Το μούδιασμα της Δύσης. Μέσα σ’ αυτά τα πέντε και πλέον χρόνια που εκτυλίσσεται η πιο φρικαλέα ανθρώπινη δραστηριότητα , ο πόλεμος στην Συρία, χιλιάδες τόνοι μελάνι έχουν χυθεί παράλληλα με το αίμα ανθρώπων που άθελα τους ενεπλάκησαν στο ανελέητο και ανήθικο παιχνίδι συμφερόντων που οι γνωστοί-άγνωστοι εντέχνως διαμορφώνουν με τους δικούς τους όρους. Κυβερνήσεις και υψηλά ιστάμενοι στο βωμό του κέρδους, της πλεονεξίας και της ιδιοτέλειας συνεχίζουν το αιματοκύλισμα και τον εμφύλιο σπαραγμό απολύτως συνειδητά. Ωστόσο, οι προσωπικές μου εντυπώσεις και εκτιμήσεις δεν μου παραχωρούν κανένα δικαίωμα για την δημιουργία ενός άτυπου δικαστηρίου περί ευθυνών, κατηγοριών και παραλείψεων. Το βήμα που μου δίνεται θα το χρησιμοποιήσω προκειμένου να συμπεριληφθώ στο μακρύ κατάλογο εκείνων που σιωπούν , που εθελοτυφλούν, που επιλέγουν να αλλάξουν κανάλι στην όψη και μόνο κάποιας είδησης σχετικής με τις εγκληματικές ενέργειες και κατ’ επανάληψη κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε βάρος αμάχων και αθώων ψυχών. Το κείμενο δεν θα πρέπει να θεωρηθεί λύτρωση ή αποποίηση του επαχθούς βάρους που επωμίζονται παιδιά με πιο ενδεικτικές τις περιπτώσεις του 3ουχρονου Αϊλάν και του 5ουχρονου Ομράν που προσέλκυσαν μαζικά το ενδιαφέρον παγκοσμίως.
Αποτελεί μία ωμή στηλίτευση σε βάρος πρώτα-πρώτα του ίδιου μου του εαυτού αλλά και όλων εκείνων που συμβιβάζονται νοσηρά με την ιδέα του πολέμου, που χαρακτήρισαν και εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν την μετακίνηση ανθρώπων λαθραία και παράνομη. Σε βάρος εκείνων που σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά στο δράμα προσφύγων και μεταναστών ακόμη και στην διεκδίκηση εκ μέρους τους μιας ζωής αξιοπρεπούς και ασφαλούς, καταστρατηγώντας πλήρως το δικαίωμα τους να ονειρεύονται και να παλεύουν κόντρα στους χαλεπούς καιρούς.
Πρόσωπα εγκλωβισμένα και καταδικασμένα. Ψυχές πνιγμένες στα χωρικά ύδατα της πολιτισμένης Ευρώπης που εκμηδενίζει την ελπίδα, που ισοπεδώνει υπολήψεις και υπάρξεις, που υψώνει τείχη και συρματοπλέγματα και οδηγεί στην εξαχρείωση και την ματαίωση ονείρων και προσδοκιών. « Να μην γίνει η Μεσόγειος αποθήκη ψυχών». Κι όμως έγινε. Κι όμως κάποιοι θρηνούν ακόμη τους νεκρούς τους, την αγνότητα , την παιδικότητα τους, την ανεμελιά και την ζωή τους, τη ζωή που άλλοι επέλεξαν γι’ αυτούς.
Ποια Ευρώπη, κυρίες και κύριοι , την Ευρώπη ανοίγει τα σύνορα επιλεκτικά, την Ευρώπη του συναισθηματικού μαρασμού, του ελλείμματος ανθρωπισμού , την Ευρώπη ποιών λαών; Την Ευρώπη που μαστίζεται από ψυχρότητα; Την Ευρώπη που απαγορεύει τα μπουρκίνι εν ονόματι της ελευθερίας και των δημοκρατικών αξιών; Την Ευρώπη των πλήρως ενημερωμένων και των απόντων από τον εαυτό τους και τον συνάνθρωπο τους;
Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ποια είμαι εγώ που κατακεραυνώνω την Ευρώπη. Άραγε με αγγίζει πραγματικά το προσφυγικό δράμα; Δεν είμαι αυτή που αύριο θα συνεχίσω ακάθεκτη την μίζερη ζωή μου ενώ οι νεκροί ενός νέου ναυαγίου και μιας ακόμη τρομοκρατικής επίθεσης θα αυξάνονται και θα πληθύνονται θυσιαζόμενοι στο βωμό του παραλογισμού, της μισαλλοδοξίας, του άκρατου φανατισμού , της ρητορικής του μίσους και του φόβου; Επενδύω στο συναίσθημα ευκαιριακά εκμεταλλευόμενη ζωές και συνειδήσεις; Νομίζω πως δεν δύναμαι να δώσω κάποια πειστική απάντηση αφού δεν έχω καταφέρει να δώσω απάντηση ούτε σε μένα την ίδια…
