Η δική μας Νάντια

Διαβάζοντας πρόσφατα το μυθιστόρημα της Λένας Διβάνη με τίτλο «Η Νάντια» βρήκα μικρά αποσπάσματα τα οποία ενώθηκαν με προσωπικές στιγμές της δικής μου ζωής και καθημερινότητας. Ίσως, σαν βιβλίο να αποτελούσε ένα πολύ χρήσιμο ανάγνωσμα για κάθε έφηβη και νεαρή γυναίκα η οποία προετοιμάζεται να χαράξει τη δική της προσωπική πορεία προς τη θηλυκότητα και τους ρόλους του φύλου της. Συγκεκριμένα, η συγγραφέας θίγει για ακόμα μία φορά τεχνηέντως ζητήματα που αφορούν το κατά πόσο αξίζει να ασπαζόμαστε τα καλούπια και τα πρότυπα της κοινωνίας μας ή ακόμα και της κλασικής ελληνικής οικογένειας που συχνά σκέφτεται ακόμα με παρωπίδες. Γιατί να μην μπορεί κάθε άτομα να επιλέξει μόνο του το «ρούχο» του και να το υποστηρίξει έχοντας την ευκαιρία να επιβεβαιωθεί ή να διαψευστεί για αυτή την επιλογή;

Η Νάντια αντιλήφθηκε τα καλούπια στα οποία είχε εγκλωβιστεί τυχαία και ζώντας μέσα στην απομονωμένη ρουτίνα της. Ίσως, οι Νάντιες της κοινωνίας μας να μπορέσουν πιο νωρίς (ή ακόμα και πιο αργά) να χαράξουν τον δικό τους δρόμο. Αυτό σημαίνει να απαλλαχτούν από πρότυπα που όρισαν άλλοι για εμάς όπως παραδείγματος χάριν ποια είναι η ηλικία γάμου, τι σημαίνει επαγγελματική καριέρα, ποιοι άνθρωποι είναι τα πρότυπα κ.ο.κ. Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να αναφέρω πως ο κλάδος της Ψυχολογίας, ως επιστήμη, δεν αναγνωρίζει απόλυτα την έννοια του φυσιολογικού, αντίθετα μιλά για το «τυπικό», εκείνο δηλαδή που κάνουν οι περισσότεροι. Αν σκεφτούμε, επομένως, με όρους στατιστικής εκείνο που θα είχε πιο πολύ ενδιαφέρον είναι αυτό που αποκλίνει και έχει να μας δείξει μία άλλη κατεύθυνση, όχι αυτό που επιβεβαιώνει τον τυπικό κανόνα.

Η Νάντια που κρύβουμε όλοι μέσα μας σε πιο μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό είναι το νεαρό αυτό πλάσμα που δεν δοκίμασε το φουστάνι που ήθελε, που δεν ξεκίνησε ένα χόμπι γιατί «δεν είναι για κορίτσια», «δεν αρμόζει σε μια κοπέλα», «είναι πολύ δαπανηρό χωρίς λόγο», «και τι θα σου προσφέρει;», «δεν ταιριάζει με την ηλικία σου» … Ίσως οφείλουμε στο παιδί αυτό λίγο χρόνο και χώρο να εκφραστεί, να βρει τον εαυτό του και να συνεχίσει μία πορεία προς την ελευθερία και την αναζήτηση της πραγματικής και πολύ προσωπικής του ελευθερίας.