Το σημερινό άρθρο θα είναι κάπως σκωπτικό. Ίσως και σαρδόνιο σε ορισμένα σημεία. Εναλλακτικός τίτλος θα μπορούσε να είναι: «Φούμαρα ο Αντικαπνιστικός Νόμος. Φουμάρετε Ελεύθερα». Πρόκειται για τον περίφημο και ψηφισμένο «Αντικαπνιστικό Νόμο» ή αλλιώς Νόμος 3730/2008, που φυσικά παραμένει ανεφάρμοστος. Στο Κοινοβούλιο εν Ελλάδι -Στάν- (που είναι παράξενα παιδιά) ήρθε να προστεθεί συμπληρωματικά στον υφιστάμενο νόμο, άλλος ένας. Έτσι, στις 8/9/16 συνέβη το εξής τραγελαφικό: ψηφίστηκε με διακομματική και μάλιστα ευρύτατη συναίνεση, η απαγόρευση της χρήσης και του ηλεκτρονικού τσιγάρου σε κλειστούς δημόσιους χώρους. Για άλλη μια φορά σε αυτή τη χώρα, τίθεται το γνωστό δίλλημα: τι ισχύει και τι όχι. Ένας ευνομούμενος πολίτης, οφείλει άραγε να συμμορφωθεί σε έναν νόμο που έχει μεν τυπική ισχύ, αλλά στην ουσία αποτελεί κενό γράμμα;
Δυστυχώς, αυτή είναι η επικρατούσα κατάσταση σήμερα. Στη χώρα που βαυκαλιζόμαστε ότι αποτελεί μία από τις κοιτίδες του πολιτισμού και το λίκνο της δημοκρατίας. Σε μεγάλο βαθμό, οι νέοι της χώρας μας είναι μορφωμένοι. Ανώτατες σπουδές και μεταπτυχιακοί τίτλοι αποτελούν πλέον κοινό τόπο. Εξάλλου, σχεδόν μισό εκατομμύριο σύγχρονοι πανεπιστήμονες μετανάστες έχουν αναζητήσει την εργασιακή και όχι μόνο τύχη τους, στο εξωτερικό. Συμβαδίζει όμως η μόρφωση, με τη γενικότερη παιδεία και καλλιέργεια μας; Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να προκύπτει, σε μία πλειάδα περιπτώσεων.
Σε αυτήν λοιπόν τη μικρή κουκκίδα γης -τι ποιητικό-, την (αυτοσαρκαστικά αποκαλούμενη και) αφρικανική χώρα με τους λευκούς κατοίκους και το μεσογειακό ταπεραμέντο, υπάρχουν λόγοι εθνικής υπερηφάνειας. Λόγοι για τους οποίους δυνάμεθα να καυχησιολογήσουμε. Είναι οι αμέτρητες πρωτιές που κατέχουμε ως χώρα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Εν μέσω μάλιστα σοβούσας και πολυεπίπεδης κρίσης, η έξοδος από την οποία προσομοιάζει όλο και περισσότερο με το μύθο του Σισύφου. Έχουμε λοιπόν και λέμε: σημαντικότατη διάκριση αποτελεί το γεγονός ότι είμαστε πρώτοι στην ανεργία και συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Πολύ δύσκολα κάποιος θα καταφέρει να μας υποσκελίσει από τη συγκεκριμένη πρωτιά. Περίοπτες θέσεις, κατέχουμε και σε άλλους τομείς, όπου κατά πληθυσμιακή πάντα αναλογία, υπερτερούμε, όπως: στην παιδική παχυσαρκία, εν μέσω μάλιστα λιποθυμιών σε σχολεία από ασιτία, στα τροχαία δυστυχήματα, καθώς και στον αριθμό των καπνιζόντων συμπατριωτών μας. Είναι πολλά ακόμη, αλλά απομένουν περί τις 300 λέξεις για να κλείσει το κείμενο και επιβάλλεται να γίνουμε πιο φειδωλοί.
Ας επικεντρωθούμε λοιπόν στο θέμα μας: μετά τον Αντικαπνιστικό Νόμο, ήρθε να επιβληθεί η καθολική απαγόρευση και του «Ατμίσματος» σε κλειστούς δημόσιους χώρους. Βουλευτίνα της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως, στην αγόρευση της, ευλόγως αναρωτήθηκε για το νόημα του νομοθετήματος, όταν ο υφιστάμενος νόμος βρίσκεται σε πλήρη αχρησία. Πόσο δε μάλλον, όταν ο ίδιος ο βωμός της αντιπροσωπευτικής μας Δημοκρατίας, έχει μετατραπεί σε τεκέ πρώτης τάξεως; Όταν λίγους μήνες πριν, ούσα εγκυμονούσα (κάνει και ρίμα) δε μπορούσε να βρει μέρος μη ντουμανιασμένο, εξαιρουμένης της αίθουσας της Ολομέλειας; Προσωπικά, έχω μετατραπεί σε παθητικό καπνιστή χωρίς τη βούληση μου, σε πλείστες περιπτώσεις. Σε χώρους που γευματίζω, που πίνω τον φρουτοχυμό ή το τσάι μου, ακόμη και σε πανεπιστημιακές αίθουσες εν ώρα διδασκαλίας. Και όταν μιλάμε για επιπτώσεις, αυτές δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε ενεργητικούς και παθητικούς (καπνιστές πάντα). Άρα καταστρατηγείται, για την ακρίβεια παραβιάζεται βιαίως, το θεμελιώδες και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της προστασίας της δημόσιας υγείας.
Σε ολόκληρη εξάλλου την Ευρώπη, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, υπάρχει καθολική απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς δημόσιους χώρους. Ακόμη και στα «Βαλκάνια», όπως τα αποκαλούμε επιτιμητικά εμείς οι Δυτικό – Ευρωπαίοι. Με την πλήρη εφαρμογή του νόμου, συμφωνεί η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αλλά και η πλειονότητα των εν ενεργεία καπνιστών. Σε τελική ανάλυση, ας το δούμε και από την οπτική της ωφελιμιστικής σχολής. Τα κόστη για το ελληνικό δημόσιο και το υπό κατάρρευση σύστημα υγείας υπερκερνούν τα όποια έσοδα. Οι δαπάνες υγείας για παθήσεις σχετιζόμενες με το κάπνισμα ανέρχονται σε 3,5 δις ετησίως. Αν επιβληθεί επιτέλους η καθολική εφαρμογή του νόμου, θα πρόκειται όχι μόνο για δείγμα πολιτισμού, αλλά και για μία βαθιά δημοκρατική και προοδευτική κίνηση. Αν αυτή εφαρμοστεί από μία αυτό – αποκαλούμενη Αριστερή κυβέρνηση, θα έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία. Σε κάθε άλλο ημίμετρο, δεν θα είναι υπερβολή να γίνει λόγος για «πολιτιστική ντροπή».
