ευαισθησία και με σκοπό όχι μόνο να τέρψουν τον εκάστοτε αναγνώστη, αλλά και να του θέσουν μια σειρά από φιλοσοφικούς στοχασμούς πάνω στη λογοτεχνία, τη δημιουργική γραφή και τους πολλαπλούς, επινοημένους εαυτούς μας, λογοτεχνικούς και μη. Ο αφηγητής του Μαρίνου είναι μια πολυδιάστατη οντότητα, μια αφηγηματική φωνή που αλλάζει σώμα σε κάθε ιστορία του βιβλίου, φλερτάροντας με τα όρια του φανταστικού και του μαγικού ρεαλισμού, επικοινωνώντας, όμως, πάντα την ίδια αλήθεια, αυτή της ελεύθερης δημιουργικής γραφής που μετουσιώνεται σε λογοτεχνία αξιώσεων. Η λεπτοδουλεμένη, ραφιναρισμένη γλώσσα του Μαρίνου, σε συνδυασμό με την σπονδυλωτή αφηγηματική ροή του κειμένου, στην οποία ο συγγραφέας δε διστάζει να εντάξει σαν ήρωες τον Χόυλιο Κορτάσαρ, αλλά και την Γκλέντα, ηρωίδα της συλλογής διηγημάτων του τελευταίου με τίτλο “Πόσο αγαπάμε την Γκλέντα” (Opera, 2019), αποδεικνύουν πως, όταν ο συγγραφέας τολμά να βαδίσει πέρα από τα στενά όρια της εκάστοτε συγγραφικής φόρμας, τότε καταφέρνει να γράψει ένα μυθιστόρημα που ίσως δεν εντάσσεται εύκολα σε μια συγκεκριμένη κατηγορία, είναι όμως αδιαμφισβήτητα καλογραμμένο κι απολαυστικό. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Βρείτε το εδώ.

Διαβάστε επίσης Πόσο Ελληνικό είναι το Βυζάντιο; Πόσο Βυζαντινοί οι Νεοέλληνες; της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ

Advertising