Ένας πλήρης οδηγός απελπισίας για απελπισμένους ή αλλιώς τι να κάνεις όταν απελπίζεσαι.
Σου έχει τύχει ποτέ να είσαι χαρούμενος και ξαφνικά να αλλάξει η διάθεση σου; Τη μια στιγμή να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο και την άλλη άδειο; Να μην υπάρχει πια φως στο τέλος του τούνελ;
Αν απάντησες «ναι» στις παραπάνω ερωτήσεις, τότε καλώς ήρθες στο κλαμπ. Μια ομάδα που κανείς δεν έψαξε για να τη βρει, παρόλα’ αυτά όλοι υπήρξαμε μέλη της κάποια στιγμή. Είναι ένας σύλλογος με ετήσια συνδρομή που, όμως, ποτέ δεν ζήτησες να πληρώσεις, ούτε μπορείς να ακυρώσεις. Είναι εύκολο να μπεις αλλά δύσκολο να βγεις · και κάποιες φορές μοιάζει ακατόρθωτο.
Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι δεν υπάρχει ελπίδα, ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο, ότι έφτασε στο πιο χαμηλό σημείο και άλλες τέτοιες σχετικές και ευχάριστες παροιμίες. Όμως ξέρεις τι λένε: όταν φτάσεις στον πάτο, ο μόνος δρόμος είναι προς τα πάνω. Κάθε νίκη εξακολουθεί να είναι νίκη, όσο μικρή και αν φαίνεται. Το μεγάλο λάθος είναι ότι πολλές φορές γινόμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας και βλέπουμε μόνο το τέλος. Ξεχνάμε να κοιτάξουμε πίσω και να αναγνωρίσουμε τα εμπόδια που ξεπεράσαμε και τον δρόμο που διανύσαμε για να φτάσουμε ως εδώ.
Και μετά έρχεται η σύγκριση — και εκεί τα πράγματα χειροτερεύουν. Γιατί πάντα υπάρχει κάποιος καλύτερος, πιο έξυπνος, πιο πετυχημένος από σένα. Άλλωστε η λίστα με τα «πιο» είναι ατελείωτη και συνεχώς εμπλουτίζεται. Τι μπορείς να κάνεις, λοιπόν, όταν φτάσεις σε αυτό το σημείο; Να θυμάσαι τον οδηγό απελπισίας.
Βήμα πρώτο: η υπέροχη ελαφρότατα της παύσης
Το πιο σημαντικό βήμα: πάρε μια βαθιά ανάσα. Θα μπορέσεις να χαλαρώσεις έστω και για μερικά δευτερόλεπτα. Κάποιες φορές αυτό που χρειαζόμαστε είναι απλώς λίγες στιγμές για να συγκεντρωθούμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα θα πάνε καλά. Ακόμα και αν δεν πάνε τελικά, τουλάχιστον θα έχεις πάρει μερικά δευτερόλεπτα να ηρεμήσεις και να επανέλθεις πιο δυναμικά στο παιχνίδι.
Βήμα δεύτερο: Η τέχνη του να περιμένεις, χωρίς να τρελαίνεσαι
Δώσε χώρο και χρόνο στον εαυτό σου. Όσο και αν πιέζεις καταστάσεις, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να τις κάνεις χειρότερα. Έτσι, απλά, και με μαθηματική ακρίβεια. Κάποια πράγματα μπορούν να περιμένουν. Και κάποια άλλα πρέπει να περιμένουν.
Βήμα τρίτο: Η επιστήμη του καναπέ
Κάνε πράγματα που σε γεμίζουν, σε ξεκουράζουν ή σε κάνουν χαρούμενο. Δεν χρειάζεται να είσαι συνεχώς παραγωγικός. Ναι, είναι αποδεκτό να λιώσεις μια Κυριακή στον καναπέ και να δεις το ίδιο comfort επεισόδιο στο Netflix για 15η φορά. Φάε εκείνη τη σοκολάτα που έχεις στο ψυγείο μετά από μια δύσκολη μέρα στην δουλειά· το αξίζεις. Μπορείς να πάρεις μερικές μέρες ρεπό από τη ζωή, για να κατεβάσεις ρυθμούς και να «αναγεννηθείς».
Βήμα τέταρτο: Η «μαγική» λίστα
Κάνε λίστα με όλα όσα σε αγχώνουν, διάβασέ την και μετά πέταξε την στα σκουπίδια. Ή κράτησέ την σαν ημερολόγιο. Ή στείλε ένα ηχητικό μήνυμα στον εαυτό σου. Οτιδήποτε σε βοηθά για να βγάλεις τις αρνητικές σκέψεις από μέσα σου.
Βήμα πέμπτο: Η θεραπεία του δρόμου
Πήγαινε μια βόλτα χωρίς κινητό (ναι, γίνεται. Άφησε για λίγο τα μηνύματα, τα social και τις ειδοποιήσεις. Μια βόλτα χωρίς περισπασμούς δεν είναι απλά περπάτημα· είναι ένας μικρός τρόπος να πάρεις απόσταση από το χάος του μυαλού σου και να δεις ότι ο κόσμος συνεχίζει να κινείται, άρα και εσύ μαζί του.
Δεν είναι όλα τόσο ζοφερά όσο νομίζεις. Σίγουρα τα προβλήματα δεν ξεπερνιούνται έτσι εύκολα, αλλά αυτό που μπορείς να κάνεις είναι μια παύση, ώστε να ξανά μπεις στην μάχη πιο δυνατός. Ούτως η άλλως, όλοι έχουμε βρεθεί στην ίδια θέση.
Οπότε, καλώς ήρθες στο κλαμπ των απελπισμένων. Εκεί που η απελπισία σιγά σιγά «πεθαίνει» και δίνει την θέση της στην ελπίδα. Γιατί, όσο σκοτεινό κι αν μοιάζει το τούνελ, πάντα κάπου υπάρχει ένα μικρό φως — και συνήθως είναι πιο κοντά απ’ όσο νομίζεις.
Εις το επανιδείν
