[punica-dropcap style=”square”]Σ[/punica-dropcap]το πέρασμα των ετών, το πεδίο της πολιτικής τείνει να αποδεικνύει συνεχώς την διφορούμενη διάστασή του ως προς την συσχέτισή του με την ηθική καθαυτή. Άλλοτε απομακρύνεται από αυτήν και άλλοτε μοιάζει να την συμμερίζεται, ποτέ όμως δεν υπάρχει πλήρης ταύτιση απολύτως. Σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει σταθερή κατεύθυνση, τουλάχιστον επιφανειακά.
Οι νόμοι και η πολιτική είναι συναφείς έννοιες και ως ένα βαθμό θα μπορούσαμε να πούμε πως αλληλοσυμπληρώνονται. Τόσο η ίδια η νομιμότητα όσο και οι νόμοι οφείλουν να είναι παρόντες και σε ισχύ, πλαισιώνοντας έτσι αλλά και επικυρώνοντας κάθε πράξη που δύναται να εκδηλωθεί από έναν ανθρώπινο παράγοντα. Η προβληματική χρήση τους ξεκινάει από τη στιγμή που ο πολιτικός θα αποφασίσει να χρησιμοποιήσει τους νόμους που ο ίδιος έχει θεσπίσει για να επιδιώξει την “ επικύρωση ” ενός προσωπικού του σχεδίου. Φαίνεται πως οι νόμοι δεν προστατεύουν μονάχα τους πολίτες αλλά παράλληλα μπορούν να “προστατεύουν” και τις φιλοδοξίες των πολιτικών. Η αδυναμία καταστάλαξής της νομιμότητας μακριά ή πλησίον της ηθικής έγκειται επομένως αποκλειστικά και μόνο στην προσωπική συνείδηση και στο πως ο καθένας σχεδιάζει να κινηθεί με βάση αυτήν.
Παρά τις “Σειρήνες”, το φαινόμενο της ανηθικότητας και συνεπώς της απομάκρυνσης της νομιμότητας δεν ήταν ποτέ αποτέλεσμα οικονομικής κρίσης αλλά προσωπικής κρίσης. Το να είσαι νόμιμος δεν έχει καμία απολύτως ουσία εάν ο γνώμονάς σου είναι το κέρδος. Ορισμένες φορές η νομιμότητα δεν είναι κάτι άλλο παρά η καλύτερη κάλυψη της ίδιας της παρανομίας. Ως ένα σεντόνι έρχεται να καλύψει καθετί, μετατρέποντάς το έτσι σε κάτι ηθικά και νομικά μεμπτό. Το ζητούμενο λοιπόν, ακόμη και στην πολιτική, δεν είναι αν κάτι είναι νόμιμο αλλά το γιατί θα χρησιμοποιήσεις την νομιμότητά του.
