Ο Αλέξης Ζησιμόπουλος γεννήθηκε στο Ρίο Πατρών και κατοικεί στο Αίγιο Αχαΐας. Σπουδάζει στο Τμήμα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Πατρών. Ασχολείται από μικρός με σχεδόν οτιδήποτε έχει να κάνει με τη μυθοπλασία, που όπως δηλώνει ο ίδιος, “δεν μου είναι δύσκολο να σκέφτομαι ιστορίες του φανταστικού. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι μια χρονοβόρα και περίπλοκη διαδικασία, που απαιτεί λεπτούς χειρισμούς”. Μεγάλη του αγάπη είναι η συγγραφή διηγημάτων και ιστοριών. Απώτερος στόχος του ήταν να καταφέρει κάποτε να μοιραστεί τις συγγραφικές δημιουργίες του με ένα ευρύτερο κοινό, γεγονός που επιτεύχθηκε για πρώτη φορά μέσω του βιβλίου του “Σκοτεινά Βήματα“, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή. Στο βιβλίο μια θεά στέλνει ένα ξωτικό σε μια αποστολή: Μαζί με τέσσερις εκλεκτούς πρέπει να συγκεντρώσει τέσσερα μαγικά κλειδιά και να επιφέρει την εκ θεμελίων αλλαγή του. Μια ομάδα πολύ διαφορετικών χαρακτήρων θα ταξιδέψει από τη μία άκρη του κόσμου έως στην άλλη, αλληλεπιδρώντας με διαφορετικά πρόσωπα, βιώνοντας παράλληλα ποικίλες καταστάσεις. Οι ήρωες θα ωριμάσουν, αναπτύσσοντας παράλληλα ισχυρές σχέσεις μεταξύ τους. Φτάνοντας στο τέλος του δρόμου τους, θα βρουν, άραγε, κάτι να αγαπήσουν στον κόσμο που τους έχει πληγώσει ή θα είναι η ολοκληρωτική αλλαγή εκείνη που πρόκειται να αποτελέσει τη μοναδική ενδεδειγμένη λύση;
Ο Αλέξης Ζησιμόπουλος μοιράστηκε μαζί μας 10 αγαπημένα βιβλία Ελλήνων συγγραφέων που εκδόθηκαν μετά το 2000. Ξεκινάμε λοιπόν…
1. Όταν θα βγαίνουν τα λιοντάρια, φίλησέ με – Κυριάκος Μαργαρίτης (εκδ. Ψυχογιός, 2013)
Αυτό που με τραβάει τόσο στο συγκεκριμένο εξαιρετικό έργο δεν είναι η χρήση της σύγχρονης Αθήνας στη μοντέρνα εποχή σαν υπόβαθρο και κινητήρια δύναμη για την εκτύλιξη της πλοκής. Είναι το τι μπορείς να αποκομίσεις αν γενικεύσεις το νόημα, τους χαρακτήρες και την ιστορία σε ένα πλαίσιο πέραν των στενών ορίων μιας χώρας που βιώνει μια πολυποίκιλη κρίση μια συγκεκριμένη εποχή. Είναι έργο που μπλέκει άριστα τον ωμό κυνικό ρεαλισμό με τον πολυπόθητο ρομαντισμό, χωρίς ουδεμία επιτήδευση. Είναι μια πρωτότυπη ιστορία, δυνατό σημείο της οποίας η επικαιρότητα, μα που ξεφεύγει συνάμα από το σκηνικό που θέτει για να περάσει, πάντα μέσω μιας ταιριαστής γραφής, ένα νόημα λυτρωτικό.
2. Το αγγελόκρουσμα – Η τελευταία νύχτα του κυρ-Αλέξανδρου – Θωμάς Κοροβίνης (εκδ. Άγρα, 2012)
Στις πρώτες σελίδες του πεζογραφήματος αυτού βρίσκεις την εξής φράση: «Μνήμη Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη», που μπορεί να είναι αρκετά δηλωτικό για το περιεχόμενο του έργου που ακολουθεί. Ο Θωμάς Κοροβίνης έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής και παρουσίασης της ιστορίας μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό και τοπικό πλαίσιο, με ευχάριστα και αξιοσημείωτα ηθογραφικά και λαογραφικά κείμενα σαν αποτέλεσμα. Το συγκεκριμένο βιβλίο, είναι κάτι το λίγο διαφορετικό. Ένας μονόλογος, ως τις τελευταίες στιγμές. Χωρίς να καταντά μακάβριος, μα ίσως λυτρωτικός. Μια αφήγηση που θα μπορούσε να σταθεί σαν θεατρικό μονόπρακτο και αυτό προσδίδει μια ιδιόρρυθμη ζωντάνια και χαρακτήρα στην αίσθηση που έχεις διαβάζοντας.
3. Τα Χαζά Μπούτια – Βασίλης Βασιλικός (εκδ. Τόπος, 2011)
Ίσως η επιτομή μιας ανάλαφρης συλλογής διηγημάτων. Είναι δομημένο όπως ακριβώς θεωρώ θα έπρεπε να είναι ένα τέτοιο έργο. Διάφορες ιστορίες, με ποικιλία θεμάτων, χαρακτήρων και περιστάσεων. Μα όλα με έναν τόνο ευχάριστο, που να μπορείς να το διαβάσεις όποτε και όπου θες και να το προτείνεις στον καθένα. Χωρίς αυτό να μειώνει την αξία του κειμένου και του συγγραφέα.
4. Ιστορίες της Γιαγιάς Ιτιάς – Συλλογικό έργο (Άρτεμις Βελούδου – Αποκότου, Αγγέλα Γαβρίλη, Ειρήνη Μανωλάκου, Μαριλένα Μέξη, Ανδρέας Μιχαηλίδης, Αγνή Σιούλα, Γιώργος Shoji Μαρούδης, Ιωάννα Ελίζα Πολιτσοπούλου, Παναγιώτα Τσιμπαλίδη, Βίβιαν Φόρτη και Γιώργος Χατζηκυριάκος) (εκδ. Πηγή, 2017)
Μια ανθολογία, το μοναδικό συλλογικό έργο της λίστας. Υπαίθριοι θρύλοι; Ιστορίες από την παράδοση; Αφηγήσεις από τα παλιά μετουσιωμένα σε λογοτεχνικές ιστοριούλες; Όλα αυτά μαζί. Κάνουμε λόγο μια αξιόλογη καταγραφή και συνάμα λογοτεχνική δημιουργία. Να μην ξεχνάμε πως πρόκειται όμως για μια ανθολογία με συγκεκριμένο θέμα, που δεν είναι για όλους. Προσφέρει ακριβώς αυτό που υπόσχεται, τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Και αυτό που παρουσιάζει, το παρουσιάζει πολύ καλά.
5. Τίτλοι Τέλους: Ο Επίλογος – Πέτρος Μάρκαρης (εκδ. Γαβριηλίδης, 2014)
Η πορεία του αστυνόμου Χαρίτου έχει πολλά σκαμπανεβάσματα και τούτη εδώ η υπόθεση αυτοκτονία (ή μήπως δολοφονίας) που τον φέρνει αντιμέτωπο με παραπάνω κινδύνους απ’ τους συνηθισμένους, για μένα δεν κατέληξε απογοητευτική. Πρόκειται για έναν επίλογο, σε μια τριλογία της κρίσης και σε σχέση με τα υπόλοιπα έργα, είναι πιο ιδιαίτερο. Αλλά μου άρεσε που παρουσίασε κάπως διαφορετικά τον αγαπημένο μας πρωταγωνιστή και που ο βηματισμός της πλοκής διαφέρει σχετικώς απ’ το συνηθισμένο. Αν και πάσχει προχωρώντας στην κορύφωση του εγκλήματος, θεωρώ ταιριάζει και επεκτείνει το σκηνικό της κρίσης που ο συγγραφέας στήνει στα συγκεκριμένα έργα.
6. Την Κυριακή έχουμε γάμο – Γιάννης Ξανθούλης (εκδ. Διόπτρα, 2015)
Μιλάμε για ένα νοσταλγικά γλυκόπικρο ταξίδι, όχι για ένα χαρμόσυνο γεγονός στην ουσία του, μιας και δεν υπάρχει πραγματικά γάμος. Έχει ήδη συμβεί, εδώ και χρόνια. Αλλά ένας ηλικιωμένος με άνοια, πεπεισμένος ότι πρέπει να παρευρεθεί στον γάμο, εξαφανίζεται και κινεί για εκεί. Και το «εκεί», είναι ο τόπος που μεγάλωσε ο Γιάννης Ξανθούλης. Είναι ένα ταξίδι σε μια διαφορετική εποχή, για πολλούς λόγους. Ένα πισωγύρισμα, μια κλεφτή ματιά προς τα πίσω και φυσικά, προς τα εμπρός. Και όλα αυτά, υπό το πρίσμα μια έξοχα ατμοσφαιρικής και μελαγχολικής πλοκής.
7. Το Κιβώτιο – Άρης Αλεξάνδου (εκδ. Κέδρος, 2012)
Νομίζω πως ένα έργο της λίστας επιδέχεται παραπάνω αναγνώσεις από μία, θα είναι το συγκεκριμένο. Τόσο επειδή πρόκειται για μια έξοχη ιστορία, όσο εξαιτίας του τρόπου που παρουσιάζεται: Μέσω ενός αφηγητή που ανασκευάζει τα λεγόμενά του εξιστορώντας μια ιστορία που μονάχα ο ίδιος γνωρίζει πως συνέβη πραγματικά. Από την αρχή ως το τέλος, η εξέλιξη και η έκβαση της πλοκής δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης της αξίας αυτού εδώ του βιβλίου.
8. Το βιβλίο της Κατερίνας – Αύγουστος Κορτώ (εκδ. Πατάκης, 2013)
Το έργο αυτό του Αύγουστου Κορτώ είναι ένα εξαιρετικά ρεαλιστικό, βαθύτητα εξομολογητικό και αφοπλιστικά καλό στην παρουσίαση του θέματος που πραγματεύεται. Η παρουσίαση της ζωής και του θανάτου της μητέρας του συγγραφέα ξετυλίγεται με αριστουργηματικό τρόπο, ειδικά επειδή μοιάζει να χτίζει χαρακτήρες και ταυτόχρονα να τους απομυθοποιεί πλήρως μέχρι την ουσία της ανθρώπινης υπόστασης που έχουν ως χαρακτήρες πέρα από τις σελίδες ενός βιβλίου. Είναι ένα σκληρό βιβλίο, ακόμα και στο ύφος και το λεξιλόγιο, μα μία λογοτεχνική κατάθεση ψυχής κατά κάποιον τρόπο που τελικά, σε αφορά κι εσένα.
9. Η σπηλιά με τα βεγγαλικά – Ζέφη Δαράκη (εκδ. Νεφέλη, 2014)
Προσωπικά, έχω μια περίεργη σχέση με την ποίηση και τις ποιητικές συλλογές. Επέλεξα να παρουσιάσω μία, που παραδόξως δεν είμαι σίγουρος αν είναι απ’ τις αγαπημένες μου. Ωστόσο, σίγουρα είναι απ’ τις πιο αξιομνημόνευτες και αστραπιαία εμφανίστηκε στο νου μου όσο σκεφτόμουν ποια θα ήταν η σωστότερη επιλογή. Θεωρώ πως διατηρεί μια αξιοπρόσεκτη συνοχή και περνάει μια θεματική, ένα νόημα σαν έργο συλλήβδην, παρότι μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω εύκολα από το κάθε ποίημα ή τον κάθε στίχο τις αρετές, παρότι υπάρχουν στη γραφή.
10. Φιλοδοξίες κήπου – Ευγενία Φακίνου (εκδ. Καστανιώτης, 2007)
Οι “Φιλοδοξίες κήπου” πρόκειται για μια συλλογή διηγημάτων με πρωταγωνιστές διάφορους και διαφορετικούς χαρακτήρες, από διαφορετικά μέρη και χρονικές περιόδους και με ποικίλες εξομολογητικές παραδοχές να προκύπτουν μέσα απ’ τις ιστορίες τους. Αυτό είναι και το κοινό στοιχείο που ενώνει τις ιστορίες θεματικά μεταξύ τους: Μια είδους εξομολόγηση, ή καλύτερα ομολογία και παραδοχή, με την ειλικρίνεια που μόνο ένας εσωτερικός μονόλογος έχει περί των κρυφών σκέψεων, στάσεων, επιθυμιών, φιλοδοξιών που ίσως συναντάς στο βάθος κάθε ανθρώπου.
