Όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής μας, περνάμε μια φάση ηττοπάθειας και είμαστε έτοιμοι να παρατήσουμε όποια προσπάθεια έχουμε κάνει μέχρι τώρα σε οποιοδήποτε τομέα. Ειδικά όταν αυτή η προσπάθεια δεν αναγνωρίζεται από τους γύρω μας, το αίσθημα της ηττοπάθειας είναι ακόμη πιο έντονο. Εκεί είναι που θέλουμε να τα παρατήσουμε όλα και όλους και να βρούμε την ησυχία μας. Δε γίνεται εγώ να προσπαθώ τόσο πολύ και κανείς να μην το βλέπει, σκέφτεσαι. Και είναι απολύτως λογικό να το σκεφτόμαστε έτσι. Δυστυχώς η φύση των ανθρώπων τείνει περισσότερο στον αρνητισμό και στις αρνητικές σκέψεις παρά στο αντίθετο. Ακόμη και αυτό θέλει αρκετή προσπάθεια με τον εαυτό μας για να αλλάξει, και όχι πάντα με μεγάλη επιτυχία. Αλλά αυτό είναι ένα ζήτημα που θέλει μεγάλη ανάλυση και δε θα την κάνω σ’ αυτό το άρθρο.
Στο θέμα μας τώρα. Προσπαθούμε λοιπόν, ξανά προσπαθούμε αλλά κάπου στην πορεία έχουμε κουραστεί. Ο καθένας μας προσπαθεί για κάτι διαφορετικό. Άλλος θέλει να τελειώσει αυτήν τη ρημαδιασμένη σχολή που του έχει βγάλει την πίστη και δεν του αρέσει καν, άλλος πρέπει να αναλάβει καθήκοντα στη δουλειά του που δε γουστάρει να κάνει και καταλήγει να πιέζεται ψυχολογικά , κάποιος άλλος κάνει για παράδειγμα πρωταθλητισμό και έχει κουραστεί τόσο πολύ από τις έντονες προπονήσεις σωματικά και ψυχικά που θέλει να τα παρατήσει, και τα παραδείγματα είναι άπειρα όπως καταλαβαίνεις και διαφορετικά για τον καθένα μας, ανάλογα τη φάση ζωής και συνθηκών.
Το κοινό που έχουμε όλοι μας, ο καθένας με τη δική του ιστορία και εμπειρία, είναι οτι πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι στο περίγυρο μας που θέλουμε να διαψεύσουμε. Τους γονείς μας προφανώς για το θέμα του πτυχίου που θα πιστέψουν ότι δεν μπορούμε να είμαστε αντάξιοι των προσδοκιών τους, τους φίλους μας που θέλουμε να τους αποδείξουμε ότι είμαστε ικανοί να βγάλουμε μια σχολή αφού το κάνανε και αυτοί, τους καθηγητές μας που είχαμε στο σχολείο και δεν πίστεψαν ποτέ ότι μπορούμε να προκόψουμε στη ζωή μας και κατ’ επέκταση όλους τους γνωστούς και αγνώστους που μπορεί να ασχολούνται με την πάρτη μας.
Αντίστοιχα στο θέμα της δουλειάς δε θέλουμε να δώσουμε δικαίωμα στο προϊστάμενό μας να πιστέψει ότι δεν μπορούμε να καταφέρουμε να βγάλουμε εις πέρας τις επιπλέον αρμοδιότητες που μας ανέθεσε όσο και να πιεζόμαστε και να θέλουμε και να παρατήσουμε τελείως τη δουλειά μας μετά τις τελευταίες ανακατατάξεις. Πρέπει να διαψεύσουμε τους γονείς μας και τους φίλους μας που με την πρώτη ευκαιρία θα μας τονίσουν ότι ποτέ δεν είχαμε υπομονή σαν προσωπικότητα και να σου η ταμπέλα κολλημένη στο κούτελο σου, χωρίς να ξέρουν το λούκι που μπορεί να τραβάς εσύ στη συγκεκριμένη δουλειά. Τέλος, πρέπει να διαψεύσουμε τους συναδέλφους μας που περιμένουν στη γωνία για μας ρίξουν το δικό τους δηλητήριο με ατάκες του τύπου «εμ’ βέβαια ήθελες προαγωγή και αύξηση, εδώ δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα με δυο αρμοδιότητες παραπάνω», για να πέσει η δική ψυχολογία σου στα τάρταρα.
Όσον αφορά τώρα τον πρωταθλητισμό που ανέφερα παραπάνω, είναι προφανές ότι αν τα παρατήσει έτσι ξαφνικά θα δεχτεί κριτική απ’ όλους. Από το σόι μέχρι τη γάτα του γείτονα. Ειδικά όταν κάποιος είναι σχετικά νέος ακόμη. Είναι δυνατόν κάποιος να παρατήσει τόση προσπάθεια , θα σκεφτούν όλοι. Τόσο κόπο δικό τους και των γονιών του και πάει λέγοντας.
Η δική μου προσωπική άποψη είναι ότι πρέπει να αναρωτηθούμε αν στην πραγματικότητα αυτά που ακούμε είναι η δική μας εσωτερική φωνή. Αν στην ουσία θέλουμε να διαψεύσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, ή μόνο τους άλλους. Γιατί στην τελική ο,τι κάνουμε το κάνουμε για εμάς ή για τους άλλους; Αυτό μόνο έχει σημασία. Να βρούμε τα αληθινά μας κίνητρα.Τι είναι πιο σημαντικό για εμάς, να είμαστε ήρεμοι ψυχικά ή να είμαστε αποδεκτοί για τις επιλογές μας;
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα είμαστε έτοιμοι να τα παρατήσουμε, ας αναρωτηθούμε τι είναι πιο σημαντικό για εμάς. Να διαψεύσουμε εμάς τους ίδιους, ή τα πολλά άτομα γύρω μας;