Η Ελένη κοιμήθηκε αγκαλιά με τα όνειρα της και ξύπνησε με την ζωή που πάντα λαχταρούσε. Ένα κρύο, ηλιόλουστο πρωινό του Γενάρη, γεννήθηκε ένα κοριτσάκι με καστανά μαλλάκια μεταξένια, με ματάκια χαρωπά και χαμόγελο αστραφτερό και ζεστό σαν τον ήλιο της 25ης ημέρας του. Την φώναζαν, όλοι, Ελενίτσα σε μια μικρή γειτονιά του παραδοσιακού και ιστορικού οικισμού του Ηρακλείου Αττικής. Πάντα πρόθυμο παιδί μα πολύ ευαίσθητο και ονειροπόλο. Πάντα τα μάτια της έβλεπαν πιο πολλά από όσα μπορούσαν να κοιτάξουν. Ενθουσιώδης, πρόσχαρη και χαμογελαστή.
Με το σχολειό δεν είχε ιδιαίτερη σχέση. Δεν της άρεσε ο εξαναγκασμός και οι συμβατικότητες. Ανέκαθεν αδιάλλακτη, λάτρευε όμως τις τέχνες. Την μουσική, το θέατρο, τον χορό, την ποίηση. Αναζητούσε αφορμές να εμβαθύνει συνέχεια τις γνώσεις τις. Σύμβουλος της σε αυτό το ταξίδι της πνευματικότητας της, τα βιβλία της. Παρέα τους στοχαζόταν, ταξίδευε μακρυά, γνώριζε ηπείρους και δοκίμαζε τα όρια της αναθεωρώντας κάθε φορά τις στερεοτυπικές πεποιθήσεις που το σχολείο συνάρτησή της μικρής κοινωνίας της διαμόρφωσαν. Δομούσε την δική της λογική με θάρρος και τόλμη. Δεν ήταν ιδιαίτερα κοινωνική αν και αγαπούσε τους ανθρώπους. Την χαρακτήριζε μια εσωστρεφής διάθεση, που αποδείχθηκε ισχυρή άμυνα μπρος στα ζόρια της καθημερινότητας.
Η Ελενίτσα έγινε Ελένη. Μια ωραιότατη δεσποινίς που ξεκινούσε να χαράξει την δική της πορεία στον τραχύ κόσμο της μεγαλούπολης πια. Όσα περισσότερα δεινά περνούσε τόσο πιο αστραφτερό σχηματιζόταν το χαμόγελό της. Γιατί η Ελένη είχε χτίσει τον μικρό σταθερό πυρήνα της γεγονός που έβρισκε το απάγκιο της κάθε φορά που το άγχος της έγνεφε καταφατικά το κεφάλι του. Πάθαινε και μάθαινε. Την Ελένη δεν την σταματούσε κανένα πάθημα.
Δεν την φοβόταν την ζωή, αντίθετα την έβρισκε μυστηριώδη και ενδιαφέρουσα. Ανέπτυξε πολλά ταλέντα, αφού πάντα της άρεσε να δοκιμάζεται σε καινούρια διαφορετικά πράγματα, ακονίζοντας συνεχώς την σκέψη της, προσπαθώντας να βρει τον εαυτό της. Της άρεσε να γράφει. Εκεί έβρισκε πολλά κομμάτια από τον συγχυσμένο και διαιρεμένο της εαυτό. Η σχέση της με τον χρόνο ήταν πάντοτε αναλογική και εποικοδομητική. Όσο πιο πολύ μεγάλωνε τόσο πιο πολύ γνωριζόταν με τον εαυτό της.
Η δεσποινίς Ελένη έγινε Κυρία Ελένη. Παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια, μα ακόμη συνέχιζε να ονειρεύεται αναζητώντας πλευρές του εαυτού της που βρίσκονταν παραμελημένες. Αφουγκραζόταν τις βαθύτερες ανάγκες της εξαιτίας της ευαισθησίας της. Υποστήριζε πως το χαμόγελο όσο πιο μεγάλο και αληθινό είναι τόσο πιο εύκολα ξεπερνιούνται τα άγχη και οι δυσκολίες της καθημερινότητας. Η Ελένη κατάφερε πολλά από τα όνειρα της. Όχι γιατι ήταν έξυπνη, μεθοδική. Δεν δρούσε με συμφέρον, ζούσε και ζει με ένστικτο, με διαίσθηση, με δέσμευση στο όνειρα της. Δεν σταμάτησε ποτέ να κάνει όνειρα. Κοιμόταν αγκαλιά μαζί τους κάθε βράδυ.
Η Ελένη, ζει και βασιλεύει. Ζει και ονειρεύεται. Ζει και απολαμβάνει. Η Ελένη έκανε πρώτα τον εαυτό της χαρούμενο γιατι τον αφουγκράστηκε, τον σεβάστηκε, τον αγάπησε και μετά έκανε και όλους τους γύρω της χαρούμενους με όλη αυτήν την ενέργεια, το φως που ακτινοβολεί και την δοτικότητα που την χαρακτηρίζει.
Η Ελένη μας μαθαίνει να μην σταματάμε να ονειρευόμαστε. Τα όνειρα δεν έχουν όρια. Όσο πιο αδύνατα φαντάζουν τόσο πιο πολύ σε εξιτάρει να τα πραγματοποιήσεις γιατι τόσο μεγαλύτερη θα είναι η ανταμοιβή στο τέλος. Επισημαίνει παράλληλα, το αέναο, ενδιαφέρον γεμάτο προκλήσεις, ταξίδι με τον εαυτό μας που θα είναι το πρώτο που πρέπει να πραγματοποιήσουμε προτού αποφασίσουμε να ονειρευτούμε τον κόσμο όλο.
