Έχοντας διαβάσει και ενθουσιαστεί με το best seller του συγγραφέα Alex Michaelides περίμενα με αγωνία να διαβάσω το βιβλίο του Το Μένος και δεν με απογοήτευσε ακόμα μια φορά. Ο συγγραφέας, έχει το ταλέντο να δημιουργεί μια ιστορία με σασπένς και αγωνία πλαισιώνοντας την αφήγησή του με τοπία και ανθρώπους που θα χαρακτηρίζονταν κοινά και αληθινά. Έτσι, ο αναγνώστης καταφέρνει να ζωντανέψει την ιστορία στην φαντασία του σαν να διαβάζει μια αληθινή ιστορία και όχι ένα αφήγημα που σκάρωσε ο συγγραφέας. Μας φέρνει κοντά με παραστάσεις και γεγονότα, δίνοντας την αμέριστη προσοχή όχι απλώς στην σκιαγράφηση των ηρώων αλλά και στην τεχνική αφήγησης που θα ακολουθήσει ώστε να μας εθίσει στην ανάγνωση των βιβλίων του.
Στο βιβλίο Το Μένος, ο συγγραφέας δανείζει την φωνή του στον κεντρικό ήρωα ή αλλιώς τον αφηγητή μας τον Έλιοτ, συνομιλώντας με τον αναγνώστη σαν να βρισκόμαστε σε πραγματικό χρόνο σε ένα πραγματικό μέρος. Μια επικοινωνία που χτίζεται από την αρχή με δόσεις αναστοχασμού και σχολιασμού από τον αφηγητή της ιστορίας μας, πλέον καλούμενο ως Έλιοτ.
Λίγα λόγια για το βιβλίο Το Μένος
Το βιβλίο, σαν θεατρικό έργο, χωρίζεται σε Πέντε Πράξεις, αποτελούμενες από μικρά κεφάλαια που αναλύουν τους πρωταγωνιστές και το έγκλημα.
Βρισκόμαστε σε ένα ιδιόκτητο Ελληνικό νησί κοντά στην Μύκονο, δώρο του Όττο στην αγαπημένη του γυναίκα Λάνα. Η Λάνα πρώην μεγάλη σταρ του σινεμά, ζει πλέον με τον νέο της σύντροφο στην Αγγλία. Αποφασίζει να περάσει τις διακοπές του Πάσχα με τους αγαπημένους της φίλους και τον σύντροφο της στο νησί της. Έχει ανάγκη από λίγο ήλιο και ξεκούραση. Αυτή είναι και η πρώτη ανάγνωση των γεγονότων όπως μας πληροφορεί και ο αφηγητής μας, ο Έλιοτ, ένας από τους προσκεκλημένους στο νησί και κολλητός φίλος της Λάνα. Το ταξίδι αυτό θα έχει απρόσμενο τέλος, καθώς η Λάνα βρίσκεται νεκρή.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο Έλιοτ μας γράφει το βιβλίο, το πολυεπίπεδο βιβλίο που παρά τις προσπάθειές του δεν κατορθώνει να μείνει αμερόληπτος προς τις περιγραφές του και το συναίσθημα τον παρασέρνει. Μαζί του, ταξιδεύουμε στα γεγονότα μέσα από τις θεατρικές πράξεις και την αλήθεια που μοιάζει τόσο μπερδεμένη, όπως άλλωστε θα επιζητούσε το τέλος της θεατρικής παράστασης.
Από την περιγραφή του βιβλίου Το Μένος
Το όνομά μου είναι Έλιοτ Τσέις και θα σας πω μια ιστορία που δεν μοιάζει με καμία άλλη.
Είναι μια ιστορία για έναν φόνο.
Ή ίσως αυτό δεν είναι εντελώς αλήθεια.
Γιατί ουσιαστικά είναι μια ιστορία για την αγάπη, έτσι δεν είναι;
Η Λάνα Φάραρ, πρώην σταρ του κινηματογράφου, προσκαλεί κάθε χρόνο τους πιο στενούς της φίλους να περάσουν τις διακοπές του Πάσχα στο ειδυλλιακό ιδιωτικό της νησί στην Ελλάδα.
Φέτος όμως η παρέα βρίσκεται παγιδευμένη στο νησί εξαιτίας του ανέμου, που οι ντόπιοι ονομάζουν «μένος».
Κι ενώ οι εφτά φίλοι περνούν τις μέρες τους διασκεδάζοντας, έρχεται μια νύχτα που καταλήγει στον θάνατο του ενός.
Μόνο ένας από τους υπόλοιπους έξι μπορεί να είναι ο υπαίτιος.
Τι κρύβεται πίσω από τις παλιές φιλίες; Τι κίνητρο μπορεί να είχε ο δράστης;
Ένα μυστήριο γεμάτο ανατροπές και εκπλήξεις, που καταλήγει σε μια αξέχαστη κορύφωση.
Μπορεί να νομίζετε ότι ξέρετε τι έχει συμβεί. Όμως κάνετε λάθος…
Ένα φανταστικό νέο θρίλερ από τον Alex Michaelides, τον διεθνή βραβευμένο συγγραφέα best sellers.
Από τον πρόλογο του βιβλίου Το Μένος
Ποτέ μην ξεκινάς ένα βιβλίο μιλώντας για τον καιρό.
Ποιος το είπε αυτό; Δεν θυμάμαι – μάλλον κάποιος διάσημος συγγραφέας.
Όποιος κι αν ήταν, δίκιο είχε.
Ο καιρός είναι βαρετός. Κανείς δεν θέλει να διαβάσει για τον καιρό, ειδικά στην Αγγλία, όπου κάνουμε τόσες συζητήσεις γι’ αυτόν. Οι άνθρωποι θέλουν να διαβάσουν για ανθρώπους – και γενικά, σύμφωνα με την εμπειρία μου, πηδάνε τις παραγράφους με τις περιγραφές.
Είναι καλή συμβουλή να αποφεύγεις να μιλάς για τον καιρό – και τώρα την αγνοώ υπ’ ευθύνη μου. Μια εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, ελπίζω. Μην ανησυχείτε, η ιστορία μου δεν λαμβάνει χώρα στην Αγγλία, επομένως δεν μιλάω για βροχή εδώ. Τραβάω μια κόκκινη γραμμή στη βροχή – κανένα απολύτως βιβλίο δεν πρέπει να ξεκινάει ποτέ με βροχή. Χωρίς καμία εξαίρεση.
Μιλάω για άνεμο. Για τον άνεμο που στροβιλίζεται στα ελληνικά νησιά. Τον άγριο, απρόβλεπτο ελληνικό άνεμο. Έναν άνεμο που σε τρελαίνει.
Ο άνεμος ήταν σφοδρός εκείνο το βράδυ – το βράδυ του φόνου. Ήταν δυνατός, μανιασμένος – έπεφτε με ορμή πάνω στα δέντρα, σάρωνε τα μονοπάτια, σφύριζε, μοιρολογούσε, άρπαζε όλους τους άλλους ήχους και το ’βαζε γρήγορα στα πόδια.
