Ξεκινώντας αυτό το άρθρο, θα ήθελα να επισημάνω πως είμαι κατά της κλήρωσης για τους σημαιοφόρους των παρελάσεων σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Με βάση τη δική μου οπτική γωνία, η κλήρωση αποτελεί μια πρακτική όπου βασίζεται στην τύχη και η επιβράβευση σε ένα αξιοκρατικό εκπαιδευτικό σύστημα, δεν είναι θέμα τύχης. Οι επιβραβεύσεις έρχονται με κόπο και όχι με κληρώσεις. Άλλα καλύτερα ας μη θίξω αυτό το ζήτημα, διότι θα παρεκκλίνω από την ουσία.
Ας συμφωνήσουμε λοιπόν ή ας διαφωνήσουμε ως προς τη χρησιμότητα και την ορθότητας της κλήρωσης. Τον νόμο όμως, μπορούμε να τον παραβλέψουμε; Η κοινή γνώμη λέει όχι. Εξάλλου οι περισσότεροι που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη είναι και αυτοί που ισχυρίζονται ότι είναι οι νομοταγείς πολίτες. Είναι αυτοί που απαιτούν να εφαρμόζονται οι νόμοι και η παραβίαση αυτών, τους προκαλεί αισθήματα δυσφορίας και αγανάκτησης. Σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο, αυτόν που η κοινή γνώμη ακολουθεί πιστά σαν τις εντολές του Ευαγγελίου, ο σημαιοφόρος, ευτυχώς ή δυστυχώς προκύπτει από κλήρωση.
Ο Αμίρ κληρώθηκε ως ο μαθητής που θα ήταν σημαιοφόρος σε δημοτικό σχολείο της Δάφνης. Μέσω μιας έννομης σχολικής διαδικασίας. Αλλά επειδή ήταν ο Αμίρ και όχι ο Γιαννάκης ή η Ελενίτσα, αντί για σημαία κράτησε την πολυπόθητη πινακίδα. Τι σημαία, τι πινακίδα, ένα και το αυτό. Εξάλλου έχουμε την τάση να εξισώνουμε κάτι, προκειμένου να είναι σύμφωνο με το συμφέρον μας. Πώς τολμάμε όμως να απαιτούμε ισότητα, όταν αδυνατούμε να την εφαρμόσουμε στην πρώτη μικρή κοινωνία, το σχολείο;
Δεν θέλω να δώσω έμφαση στο αν ο Αμίρ έπρεπε ή δεν έπρεπε να κρατήσει τη σημαία, αλλά στο κατά πόσο ο Αμίρ έχει το δικαίωμα να αντιμετωπίζεται ως ίσος ανάμεσα στους συνομηλίκους του. Και αν μη τι άλλο, αν κληρώνεται, να τηρείται το αποτέλεσμα της κλήρωσης. Δεν είναι δυνατό να αλλάζουμε το αποτέλεσμα και να στερούμε το δικαίωμά του να κρατήσει τη σημαία επειδή είναι Αφγανός. Και δεν είναι δυνατό, επειδή κανείς δεν μας δίνει την εξουσία να μην του επιτρέψουμε να μας πει το δικό του ευχαριστώ, με τον δικό του τρόπο, για το γεγονός ότι τον εντάσσουμε στην κοινωνία μας και του μαθαίνουμε να σέβεται και να αγαπά τη χώρα μας.
Και φυσικά δεν μπορούμε να απαιτούμε από τον Αμίρ να σέβεται τους πολίτες, τη χώρα μας και τη νομοθεσία της, από τη στιγμή που εμείς δεν σεβαστήκαμε τον ίδιο και τους νόμους που τον καλούμε να μάθει να τηρεί. Το δικαίωμα του Αμίρ στην ισότητα είναι και θα είναι αδιαπραγμάτευτο και αναφαίρετο, όπως και αναφαίρετο είναι το δικαίωμα μέσα στο σχολικό περιβάλλον να αντιμετωπίζεται με την ιδιότητα του μαθητή, χωρίς χαρακτηρισμούς που αφορούν εθνικότητα και θρησκεία.
Δυστυχώς, περιστατικά ρατσισμού πάντα θα υπάρχουν, γιατί η ηθική σαν έννοια είναι ρευστή και αυτό δεν θα αλλάξει. Αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι η αντίληψη που έχουμε για τον κόσμο και πώς μπορεί να συμβιώνουμε αρμονικά σε αυτόν. Ας ζητήσουμε λοιπόν συγγνώμη στον Αμίρ και ας υποσχεθούμε στον επόμενο να τον αντιμετωπίσουμε ως έναν μαθητή δημοτικού που συμμετέχει σε μια έννομη διαδικασία.
