Καθώς οι ταινίες τρόμου για κάθε 31 Οκτωβρίου είναι άπειρες αλλά ταυτόχρονα και ελάχιστες εκ των οποίων έχουν απομείνει που δεν έχουν υποπέσει ακόμη στην αντίληψή μας, το φετινό Halloween επιτάσσει μια πιο εναλλακτική τροπή. Στην παρακάτω λίστα συμπεριλαμβάνονται τέσσερα εναλλακτικά, ανεξάρτητα διαμάντια τρόμου που μας θυμίζουν κάτι από τα παλιά.
The Descent (2005)
Η λίστα δεν θα μπορούσε παρά να ξεκινάει από μια εναλλακτική μεν κλασική δε ταινία τρόμου σχεδόν απαραίτητη για το φετινό Halloween. Το «Descent» κυκλοφόρησε στο ζενίθ της δεκαετίας των 2000’s και αφορά μια κοριτσοπαρέα που συσπειρώνεται για μια ακόμη φορά έπειτα από καιρό για μια αποστολή που είτε θα φέρει τα μέλη της πιο κοντά είτε, κυριολεκτικά, θα την αποδεκατίσει. Ενώ οι χαρακτήρες δεν αποτελούν ένα από τα ατού της ταινίας, η δράση σταδιακά κορυφώνεται έως ότου να φτάσει σε σημεία που λίγοι έως και κανείς δεν επιχείρησε να αποτυπώσει εκείνη την περίοδο. Η παρέα ανάμεσα στα αναμεταξύ της δράματα παράλληλα ετοιμάζεται για μια από τις πιο επικίνδυνες αποστολές που έχει δοκιμάσει έως τώρα. Στην προσπάθεια να εξερευνήσουν μια δυσπρόσιτη σπηλιά με αμφίβολη ιστορία, οι πρωταγωνίστριες εγκλωβίζονται στο αποπνικτικό της εσωτερικό, έχοντας μπροστά τους να επιβιώσουν αλλά και να αντιμετωπίσουν τους τερατώδεις κατοίκους της. Εμπνευσμένο από μια ορδή ταινιών του είδους της δεκαετίας του ‘70 (με ολοφάνερα στοιχεία από «The Hills Have Eyes» και «The Texas Chainsaw Massacre»), το «Descent» ως έναν μεγάλο βαθμό πηγαίνει το genre σε άλλα επίπεδα, πιο σκληρά, πιο τερατώδη και σίγουρα πιο βαθιά στο έδαφος από ποτέ.
The Devil’s Candy (2017)
Μια γνήσια hardcore ταινία τρόμου για τους λάτρεις της τέχνης και του gore αλλά πόσο μάλλον για εκείνους που εκτιμούν αληθινά το είδος και έχουν παρακολουθήσει φανατικά τις ταινίες που το διαμόρφωσαν, καθώς το «Devil’s Candy» του 2017 δεν είναι παρά μια ωδή στα exploitation και τα slasher που μας στιγμάτισαν και γέμισαν με πλούσιο splatter τις οθόνες. Ένα νεαρό ζευγάρι μετακομίζει με την έφηβη κόρη του στην εξοχή και παρά τις ενστάσεις της συζύγου, ο Jesse είναι πεπεισμένος ότι πρέπει να δεχτούν την δελεαστική τιμή που τους προτείνεται και να αγοράσουν το σπίτι. Ο Jesse είναι ζωγράφος, μια βαθιά καλλιτεχνική ψυχή που έχει πολλάκις αναγκαστεί να παραγκωνίσει την metal πλευρά του και να ακολουθήσει τη δημοφιλέστερη θεματολογία που επικρατεί στην αγορά για τα προς το ζην. Παρ’ ότι παλιό αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά οικονομικό για τα κυβικά του, το σπίτι περικλείεται από μια ανατριχιαστική ιστορία. Ένας ψυχικά διαταραγμένος νεαρός κάποτε δολοφόνησε την μητέρα του υποκινούμενος από τα δηλητηριώδη λόγια του Διαβόλου και τώρα αποφασίζει να επιστρέψει στο πατρικό του και να επισκεφτεί τη νέα οικογένεια, εισβάλλοντας στην ψυχή του Jesse. O πρωταγωνιστής βιώνει μια ανεξέλεγκτη ροπή στο να επιχειρεί να αποδώσει την κόλαση μέσα από τη δική του προσωπική πινελιά. Θεωρητικά θα μπορούσε απλώς να καταστρέψει τους πίνακες και να θάψει εξ’ ολοκλήρου αυτή του την σκοτεινή πλευρά, όμως όπως λέγεται ο Διάβολος έχει τους δικούς του υποχθόνιους τρόπους να απαγάγει την ψυχή σου. Είναι εκείνο το δέλεαρ της επιτυχίας που τα κάνει όλα δυνατά…!
The Autopsy of Jane Doe (2016)
Έξι χρόνια μετά την επιτυχία του «Trollhunter» ο Νορβηγός σκηνοθέτης André Øvredal ξεφεύγει από τα μονοπάτια του «found footage» και μεταφέρεται σε εκείνα του υπερφυσικού, χαρίζοντάς μας ένα πατροπαράδοτο “κουλ” φιλμ τρόμου φαντασίας πλέον κατάλληλο για έναν μαραθώνιο με εναλλακτικές ταινίες τρόμου για το φετινό Halloween, μια διασκεδαστική εναλλαγή στην «horror» ρουτίνα μας. Το εν λόγω ανεξάρτητο διαμαντάκι ακολουθεί έναν εργαζόμενο νεκροτομείου και τον γιο και βοηθό του καθώς και μια από τις τρομακτικότερες νύχτες που επρόκειτο να διανύσουν στην αποψινή τους νυχτερινή βάρδια. Το αποψινό πτώμα (…!) ανήκει σε μια γυναίκα ονόματι Jane Doe, ένα σώμα δύσκολο να παραδεχτεί κανείς πως ανήκει σε νεκρό. Εκτός από τα σημάδια που παραπέμπουν σε ένα φρέσκο, ζωντανό κορμί, η βραδιά σύντομα παίρνει μια άκρως αλλόκοτη τροπή, μοιάζοντας κάποιος να έχει στήσει στους πρωταγωνιστές μια άκρως καλοσκηνοθετημένη φάρσα με μια σειρά από σουρεαλιστικά παιχνίδια μαύρης μαγείας και ξόρκια που ταξιδεύουν από το παρελθόν και περιβάλλουν το δωμάτιο σπέρνοντας τον τρόμο. Και κατηγορηματικά, δεν ανεβάζει εύκολα μια ταινία του βεληνεκούς της τόσο την αδρεναλίνη.
Knock Knock (2015)
Ο Eli Roth ξαναχτυπά και αυτό το «knock knock» δεν παραπέμπει σε ένα χαριτωμένο «Trick or Treat» αλλά σε έναν εφιάλτη κατά τον οποίο σταδιακά συνειδητοποιείς ότι δεν θα έπρεπε ποτέ να είχες ανοίξει την πόρτα εξ’ αρχής. Ο Evan είναι ένας σωστός οικογενειάρχης, ένας επαγγελματίας και σοβαρός άντρας που θεωρητικά έχει όλα όσα θα ήθελε κανείς ποτέ να κατακτήσει στη ζωή του. Μια ωραία πρωία, η γυναίκα και τα παιδιά του φεύγουν από το σπίτι για το σαββατοκύριακο αφήνοντάς τον να ολοκληρώσει τη δουλειά του αλλά και να περάσει λίγο χρόνο με τον εαυτό του. Λίγο χρόνο σαν εκείνο που συνήθιζε να περνάει πριν τον απορροφήσει η ρουτίνα. Να ακούσει δυνατά μουσική, να καπνίσει αλλά και να νιώσει έστω και για λίγο και πάλι εργένης. Ένα βροχερό βράδυ, δύο όμορφες νεαρές κοπέλες χτυπούν την πόρτα του άμοιρου Evan με την πρόφαση ότι έχουν χαθεί από τον δρόμο για το πάρτι στο οποίο πήγαιναν. Μέχρι εδώ, μπορούμε όλοι να θυμηθούμε πως μπορεί να καταλήξει αυτή η συνθήκη από προηγούμενες ταινίες του είδους (βλέπε «Human Centipede»), όμως σε αυτό το μίνι αφιέρωμα στο exploitation σινεμά οι ρόλοι αντιστρέφονται και ο καυκάσιος, πλούσιος, γοητευτικός άντρας γίνεται θύμα των έφηβων καλλονών που κατέφτασαν στο κατώφλι του -στην κυριολεξία- σαν βρεγμένες γάτες. Αφότου τον αποπλανήσουν, ο πρωταγωνιστής καταλήγει όμηρος στο ίδιο του το σπίτι με την απειλή ότι οι «βρώμικες» γυναικοδουλειές του, μπορούν ανά πάσα στιγμή να αποκαλυφθούν στην ανίδεη σύζυγό του.
