Όλοι μας έχει τύχει να διαβάσουμε άρθρα με θέματα όπως “Δέκα βιβλία που πρέπει να διαβάσεις στην καραντίνα” (καραντίνα vol 3000), ή “Δέκα βιβλία που θα σου αλλάξουν τη ζωή”. Με συγγενείς, φίλους και αγνώστους, κάποια στιγμή σίγουρα έχουμε συζητήσει για κάποιο μυθιστόρημα, κάποιο ποίημα, κάποιο παραμύθι. Σχεδόν πάντα θα ακούσουμε την ερώτηση “Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλιο;”, που φυσικά αν είσαι βιβλιοφάγος είναι ερώτηση μαχαιριά, καθώς είναι σα να πρέπει να επιλέξεις κάποιο από τα παιδιά σου.
Τι γίνεται όμως όταν η ερώτηση είναι για το χειρότερο βιβλιο που έχεις διαβάσει;
Αυτό το βιβλίο που για να το ολοκληρώσεις έπρεπε να κάνεις ενέσεις καφεΐνης, γιατί από τη βαρεμάρα θα σε έπαιρνε ο ύπνος; Αυτό που αναρωτιόσουν πώς κατάφερε να εκδοθεί και μάλιστα ίσως και να έχει γίνει best seller; Σε αυτά ακριβώς τα βιβλία θα αναφερθώ στο άρθρο που αυτήν τη στιγμή διαβάζεις, φίλε αναγνώστη, με απόλυτη συγκέντρωση. Σε αυτό το εγχείρημα με βοήθησε η πλειάδα των followers μου στο Instagram με τις δικές τους απόψεις. Και όταν λέω πλειάδα, αναφέρομαι στους 5 ανθρώπους που ως καλοί Σαμαρείτες, αποφάσισαν να με βοηθήσουν.
Πάμε όλοι μαζί να παρακολουθήσουμε το countdown των 5 χειρότερων βιβλίων που έχουμε διαβάσει!
5) Ο εραστής της Λαίδη Τσάτερλυ του Ντ. Χ. Λώρενς
Ειλικρινά, το πρώτο βιβλιο που ήρθε στον νου μου ως το χειρότερο και ίσως υπήρξε η αιτία του άρθρου που βρίσκεται μπροστά στα μάτια σου. Πρόκειται για ένα βιβλίο που μια πολύ καλή μου φίλη βασανίστηκε κυριολεκτικά να ολοκληρώσει. Η Λαίδη Τσάτερλυ με τον εραστή της την εξώθησαν, δίχως ίχνος υπερβολής, στα άκρα!
Πρόκειται για την εξωσυζυγική σχέση της Κόνστανς Τσάτερλυ με τον Όλιβερ Μέλλορς, δασοφύλακα των Τσάτερλυ. Αυτή η σχέση ξεκίνησε μετά την αναπηρία του συζύγου της, Κλίφορντ, από τη μέση και κάτω, εξαιτίας ενός σοβαρού τραυματισμού του στον πόλεμο. Βασικότερη αφορμή της απιστίας στάθηκε η συναισθηματική απόσταση μεταξύ του ζευγαριού, η οποία δεν ξεπεράστηκε ποτέ. Ο έρωτας για τον δασοφύλακα ήρθε σαν σωτηρία για την Τσάτερλυ, σε μια κομβική στιγμή της ζωής της. Το περιεχόμενό του και η περιγραφή των ερωτικών σκηνών τάραξε τον συντηρητικό κόσμο του 20ου αιώνα. Πλέον έχει ενταχθεί στην κλασική αγγλική λογοτεχνία με εκατομμύρια αναγνωστών.
Γιατί μπορεί να βασανίσει τους αναγνώστες;
Υπάρχει μεγάλη διχογνωμία για το βασικό σκελετό του βιβλίου. Κάποιοι θεωρούν ότι αν δεν υπήρχαν οι σκανδαλώδεις σκηνές, θα μιλούσαμε για ένα βαρετό βιβλίο με μια πρωταγωνίστρια δίχως περιεχόμενο. Οι σχέσεις που περιγράφονται δε διακρίνονται για το υγιές της φύσεως, με κακοποιητική ίσως υπόσταση. Η κακοποίηση δεν έγκειται μόνον στο σώμα μα και στην ψυχή. Το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για τα σημεία του σώματος στις ερωτικές σκηνές είναι ιδιότυπο, αφού αναφέρεται σε αυτά με ονόματα λουλουδιών. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ενέχει ρομαντισμό αυτή η χρήση, μα δυστυχώς προκαλεί μια άβολη κατάσταση.
“And that is how we are. By strength of will we cut off our inner intuitive knowledge from admitted consciousness.
This causes a state of dread, or apprehension, which makes the blow ten times worse when it does fall.”
4) Το νήμα της Victoria Hislop
Μετά την τεράστια επιτυχία που σημείωσε ” Το Νησί”, η συγγραφέας έρχεται με το τρίτο της βιβλιο με μια ακόμη ιστορία από την αγαπημένη της Ελλάδα. Μας αφηγείται τη μεγάλη πυρκαγιά στη Θεσσαλονίκη όταν γεννιεται ο Δημήτρης Κομνηνός, όπου χριστιανοί, εβραίοι και μουσουλμάνοι ζούσαν μαζί. Ακολουθεί ο πόλεμος, οπότε οι κάτοικοι πλέον διαλέγουν στρατόπεδο και διαρρηγνύονται οι σχέσεις τους. Έχουμε και την ιστορία της Κατερίνας, που λόγω της καταστροφής στη Μικρά Ασία, αναγκάζεται να καταφύγει στην Ελλάδα. Έτσι, ενώνονται οι ζωές του Δημήτρη και της Κατερίνας, και φτάνουμε στη Θεσσαλονίκη του 2007, οπότε ένας νεαρός Αγγλο -Έλληνας μαθαίνει την ιστορία της ζωής των παππούδων του.
Διαβάζοντας την περίληψη του βιβλίου η αλήθεια είναι ότι διεγείρεται το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ωστόσο οι αρνητικές κριτικές δε θα μπορούσαν να λείπουν, με αρκετούς να θεωρούν ότι είναι ένα αδικαιολόγητα μεγάλο βιβλίο που θα μπορούσε να ήταν πιο περιεκτικό. Όταν ένα βιβλίο αγγίζει τις 600 σελίδες, η αρχική σκέψη είναι ότι τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στο έργο δε θα μπορούσαν να περιοριστούν σε λιγότερες σελίδες. Βέβαια η απογοήτευση μπορεί να έρθει στα μίσα του βιβλίου, οπότε ο αναγνώστης κουράζεται και γεννάται το ερώτημά του “Γιατί τόσο μεγάλο;”. Ένα ακόμα σημείο είναι η περιγραφή των ιστορικών γεγονότων, στα οποία υπάρχει κατά κάποιους διαστρέβλωση, ειδικότερα στα τραγικά συμβάντα της Μικρασιατικής καταστροφής. Πολλούς δεν άγγιξε το ειδύλλειο των ηρώων, αφού τους φάνηκε τοσο επιφανειακό που δεν καταλαβαίνεις τον έρωτά τους. Το ότι προς το τέλος του βιβλίου έχουμε τρυφερές στιγμές μεταξύ της Κατερίνας και του Δημήτρη ίσως να συνέβαλλε αποφασιστικά στην αδυναμία συναισθηματικής ταύτισης με το ζευγάρι.
“Gems were a way of showing your status, and his wife had always been a perfect model for everything he wanted to display.”
3) Ο Αλχημιστής του Paulo Coelho
Ο Αλχημιστής είναι ένα έργο που εκδόθηκε το 1988 από τον Paulo Coelho, έναν από τους πιο πολυδιαβασμένους συγγραφείς. Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Σαντιάγκο, ένας βοσκός από την Ανδαλουσία, ο οποίος αποφασίζει να ταξιδέψει αρχικά για να μάθει τι σημαίνει το όνειρό του και στη συνέχεια για να βρει έναν θησαυρό στις Πυραμίδες της Αιγύπτου. Στο ταξίδι του έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό και συνδυαλέγεται με διαφορετικούς κόσμους και πολιτισμούς.
Πρόκειται για ένα έργο με φιλοσοφικές αναζητήσεις και ένα ταξίδι ανακάλυψης του θησαυρού που κρύβεται μέσα μας. Ωστόσο, πολλοί αναγνώστες θεώρησαν ότι ο Coelho φλυαρεί σε τέτοιον βαθμό, ώστε να χάνεται το ενδιαφέρον ανάμεσα στις 256 σελίδες του έργου του. Όσοι το είδαν ως βιβλιο αυτοβοήθειας, δεν κατάφερε να τους βοηθήσει, παρά να τους μπερδέψει. Τα συμπεράσματα που εξάγει ο Coelho στο τέλος του μυθιστορήματός του, κατά κάποιους υπερτονίζονται, σα να θέλει να καταδείξει την δική του αλήθεια ως τη μια και μοναδική. Άλλωστε, τα συγκεκριμένα δε θεωρούνται δύσκολο να εξαχθούν αβίαστα από τον αναγνώστη με τη δική του μόνον λογική, οπότε οποιοσδήποτε τονισμός μπορεί να κουράσει. Τα συμπεράσματα αυτά ίσως περιέχουν έναν ρομαντισμό, μια ουτοπική διαθεση που δε συνάδει με την πραγματικότητα που ζει ο Σαντιάγκο και όλοι εμείς.
“People are afraid to pursue their most important dreams, because they feel that they don’t deserve them,
or that they’ll be unable to achieve them.”
2)Twilight της Stephanie Meyer
Η ένοχη απόλαυσή μου ήταν κατά την εφηβεία μου το Twilight, και απόλαυση ολόκληρης γενιάς. Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αποτελεί την κορωνίδα της λογοτεχνίας. Και όταν λέμε Twilight, καλώς ή κακώς η μπάλα παίρνει όλη τη σειρά βιβλίων της συγγραφέως.
Η αρχή των προβλημάτων ξεκινά από την πρωταγωνίστρια, Bella Swan. Άγευστη, άοσμη και οποιοδήποτε επίθετο μπορούμε να σκαρφιστούμε με το στερητικό α-. Η Meyer προσπάθησε να διορθώσει αυτό το μικρό ατόπημα στο Midnight Sun, με αμφίβολο αποτέλεσμα. Αλλά πραγματικά, το τελειωτικό χτύπημα, ανάμεσα σε πολλά, είναι αυτο που συμβαίνει στο τελευταίο βιβλιο, Χαραυγή. Μια λέξη ξεκίνησε τσουνάμι αντιδράσεων, αποτύπωση. Αναφέρομαι φυσικά στην αγάπη του Jacob Black, του λυκανθρώπου της ιστορίας, προς το πρόσωπο της Renesmee Cullen, το βρέφος των πρωταγωνιστών μας. Ναι, “αποτύπωσε”, ερωτεύτηκε ή όποια άλλη λέξη μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένα βρέφος! Δεν περιγράφω άλλο!
Μια παρατήρηση σημείωσε ένας φίλος μου που δεν είχα σκεφτεί ποτέ σχετικά με τις θρησκευτικές αναφορές, κυρίως στη Νέα Σελήνη. Αν και είναι ωραίο να τίθενται σοβαρά ζητήματα σε βιβλία, όμως τι γίνεται όταν μιλάμε για εφηβική λογοτεχνία; Μήπως δεν είναι τόσο σωστό να υπάρχουν ζητήματα περί ψυχής και θρησκειών σε πιο “ελαφρά” αναγνώσματα; Ίσως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.
“I walked towards my fate with my destiny standing solidly by my side”
1 ) Παναγία των Παρισίων του Victor Hugo
Το βιβλίο που ανέδειξε την μοναδική ομορφιά της Notre Dame σε αντιδιαστολή με την εξαθλίωση των Παριζιάνων τόσο οικονομική όσο και ηθική, με επισήμανση στην τελευταία. Περιγράφει με γλαφυρό τρόπο την ασυδωσία της Καθολικής Εκκλησίας και την εκμετάλλευση προς τους πολίτες. Αυτό το βιβλίο μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη χάρη στη Disney, όπου αγαπήθηκε ο γλυκύτατος Κουασιμόδος και η εκκλησιαστική μουσική του έργου.
Περιγραφή· το βασικό πρόβλημα που βασάνισε στο έπακρο εμένα συγκεκριμένα. Μέσα από αυτο το βιβλίο μπορεί ο αναγνώστης να μάθει κάθε γωνία του Παρισιού. Κυριολεκτικά, κάθε μικρή γωνιά περιγράφεται με μαεστρία μεν, αλλά με υπερβολικές λεπτομέρειες δε. Αν επρόκειτο για ταξιδιωτικός οδηγός του Παρισιού θα ήμουν καθόλα ευχαριστημένη, κάτι που δεν ισχύει εδώ. Δίχως ίχνος υπερβολής, ο Hugo αναλύει κάθε κολώνα, κάθε πέτρα για να κάνει και ιστορική αναδρομή της πέτρας και πόσα χρόνια βρίσκεται σε εκείνο το σημείο του δρόμου.
Όμως η απογοήτευση κορυφώνεται στο τέλος του βιβλίου, με την αυτοκτονία του Κουασιμόδου. Ναι, καλά διαβάσατε. Ο Κουασιμόδος αυτοκτονεί, και δε γίνεται με τους κλασικούς τρόπους που διαβάζουμε αλλού. Ούτε πιστόλι, ούτε μαχαίρι, ούτε σχοινί. Ο πρωταγωνιστής μας, καταρρακωμένος μετά τον χαμό της αγαπημένης του Εσμεράλδα, θάβεται στο πλευρό της. Και πεθαίνει πλάι στον έρωτα δίχως ανταπόκριση, ή μήπως στην εμμονή του; Συμβουλή προς όσους δεν το έχετε διαβάσει· μη περιμένετε να διαβάσετε όσα έχετε δει στην ταινία της Disney!
“The saints were his friends, and blessed him; the monsters were his friends, and guarded him.”
