Πολλές φορές, διαβάζοντας ένα βιβλίο έχουμε πέσει πάνω σε φράσεις, τα λεγόμενα quotes, οι οποίες μας συγκίνησαν βαθύτατα και μας έκαναν λίγο πιο έξυπνους, πιο θαρραλέους, πιο ρομαντικούς… Σε αυτό το άρθρο λοιπόν, κατέγραψα ορισμένα τέτοια αγαπημένα quotes που συνάντησα σε βιβλία.
Νίκος Καζαντζάκης-Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά.
Ο μεγάλος αυτός στοχαστής δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη συλλογή. Θεωρώ ότι τα βιβλία του Καζαντζάκη είναι από μόνα τους quotes και ότι δεν υπάρχουν μόνο λίγες φράσεις μέσα σε αυτά που αξίζουν προσοχής. Εδώ όμως έβαλα όσα μου προξένησαν την μεγαλύτερη συγκίνηση.
“Ανάθεμα, είπα, στην ομορφιά, γιατί είναι άκαρδη και δεν νοιάζεται για τον πόνο του ανθρώπου.”
“Ένα άγριο όρνιο μέσα μου τίναξε τα φτερά του να φύγει. Όμως δεν έφυγα· δεν τόλμησα πάλι. Δεν μπήκα στο τρένο, δεν ακολούθησα τη θεϊκιά θηριώδη μέσα μου κραυγή, δεν έκαμα μια γενναία παράλογη πράξη. Ακολούθησα τη μετρημένη, κρύα, ανθρώπινη φωνή του λογικού.”
“Θάλασσα, χινοπωριάτικη γλύκα, φωτολουσμένα νησιά, διάφανο πέπλο από ψιλή βροχούλα που έντυνε την αθάνατη γύμνια της Ελλάδας. Χαρά στον άνθρωπο, συλλογίζουμαι, που αξιώθηκε, προτού πεθάνει, ν’ αρμενίσει το Αιγαίο.”
“Αυτό θα πει να ‘ σαι άνθρωπος, σου λέω: Ελευτερία!”
“Η ζωή ‘ναι μπελάς, εξακολούθησε ο Ζορμπάς, ο θάνατος δεν είναι. Ζωντανός άνθρωπος, ξέρεις τι θα πει; Ν’ αμολάς το ζωνάρι σου και να γυρεύεις καβγά.”
“Αν πιάσεις φακό να δεις το νερό που πίνουμε, μου πε μια μέρα ένας μηχανικός, θα βρεις, λέει, πως το νερό είναι γεμάτο σκουλήκια, μικρά μικρά, που δεν φαίνουνται στο μάτι. Θα δεις τα σκουλήκια και δε θα πιείς. Δε θα πιείς και θα πεθάνεις της δίψας. Σπάσε το φακό, αφεντικό, σπάσε τον, τον άτιμο, ν’ αφανιστούν ευτύς τα σκουλήκια, να πιείς νερό να δροσερέψεις!”
“Έκλεισα τα μάτια γαληνεμένος. Ανάερη χαρά με συνεπήρε-σα να ‘ταν όλη ετούτη γύρα μου η χλωρασιά Παράδεισο, σα να ‘ταν ο Θεός όλη ετούτη η δροσιά, η αλαφράδα, που μπορεί να τον ξεκρίνει πίσω από την κάθε μάσκα. Πότε είναι ποτήρι δροσερό νερό, πότε ένας γιος που χορεύει στα γόνατά μας, πότε μια γυναίκα τσαχπίνα και πότε ένας μικρός πρωινός περίπατος.”
Νίκος Καζαντζάκης-Αναφορά στον Γκρέκο.
“Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ’ μου μια προσταγή.
Χαμογέλασε, απίθωσε το χέρι πάνω στο κεφάλι μου· δεν ήταν χέρι, ήταν πολύχρωμη φωτιά· ως τις ρίζες του μυαλού μου περεχύθηκε η φλόγα.
-Φτάσε όπου μπορείς παιδί μου…
Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σαν να ‘βγαινε από το βαθύ λαρύγγι της γης.
Έφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε.
-Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δώσ’ μου μια πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.
Κι ολομεμιάς, ως να το πω, μια φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεμένες θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε:
-Φτάσε όπου δεν μπορείς!”
“Χαρά στο νέο που θαρρεί πως έχει χρέος να ξαναδημιουργήσει τον κόσμο· να τον κάμει πιο σύμφωνο με την αρετή και τη δικαιοσύνη· πιο σύμφωνο με την καρδιά του· αλίμονο σε όποιον αρχίζει τη ζωή του χωρίς παραφροσύνη.”
“Το μυαλό, θυμούμαι, αντιστέκουνταν πολύ…
«Αυτό που σκοπεύεις να κάμεις, έλεγε στην καρδιά μου, είναι μάταιο· ο κόσμος όπως τον λαχταρίζεις, να μην πεινάει, να μην κρυώνει, να μην αδικιέται κανένας, δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει ποτέ.»
Μα η καρδιά, την άκουγα βαθιά μου να του αποκρίνεται: “Δεν υπάρχει, μα θα υπάρξει, γιατί το θέλω· σε κάθε χτυποκάρδι μου το πεθυμώ και το θέλω. Πιστεύω σ’ έναν κόσμο που δεν υπάρχει· μα πιστεύοντάς τον, τον δημιουργώ· ανύπαρχτο λέμε ό, τι δεν ποθήσαμε αρκετά.”
“Δεν είσαι εσύ πρόβατο, είσαι άνθρωπος, άνθρωπος πάει να πει ένα πράμα που δεν είναι βολεμένο και φωνάζει· φώναζε!”
Νίκος Καββαδίας-Βάρδια, Τραβέρσο, Μαραμπού.
“Χωρίσαμε ένα βράδυ στο μόλο του Πειραιά, πίσω από τους αινάδες των καραβιών. Εσύ φορτώθηκες έναν σάκο ναυτικό κι εγώ απόμεινα μ’ ένα βιβλίο στο χέρι. Φοβήθηκα να ‘ρθω μαζί σου.”
Από το βιβλίο Βάρδια
“Ύστερα σ’ είδα στη Μαρσίλια σαν εχάθηκες
μέσα στο θόρυβο χωρίς να στρέψεις πίσω.
Κι εγώ, που μόνο την υγρήν έκταση αγάπησα
λέω πως εσένα θα μπορούσα ν’ αγαπήσω.”
Από το ποίημα A BORD DE L’ “ASPASIA”.
“Ατσίγγανε κι Αφέντη μου, με τι να σε στολίσω;
Φέρτε το μαυριτανικό σκουτί το πορφυρό.
Στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κι ίσα έν’ αντρίκιο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.”
Απο το ποίημα Federico Garcia Lorca
John Green-Το λάθος αστέρι.
Παράξενα που ένας συγγραφέας νεανικών μυθιστορημάτων συμπεριλαμβάνεται σε αυτήν την λίστα των μεγάλων ανθρώπων, όμως διαβάζοντας το Fault in our stars βρήκα μέσα αυτό το πολύ όμορφο quote.
“Conjoiner, rejoinder, poisoner, concealer, revelator. Look at it, rising up and rising down, taking everything with it.”
“What’s that?” I asked.
“Water” the Dutchman said “Well, and time.”
Τάσος Λειβαδίτης-Σε περιμένω παντού.
“Θα θυμάμαι πάντα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα,
σαν δύο νύχτες έρωτα, μες στον εμφύλιο πόλεμο.”
Ιούλιος Βέρν-Ταξίδι στο κέντρο της γης.
“Όσο η καρδιά του χτυπάει, όσο η σάρκα του σκιρτάει, δεν επιτρέπω σ’ ένα άτομο με θέληση ν’ αφήσει μέσα του μια θέση στην απελπισία.”
Σάρλοτ Μπροντέ-Βιλέτ
“Πως γίνεται κάτι που σε γοητεύει να σε πονάει ταυτόχρονα τόσο πολύ;”
“Και οι άντρες και οι γυναίκες πρέπει οπωσδήποτε να ζουν με κάποια ψευδαίσθηση· αν δεν την έχουν πρόχειρη, θα την εφεύρουν.”
“Αυτός που ανέχεται τα πάντα δεν μπορεί να αφοσιωθεί σε τίποτα.”
