Ο Παίχτης του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

Ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, γεννήθηκε τον Νοέμβρη του 1821 στην Ρωσία. Προέρχεται από σχετικά ευκατάστατη οικογένεια, που του παρείχε πολύ καλή μόρφωση. Η ανήσυχη φύση του όμως δεν άργησε να φανεί, ο εθισμός του στον τζόγο και η ένταξή του σε μία σοσιαλιστική ομάδα δεν άργησαν να τον μπλέξουν. Μία σύλληψη, ένα στρατοδικείο και η καταδίκη του σε εξορία ήταν τα αρνητικά αποτελέσματα. Όλο αυτό το μπλέξιμο μυστηριωδώς είχε και τα θετικά του. Ύστερα από όλη αυτή την περιπέτεια ο Ντοστογιέφσκι έγραψε τα καλύτερα έργα του. Κάποια από αυτά είναι: Οι αδερφοί Καραμαζώφ, Έγκλημα και Τιμωρία, Ο Ηλίθιος, Οι δαιμονισμένοι. Το 1881, πεθαίνει σε ηλικία 60 ετών. Tη νεκρική πομπή του «εθνικού λογοτεχνικού ήρωα» της Ρωσίας παρακολούθησαν σαράντα χιλιάδες πολιτών. Θεωρείται μέχρι σήμερα ένας από τους κορυφαίους δημιουργούς παγκοσμίως με ιδιαίτερη χάρη στην ψυχογραφία των ηρώων του.

Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Ντοστογιέφσκι παρότι αφιέρωνε ατελείωτες ώρες στο γράψιμο, βρισκόταν συνεχώς χρεωμένος. Η ξέφρενη κοινωνική ζωή που ακολουθούσε, τον είχε παρασύρει. Παράλληλα με τη συγγραφή του κλασικού -Έγκλημα και τιμωρία- είχε προπουλήσει στον εκδότη και τη μικρή σε έκταση νουβέλα -Ο παίχτης-(Ένα έργο το οποίο πηγάζει απευθείας μέσα από τις προσωπικές του εμπειρίες). Μέσω ασφυκτικών πιέσεων από τους δανειστές του, καταφέρνει και το ολοκληρώνει τον Οκτώβριο του 1866.

Η ιστορία μας εκτυλίσσεται στο Ρουλέττενμπουργκ της Γερμανίας και συγκεκριμένα στο καζίνο ενός ξενοδοχείου. Οι ήρωες μας, οι οποίοι βρίσκονται σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, έχουν αφεθεί στα πάθη τους, εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στους ρυθμούς της ρουλέτας και στη κληρονομιά της γιαγιάς από τη Ρωσία. Απολαυστικό βιβλίο, αλλά και μισή ντουζίνα εκνευριστικών ηρώων που βρίσκονται μονίμως στην πρίζα, θυμίζοντας κοκόρια που παλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Ηighlight στιγμή του έργου, η εκκεντρική Αντονίνα Βασιλέβνια (η γιαγιά), η οποία θυμίζει τον ξινό χαρακτήρα της Κατερίνας από το -Ρετιρέ-. Ένα από τα πιο σημαντικά έργα του συγγραφέα με εμφανή τα ηθικά διλήμματα και τις δραματικές συγκρούσεις των πρωταγωνιστών, όπου διαφαίνεται το έντονο αυτοβιογραφικό στοιχείο αλλά και η διάθεση σάτιρας έναντι στα ήθη των δυτικοευρωπαίων (Όπως μας πληροφορεί και ο μεταφραστής βεβαίως βεβαίως).

Advertisements

Ένα απ’ τα βίτσια του Ντοστογιέφσκι δίνει μια μορφή συμβολική, χειροπιαστή, σ’ ό,τι είναι η ίδια η ουσία του Είναι του: η αρρωστιάρικη μανία για τα τυχερά παιχνίδια. Από μικρό παιδί έχει το πάθος των χαρτιών – αλλά μόνο στην Ευρώπη ανακαλύπτει το διαβολικό καθρέφτη της νευρικότητάς του: το Κόκκινο και το Μαύρο, τη ρουλέτα, αυτό το τόσο επικίνδυνο παιχνίδι μέσ’ στον πρωτόγονο δυϊσμό του. Η πράσινη τσόχα του Μπάντεν, η ρουλέτα του Μόντε-Κάρλο είναι οι εντονότερες εκστάσεις του στην Ευρώπη: τον υπνωτίζουν πιο πολύ απ’ τη Μαντόνα της Σιξτίνα, απ’ τ’ αγάλματα του Μιχαήλ Άγγελου, απ’ τα μεσηβρινά τοπία, απ’ την τέχνη και τον πολιτισμό ολόκληρου του κόσμου. Επειδή εκεί βρίσκει την ένταση, την τελεσίδικη απόφαση: μαύρο ή κόκκινο, μονά ή ζυγά, ευτυχία ή εκμηδένιση, χασούρα ή κέρδος – συμπυκνωμένα στα δευτερόλεπτα εκείνα που η ρόδα γυρίζει: η ένταση συγκεντρωμένη μέσ’ σ’ αυτή την αστραπή του πόνου ή της απόλαυσης, όπως τη λαχταράει η ιδιοσυγκρασία του.

Περισσότερα άρθρα για τον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι:

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι: Από το μυθιστόρημα στο θέατρο

Αναμνήσεις από το Σπίτι των Πεθαμένων, του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι – Το υπόγειο