Indie παιχνίδια. Είναι εκεί για όσους βαρέθηκαν να αλλάζουν γεμιστήρες, για όσους κουράστηκαν με τις διαφορετικές-αλλά-τόσο-ίδιες αποχρώσεις του γκρίζου, για όσους επιθυμούν κάτι διαφορετικό από την gaming ζωή τους. Φυσικά και οι ΑΑΑ τίτλοι μπορούν να προσφέρουν αυτό το κάτι διαφορετικό αλλά κατά κανόνα, οι indie δημιουργίες που μένουν μακριά από παραγωγούς και εταιρικές αλυσίδες, διαθέτουν μία τεράστια ελευθερία έκφρασης και πειραματισμών αλλά και έλλειψη πόρων και δυναμικού. Είναι γνωστές οι δυσκολίες που κρύβονται πίσω από κάθε indie, μικρού ή μεγάλου μιας και η “ομάδα” απαρτίζεται από λίγα άτομα (ή και μόνο ένα ενίοτε) δίχως όμως να αφαιρούνται οι απαιτήσεις και τα deadlines που θέτει η βιομηχανία ακόμα και στις μεγαλύτερες εταιρίες. To Indie Game: The Movie, ένα ντοκιμαντέρ που ακολουθεί την ζωή μερικών σημαντικών indie δημιουργών, είναι μία αρκετά καλή καταγραφή της επίπονης αυτής διαδικασίας που μπορεί να προσφέρει δυνατές συγκινήσεις, δεν λυπάται όμως να “πάρει” και πράγματα από τους τολμηρούς, είτε οικονομικού χαρακτήρα είτε ψυχολογικού (διαθέσιμο στο Netflix).
Το Xbox Live Arcade έδωσε το πάτημα σε πολλούς νέους developers και με παιχνίδια όπως το Braid ή το World of Goo να κρατάνε την σημαία, το indie gaming έκανε μία βαρύγδουπη είσοδο στην συνείδηση του κοινού, υποβοηθούμενη φυσικά και από την digital εποχή που διανύουμε. Οι ιστορίες που λένε είναι συνήθως λίγο διαφορετικές από αυτές που συνηθίζει η βιομηχανία ή τουλάχιστον, λέγονται με διαφορετικό τρόπο. Μιλάμε πολύ συχνά για την ικανότητα που έχουν τα παιχνίδια να διηγούνται ιστορίες με τρόπο διαφορετικό από τις ταινίες ή τα βιβλία και αυτό είναι κάτι που ισχύει παντού απλώς τα indies είναι ίσως λίγο πιο συνηθισμένα σε αυτήν την διαφορετική προσέγγιση μιας και δεν προσπαθούν να γοητεύσουν πλήθη λαού αλλά να αφήσουν το στίγμα τους, ακόμα κι αν είναι μικρό, ακόμα κι αν δεν το βιώσει όσος κόσμος βίωσε το The Last of Us. Γιατί κάθε ιστορία έχει κάτι να πει, ανεξαρτήτου δυναμικής.
Η παρακάτω λίστα δεν αποτελεί best of, δεν υπάρχει λόγος άλλωστε. Η ποικιλία είναι τεράστια, οι επιλογές πολλές οπότε ο καθένας μπορεί να φτιάξει την δική του κατάταξη στο μυαλό του. Τα παιχνίδια που θα δούμε στη συνέχεια είναι απλώς ενδεικτικά της indie δύναμης που κρατάει γερά μέχρι και σήμερα.
Limbo/Inside (Playdead)
Ξεκινάμε την λίστα κλέβοντας λίγο αλλά είναι για καλό σκοπό. Η Playdead βρίσκεται στην Δανία και έχει βγάλει μέχρι στιγμής μονάχα δύο παιχνίδια τα οποία όμως δικαίως βρίσκονται ανάμεσα στα καλύτερα της δεκαετίας. Το Limbo κυκλοφόρησε το 2010, έγινε αγαπητό από όλους όσους το έπαιξαν και φυσικά ήταν ένας ακόμα σημαιοφόρος του indie κινήματος. Σχεδόν βουβό, περιτυλιγμένο από ασταμάτητη θλίψη και μελαγχολία, ακολουθεί τις προσπάθειες ενός μικρού αγοριού να βρει την χαμένη του αδερφή μέσα σε έναν κόσμο μοχθηρό και γεμάτο με πλάσματα πρόθυμα να τον σκοτώσουν ενώ ακόμα και η φύση τίθεται εναντίον του. Από τα λιγότερο ευχάριστα παιχνίδια που μπορεί να παίξει κανείς, τουλάχιστον οπτικά, αλλά η ικανότητά του να κρατάει το ενδιαφέρον του παίχτη παρά την ασήκωτη ατμόσφαιρα είναι απαράμιλλη μέχρι και σήμερα. Σαν παλιά, ασπρόμαυρη ταινία που πετυχαίνει κανείς τυχαία σε ένα μικρό σινεμά, μπορεί να αποξενώσει στην αρχή αλλά χρειάζονται μόλις λίγα λεπτά για να ξετυλίξει κομμάτι της μαγείας του.
Το Inside από την άλλη είναι μία ξεκάθαρα πιο ακριβή παραγωγή, δίχως αυτό να σημαίνει και ξεπούλημα. Έπρεπε να περάσουν έξι χρόνια από το Limbo για να φτάσει στα χέρια του κοινού με την αναμονή να άξιζε και με το παραπάνω. Πνευματικός διάδοχος του Limbo, έχει πανομοιότυπο χειρισμό αλλά διαφορετική και πιο κινηματογραφική παρουσίαση με περισσότερα χρώματα και πιο φιλόδοξα σκηνικά. Διαρκεί περίπου 4-5 ώρες (όπως και ο προκάτοχός του) και ο τερματισμός του με την μία προτείνεται ανεπιφύλακτα μιας και μόνο έτσι θα φανερωθεί ο καλοδουλεμένος του ρυθμός. Σκηνοθετικά, λίγα παιχνίδια πέραν του Inside “κλειδώνουν” καλύτερα την εναλλαγή σκηνικών και τοποθεσιών. Πού μπορεί όμως να τα παίξει κανείς; Το Limbo είναι διαθέσιμο σχεδόν… παντού. Από iOS μέχρι και PS4, μόνο όσοι σταμάτησαν να παίζουν παιχνίδια το 2005 δεν θα έχουν την ευκαιρία να το δοκιμάσουν. Από την άλλη το Inside διατέθηκε αρχικά για PS4, Xbox One, PC αλλά μόλις πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε η επικείμενη κυκλοφορία του σε Switch και iOS.
Firewatch (Campo Santo)
Αν σας ζητούσα να κλείσετε τα μάτια και να σκεφτείτε μερικά βασικά χαρακτηριστικά των παιχνιδιών, ποιά θα ήταν τα πρώτα που θα σας ερχόντουσαν στο νου; Σφαίρες, εκρήξεις, αίμα πιθανότατα. Δεν υπάρχει κάτι απαραίτητα κακό με αυτό αλλά μερικές φορές χρειάζεται ένα διάλειμμα από τα συνηθισμένα, μία βόλτα στο δάσος για να καθαρίσουν οι σκέψεις. Αυτό ακριβώς προσφέρει το Firewatch όπου ελέγχουμε τον Henry στην προσπάθειά του να ηρεμήσει από μερικά προσωπικά βάσανα έχοντας αναλάβει δουλειά δασοφύλακα. Μοναδική επιπλέον φωνή είναι αυτή της Delilah, προϊσταμένης του που τον καθοδηγεί και αποτελεί παράλληλα μόνιμη σύντροφο στους μοναχικούς περιπάτους του. Στο παιχνίδι περιλαμβάνεται φυσικά και ένα μυστήριο αλλά αναμφίβολα οι δυνατότερες στιγμές αναδύονται μέσα από τους καλογραμμένους διαλόγους των πρωταγωνιστών. Τόσο ο Henry όσο και η Delilah είναι άνθρωποι που τυραννιούνται από λύπες του παρελθόντος και οι φωνές τους αποτελούν βάλσαμο για την μοναξιά που έχει κυριεύσει τη ζωή τους. Σε αυτό το δάσος ο φόβος δεν βρίσκεται πίσω από τα δέντρα, αλλά μέσα στις ίδιες μας τις σκέψεις.
Διαθέσιμο για PC, PS4, Xbox One.
Virginia (Variable State)
Τα παιχνίδια που προηγήθηκαν και αυτά που θα ακολουθήσουν αποτελούν μάλλον καλύτερα παραδείγματα γι’αυτό το άρθρο μιας και θα είμαι ο πρώτος που θα παραδεχθεί πως το Virginia δεν είναι ένα τέλειο παιχνίδι. Δεν είναι και ακριβώς παιχνίδι θα μπορούσε να πει κανείς αλλά αυτή είναι μια διαφορετική συζήτηση. Στο Virginia ελέγχουμε την Anne Traver στην προσπάθειά της να εξιχνιάσει ένα μυστήριο, μαζί με την σαφώς πιο έμπειρη συνεταίρα της, Maria Halperin. Έχει χαθεί ένα αγόρι και οι δυο τους θα πρέπει να βρουν τα ίχνη του και να τον γυρίσουν σπίτι. Βγαλμένο από τις πιο απλές ιστορίες μυστηρίου που μπορεί να σκεφτεί κανείς, ποντάρει περισσότερο στο “πώς” παρά στο “γιατί” και ομολογουμένως, η εκτέλεση είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής. Δεν ακούγεται ούτε μία γραμμή διαλόγου με την προσοχή να επικεντρώνεται στην συνεχή κίνηση του παιχνιδιού που λειτουργεί περισσότερο σαν ταινία, τόσο λόγω διάρκειας (κοντά 2 ώρες) όσο και ρυθμού. Ο παίχτης δεν έχει ιδιαίτερο έλεγχο με τις σκηνές να αλλάζουν δίχως να ενδιαφέρονται γι’αυτόν ενώ ο γρίφος θα λυθεί δίχως ιδιαίτερη εξωτερική προσπάθεια. Για τους λάτρεις του Twin Peaks (ίσως και του Lynch γενικότερα), δεν είναι το καλύτερο παιχνίδι της λίστας αλλά είναι σίγουρα άξιο αναφοράς. Το παιχνίδι διατίθεται ψηφιακά σε Xbox One, PS4, PC, ενώ προτείνεται το πακέτο με το επίσημο soundtrack το οποίο ακούγεται ευχάριστα ακόμα και εκτός παιχνιδιού.
Lisa (LoveBrad Games)
Αυτό το παιχνίδι… αυτό το παιχνίδι! Το αγόρασα τυχαία όταν το Steam έκανε εκπτώσεις δίχως να έχω ιδέα περί τίνος πρόκειται. Είδα μερικές εικόνες, είδα την τιμή, το ρίσκαρα. Καλά, αγορά τριών ευρώ δεν θεωρείται ακριβώς ρίσκο αλλά για χάρη της ιστορίας ας το αναφέρουμε ως τέτοιο. Λοιπόν, δεν θέλω να πω πολλά για το Lisa. Είναι ένα θαυμάσιο παιχνίδι, διάρκειας 15 ωρών (ή και παραπάνω ή και λίγο λιγότερο) στημένο σε έναν post-apocalyptic κόσμο δίχως γυναίκες με ένα καστ γεμάτο κατεστραμμένους ανθρώπους που ζουν μόνο για να θρέψουν το προσωπικό τους συμφέρον δίχως να νοιάζονται για κανέναν και για τίποτα. Η ανθρωπιά έχει εξαφανιστεί μαζί με τον γυναικείο πληθυσμό από τον κόσμο αυτό και μόνο οι δυνατοί μπορούν να επιβιώσουν την βιαιότητα που χαρακτηρίζει την καθημερινότητα. Α, επίσης είναι ένα από τα πιο αστεία παιχνίδια που έχω παίξει. Η ιστορία ξεκινά με τον Brad, τον χαρακτήρα που ελέγχουμε, να βρίσκει στη μέση του πουθενά ένα μικρό μωράκι γένους θηλυκού και φυσικά παίρνει την απόφαση να το φροντίσει. Αυτές είναι αρκετές πληροφορίες, κάθε λίγους μήνες το Steam το κατεβάζει σε μονοψήφια τιμή οπότε κάντε το χρέος σας, κερδισμένοι θα βγείτε. Διαθέσιμο μόνο για PC.
Superbrothers: Sword & Sworcery EP (Superbrothers & Capybara Games)
Τελευταίο άφησα το μοναδικό μέχρι στιγμής σωστό παιχνίδι που έχω παίξει σε κινητό. Απόγονος των Zelda της δεκαετίας του ’80, το Sword & Sworcery EP μιλάει για ένα κακό που έχει εξαπλωθεί στον κόσμο και είναι στο χέρι του Scythian και στο δικό μας (κυριολεκτικά αν παίζετε σε κινητό) να βρούμε έναν τρόπο να σώσουμε όλα όσα αξίζουν να σωθούν. Πανέμορφα, πιξελιασμένα γραφικά δίνουν χαρακτήρα στο παιχνίδι με κάθε τοποθεσία να είναι γεμάτη χρώματα που μπορεί να μην έχουν την λεπτομέρεια ενός Infinity Blade αλλά στηριζόμενα στο απίθανο art direction προσδίδουν μία σπάνια ζωντάνια παρά τους περιορισμούς των κινητών. Ο ήχος είναι παντοδύναμος σύμμαχος εδώ πέρα μιας και ο Jim Guthrie ζωγραφίζει με πανέμορφες μελωδίες έναν κόσμο περίεργο μα και τόσο μυστήριο. Διαθέσιμο για iOS, Android και PC.
