Μια φορά κι έναν καιρό, όταν ακόμη ο κόσμος πίστευε ότι θα σωθεί εξ ενός θ(Θ)εού και των ενεργειών του, γεννήθηκε, μεγάλωσε και ακολούθησε το δρόμο τ(Τ)ου μία μοναχή, που το όνομά της ακούστηκε για τη δράση της σε όλη την υφήλιο και έγινε σύμβολο της αλληλοβοήθειας, της πίστης που φέρει αλτρουισμό και αγώνα για την ισότητα, σε μέρη του σκοτεινού αυτού πλανήτη που ίσως να μην έχουν μάθει ποτέ για ισότητα και εκπαίδευση. Αυτά έγραψαν τα βιβλία, οι εφημερίδες, τα καλά και άγια ΜΜΕ, αυτά αποδείχθηκαν από το Νόμπελ Ειρήνης του 1979, που διακρίνει έκτοτε τη μοναχή. Ήταν όμως έτσι τα πράγματα, όπως θέλει «εκ κτήσεως κόσμου» μια βιομηχανία χριστιανικής εκκλησίας (καθολικής και μη) να πιστεύουμε;
Το 1910, στα Σκόπια που τότε ανήκαν στην οθωμανική αυτοκρατορία, γεννήθηκε η Agnesë Gonxhe Bojaxhiu – αυτό ήταν το αλβανικής καταγωγής όνομά της, όταν όμως τη δεκαετία του 1930 ορκίστηκε μοναχή στην Ινδία, βαφτίστηκε Τερέζα. Και η αλήθεια είναι πως η Μητέρα Τερέζα, γνωστή έτσι πλέον σε όλο τον κόσμο, πρόσφερε σε όλη της τη ζωή σε ανθρώπους κατώτερων θεών και όχι του δικού της. Στις βιογραφίες της μετρώνται αποστολές σε μέρη υπαρκτής κοινωνικής και οικονομικής ανάγκης: την Ινδία, όπου και δίδαξε χρόνια σαν δασκάλα, την Αιθιοπία, το Τσερνομπίλ και την Αρμενία, καθώς και ιδρύσεις ορφανοτροφείων και νοσοκομείων σε Ινδία, Ευρώπη και Αφρική. Στα ανιδιοτελή της αισθήματα έγινε μνεία και από τη διοργάνωση των βραβείων Νόμπελ, στο Όσλο το 1979, καθώς και στη χριστιανική της πίστη, τη ρίζα για τη φιλοσοφία ζωής που ακολούθησε.
Για τη Μητέρα Τερέζα γράφτηκαν πολλά. Πέραν όλων αυτών που την ήθελαν, στο βωμό της χριστιανοσύνης και της καθαρής πίστης, να θυσιάζει τα δικά της προσωπικά θέλω και τη ζωή της – αυτή είναι μια καλή πλευρά – τυπώθηκαν και θεωρίες ολόκληρες που συσχέτισαν τη διδασκαλία της με «θρησκοθηρικούς» σκοπούς, υποστήριξαν τον ουκ ολίγες φορές κλονισμό της πίστης της μέσα από δικά της γραπτά, να διατηρεί σχέσεις με πολιτικούς συντηρητικής πλευράς, καθώς και να παίρνει θέσεις συντηρητικές σε κοινωνικά θέματα. Υποστηρίχθηκε έπειτα από έρευνες, ότι πολλές φορές άφηνε στο έλεος αρρώστους, απλά προσευχόμενη γι’ αυτούς και μη παρέχοντας ιατρική βοήθεια.
Όλα αυτά με οδηγούν σε συλλογισμούς –ίσως να είναι λίγο ανάρμοστοι. Άραγε τι σκέφτεται κάθε φορά κάποιος που θέλει να βοηθήσει, όπως λέει, τους πληθυσμούς που έχουν ανάγκη από χέρι στήριξης; Το κάνει εξ αρχής για την αναγνώριση και την υστεροφημία, ενδεχομένως και τα χρήματα που μπορεί να του προσφέρει αυτή η ενέργεια –αυτό δεν παύει να είναι μια θεωρία. Και αν, από την άλλη πλευρά, δεν ξεκινάει ή δεν αποκτά στην πορεία αυτή τη λογική η ενέργειά του, πόσο ενδιαφέρεται κανείς ώστε να μαθευτεί το έργο του σε όλο τον κόσμο, να κάνει ντόρο και να αγιοποιηθεί μια μέρα από τη δική του ρωμαιοκαθολική –ή και οποιαδήποτε άλλη – κλίκα; Δεν είμαστε πλέον υποψιασμένοι πολιτισμοί, για να πιστεύουμε ότι μπορεί κάποιος να ξεκινήσει τέτοιες ενέργειες μόνο και μόνο για την πίστη του;
Μια φορά κι έναν καιρό, όταν ακόμη ο κόσμος πίστευε ότι θα σωθεί εξ ενός θ(Θ)εού και των ενεργειών του, η Μητέρα Τερέζα ανακηρύχθηκε αγία από τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία – και είχαμε τότε 2016.
