Τα παιδιά της Τζακαράντας: Αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου που τελείωσα μερικές μέρες πριν ( η τζακαράντα είναι ένα καλλωπιστικό τροπικό δέντρο που έχει μωβ άνθη και είναι διαδεδομένο σε χώρες με ζεστό κλίμα-χώρα καταγωγής του είναι η Βραζιλία). Το βιβλίο αυτό, μυθιστόρημα στο είδος του, -βασισμένο σε αληθινά γεγονότα-, εξιστορεί τις ζωές κάποιων ανθρώπων και πως αυτές επηρεάστηκαν από τα γεγονότα της επανάστασης που έγινε στο Ιράν πριν από τρεις δεκαετίες. Με πολλές αρκετά φορτισμένες σκηνές και περιγραφές σου μεταδίδει συναισθήματα ανθρώπων που έγιναν πρόσφυγές (ή και όχι) και με τον έναν ή άλλον τρόπο «πάλεψαν» για ένα καλύτερο μέλλον. Τελειώνοντας το βιβλίο αυτό, όπως και πολλά άλλα, συνειδητοποίησα για ακόμη μία φορά τη μαγεία των βιβλίων.
Τώρα διαβάζω ένα άλλο ( Το τρίτο στεφάνι) και παρά το γεγονός ότι έχω διαβάσει μονάχα το ένα τέταρτο, με έχει ενθουσιάσει ιδιαίτερα το πως η Νίνα, ένας χαρακτήρας με τον οποίο κάπου κάπου ταυτίζομαι, μα και από την άλλη ακόμη δεν έχω αποφασίσει αν συμπαθώ ή όχι (ξέρω, ξέρω είναι σα να λέω ότι δεν είμαι σίγουρη ότι με συμπαθώ- οξύμωρο ε;), κάθε φορά που ξεκινώ να διαβάσω από εκεί που έχω αφήσει με συνεπαίρνει για ακόμη μία φορά το πως η γοητεία της γραφής του βιβλίου με μεταφέρει αυτόματα σε έναν άλλον κόσμο μέσω αυτής.
Τι μαγικό πράγμα, τι γοητευτικό που είναι τα βιβλία. Και η μουσική! Δύο τέχνες πράγματι σπουδαίες. Σου προκαλούν τόσα συναισθήματα. Συναισθήματα άλλοτε χαράς και ενθουσιασμού με κάθε αράδα, κάθε γραμμή που διαβάζεις, κάθε μελωδία, κάθε στίχο που ακούς και σιγομουρμουρίζεις ή τραγουδάς φωναχτά, κάθε ρυθμό που χορεύεις, και άλλοτε μελαγχολίας και στεναχώριας καθώς διαβάζεις και ταυτίζεσαι, διαβάζεις και συμπονάς, ακούς και θυμάσαι, νοσταλγείς στιγμές και καιρούς που στο μυαλό σου είναι συνδεδεμένες με τραγούδια αγαπημένα για τον ένα ή άλλο λόγο. Κάθε φορά θυμάμαι που άκουγα ένα τραγούδι πριν καιρό σκεφτόμουν έναν άνθρωπο και μαζί τόσες στιγμές χαράς και γέλιου. Τα βιβλία και η μουσική είναι οι θησαυροί αυτού του κόσμου. Η γνώση είναι δύναμη. Και ποιο μεγαλύτερο λίκνο γνώσης από αυτές τις δύο τέχνες στον κόσμο; Λίκνα γνώσης και συντροφιάς, παρηγοριάς.
Όταν σε πιάνει εκείνη η μελαγχολία το αγαπημένο σου ξεσηκωτικό τραγούδι με το πάτημα ενός κουμπιού θα είναι πάντοτε εκεί να σε συνεπάρει, να σε ανεβάσει και μονομιάς να σου φτιάξει τη διάθεση. Το αγαπημένο σου βιβλίο θα είναι εκεί όταν θα σε πιάσουν οι μοναξιές σου ή απλά θες να χαθείς σε έναν άλλον κόσμο, έστω και πλασματικό, για λίγα λεπτά, μερικές ώρες, μερικές μέρες και να εκφορτιστείς από την πολύβουη ρουτίνα της καθημερινότητας. Η γοητεία τους είναι ανεπανάληπτη. Τα βιβλία και η μουσική είναι πράγματα τόσο συνηθισμένα. Πράγματα που λίγο πολύ θεωρούνται τετριμμένα, γιατί ποιος δεν ακούει μουσική πηγαίνοντας στη δουλειά με το αυτοκίνητο, έχοντας τα ακουστικά στα αυτιά στο μετρό καθώς οι στάσεις περνούν περιμένοντας να φτάσει η δική του και τα λοιπά και τα λοιπά; Πόσοι διαβάζουν μία ρομαντική ιστορία, ένα μυθιστόρημα περιπέτειας για να χαλαρώσουν έπειτα από μια κουραστική ημέρα πριν κοιμηθούν; Και έτσι, τα βιβλία και η μουσική είναι τετριμμένα και συνηθισμένα. Δεδομένα και αυτονόητα. Μα για να εκτιμήσει κανείς τη μοναδικότητα τους πραγματικά, την πραγματική γοητεία των βιβλίων και της μουσικής, φτάνει να πάρει μερικά λεπτά και αναρωτηθεί στα αλήθεια, ουσιαστικά: Πώς θα ήταν ένας κόσμος χωρίς μουσικές, χωρίς μελωδίες, δίχως στιχάκια και αφηγήσεις γεμάτο νοήματα και σοφία;
