Δεν σταματάς ποτέ να κάνεις φίλους, θα πει κάποιος εύκολα και ρομαντικά. Και κάποιος άλλος, λιγότερο ρομαντικός, σίγουρα θα διαφωνήσει λέγοντας ότι οι νέες φιλίες σταματάνε να συμβαίνουν εκεί κάπου στα είκοσι. Μετά όλα είναι απλά παρέες. Και η αλήθεια που βρίσκεται; Όπως στα περισσότερα ερωτήματα που εξαρτώνται από ανθρώπινες συμπεριφορές, έτσι και σε αυτό την απάντηση θα την βρεις κάπου στη μέση και πάντα σχετιζόμενη με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καθενός. Υπάρχει, ωστόσο, ηλικία από την οποία και μετά παύεις να δημιουργείς νέους φίλους; Μια καθόλου επιστημονική και υπερβολικά υποκειμενική ανάλυση ακολουθεί παρακάτω.
Παιδί
Ξεκινάς σαν παιδί. Βρίσκεις πρώτα τα παιδιά από τη γειτονιά κι έπειτα αρχίζει ο βομβαρδισμός από γνωριμίες. Σχολείο, αγγλικά, αθλήματα, ζωγραφική, μουσική και άλλα και άλλα και άλλα. Παντού γνωρίζεις νέους, συνομήλικους σου, υποψήφιους φίλους. Προσεγγίζεις, πειραματίζεσαι κι επιλέγεις. Είναι μεγάλη η πληθώρα των επιλογών. Τα χρόνια στο σχολείο είναι τα κατεξοχήν χρόνια της φιλίας. Είναι η αρχή των πάντων. Εκεί όπου αντιλαμβάνεσαι ότι οι φίλοι είναι συστατικό απαραίτητο για την καθημερινότητα σου διότι απλά δεν μπορείς να παίξεις χωρίς αυτούς.
Στα είκοσι
Τελειώνεις από το σχολείο και η δεξαμενή επιλογής φίλων δεν μικραίνει, αντίθετα ανοίγεται και σε άλλες κατευθύνσεις. Τα πανεπιστήμια και οι σχολές που ακολουθούν συνήθως την αποφοίτηση από το σχολείο είναι ένας καινούριος κόσμος που ανοίγεται μπροστά σου. Οι φίλοι των φίλων έχουν άλλους φίλους κι εκείνοι άλλους και το εύρος γίνεται όλο και μεγαλύτερο. Η διασκέδασή είναι αυτή που παίζει πρωταρχικό ρόλο στη σύναψη φιλίας σε αυτή την ηλικία. Αν περνάς καλά παραβλέπεις πολλά. Εκτός αυτού το ποτό που συνήθως είναι η συνοδεία φιλικών συναθροίσεων αμβλύνει τα κακώς κείμενα και δημιουργεί το φαινόμενο ¨Βουτσά¨, τα πάντα είναι αστεία και χαριτωμένα. Η συγκεκριμένη φάση δημιουργίας φίλων μπορεί άνετα να συνεχιστεί μέχρι και μετά τη αποφοίτηση από όποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα καθώς εκεί αρχίζει να εμφανίζεται ένα νέο περιβάλλον: το εργασιακό. Και πάμε πάλι από την αρχή. Οι συνάδελφοι, οι φίλοι των συναδέλφων και τα υπόλοιπα γνωστά.
Στα πρώτα …άντα
Και φτάνεις κάπου στα τριάντα. Εκεί, τα στατιστικά λένε ότι έχεις αποκτήσει έναν αριθμό σταθερών φίλων, σταθερό εργασιακό περιβάλλον, σχέση ζωής με σύντροφο, ενδεχομένως οικογένεια. Το κυριότερο όμως είναι ότι έχεις φτιάξει κοσμοθεωρία. Η μέχρι τότε πορεία σου σε καθοδηγεί στο να δημιουργήσεις την άποψή σου για την λειτουργία του κόσμου, τι είναι σημαντικό, τι δεν σε αφορά στο ελάχιστο, πού εναποθέτεις την πίστη σου. Οι φίλοι σου, αν είναι παλιοί, ξέρεις πού βρίσκονται. Έχεις επιλέξει να τους κρατήσεις, γιατί είχες την ευτυχία να εναρμονίσετε τις θωρείς σας μεγαλώνοντας. Η κοσμοθεωρία σου είναι αυτή που φιλτράρει, συνειδητά ή υποσυνείδητα, τις νέες γνωριμίες και αποφασίζει αν περνάνε στο στάδιο της φιλίας. Η διαλογή γίνεται γρήγορα αφού ο χρόνος είναι πολύτιμος, η εμπειρία μεγαλύτερη και τα θέλω πιο συγκεκριμένα. Εν ολίγοις, αν δεν σου κάνει κάποιος εξαρχής για φίλος, ο καθένας παίρνει το δρόμο του και καλή καρδιά.
Όσο η ηλικία μεγαλώνει δεν έχεις τις παλιές αντοχές για να παραβλέπεις πράγματα και να ψάχνεις να βρεις αλλού λόγους για να κάνεις τη φιλιά λειτουργική. Είναι σαν να έχεις μια βελόνα και να θέλεις να περάσεις μια κλωστή. Στην αρχή έχεις μια σακοράφα. Από εκεί μπορεί να περάσεις κλωστές λεπτές, χοντρές, σπάγκο, πετονιά. Δοκιμάζεις τα πάντα. Αργότερα βελτιώνεσαι στο ράψιμο και παίρνεις μια βελόνα με πιο μικρή τρύπα. Οι κλωστές δεν χωράνε όλες, μερικές μόνο περνάνε. Ίσως αργότερα να χρειαστεί να ανάψεις κι ένα φως παραπάνω για να τις περάσεις. Η τρύπα της βελόνας μικραίνει και μικραίνει και κάποια στιγμή θα χρειαστείς και γυαλιά. Η τρύπα πια φαίνεται και δεν φαίνεται. Το υπέροχο, παρόλα αυτά, είναι ότι δεν κλείνει ποτέ. Είναι εκεί.
Άρα
Οι φίλοι πάντα θα βρουν τρόπο να τρυπώσουν. Ξέρω έναν Κώστα που γνώρισε τον καλύτερο του φίλο στα 65 του, αμέσως μετά τη σύνταξη, σε χορωδία παραδοσιακής μουσικής που αποφάσισε να συμμετάσχει. Είναι αυτοκόλλητοι. Το καλοκαίρι που δεν βλέπονται για καιρό, λόγω οικογενειακών διακοπών, περνάνε ελαφριάς μορφής μελαγχολία. Σίγουρα ο Κώστας δεν είναι η πλειοψηφία, αλλά είναι αυτή η τέλεια εξαίρεση που όλοι περιμένουμε για να ξεγελάσει τον κανόνα. Με σιγουριά θα πω ότι το μέγεθος της ηλικίας είναι αντιστρόφως ανάλογο με την ποσότητα των νέων φίλων. Δεν σταματάς όμως να κάνεις φίλους. Αρκεί να μη αφήνεις τις δεξαμενές σου να στερεύουν και το μυαλό σου να στενεύει. Οι φίλοι είναι τόσο μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή, που από την στιγμή που θα ξεκινήσουν να κάνουν την εμφάνισή τους δεν φεύγουν ποτέ. Πάνε, έρχονται, εδραιώνονται, ξεπέφτουν αλλά δεν σταματούν να σου δίνουν ευκαιρίες για ανανέωση. Λίγες, πολλές μικρή σημασία έχει. Να βρεις τρόπο να τις περάσεις από τη βελόνα, αυτό είναι που μετράει.
