Στο «A Lizard in a Woman’s Skin» ο Lucio Fulci κινείται σε ακροσφαλή μονοπάτια, ισορροπώντας ανάμεσα στις προηγούμενες και τις επόμενες ταινίες που συναρμολογούν την ακρογωνιαία φιλμογραφία του. Το «A Lizard in a Woman’s Skin» ή αλλιώς «Το Πέταγμα της Νυχτερίδας» (στα Ελληνικά) ή αλλιώς «Carole» (στα Γαλλικά), δεν φέρνει σε τίποτα που προηγείται ή έπεται αυτού, καθώς διαφοροποιεί τον εαυτό του από τις υπόλοιπες ταινίες του Ιταλού δημιουργού. Αυτή την φορά, η ιστορία του διαδραματίζεται στο αχανές Λονδίνο της δεκεατίας του ’70.
Η Carol, κόρη ενός καταξιωμένου δικηγόρου και πολιτικού, στοιχειώνεται από παράξενα όνειρα κατά τα οποία συνάπτει ερωτική σχέση και έπειτα σφάζει μια γειτόνισσά της. Στο ξύπνιο της, η γυναίκα που ονειρεύεται ότι δολοφονεί, βρίσκεται νεκρή, ενώ ο δράστης αγνοείται. Ως φυσικό επόμενο, η πρωταγωνίστρια βρίσκεται στο στόχαστρο από τις αστυνομικές αρχές όσο τρελό κι αν ακούγεται το να διαπράττει κανείς έγκλημα στον ύπνο του. Όργια, ψυχεδελικά ναρκωτικά και σαδομαζοχιστικές ανατροπές. Η Carol γεμίζει με την φαντασία της την λιτή και άχαρη καθημερινότητά της, ώσπου τα όνειρά της να «ζωντανέψουν» και να την καταβροχθίσουν μαζί με την φήμη της. Σκάνδαλο! Λέξη που δεν ταιριάζει στον ασφυκτικό της κόσμο. Μάρτυρες στον υποσεινήδητο φόνο, είναι ένας νεαρός άντρας και μια γυναίκα υπό την επήρεια ναρκωτικών, που κοιτάζουν τα δρώμενα άπραγοι, ανίκανοι να προδώσουν τα πεπραγμένα της. Μοιάζει να μην έχουν αντιληφθεί το παραμικρό. Μόνο εκείνη, ο ψυχαναλυτής και οι καταγεγραμμένες στο χαρτί σκέψεις της γνωρίζουν την αλήθεια.
Αποτελούμενο από καλαίσθητες ονειρικές σεκάνς, σκληρές εικόνες και διάσπαρτα κατανεμημένο μυστήριο γύρω από το έγκλημα, το «A Lizard in a Woman’s Skin» ως έναν μεγάλο βαθμό χωλαίνει και αδυνατεί να ανταπεξέλθει αφηγηματικά στο κομμάτι της εξιχνίασης, στηριζόμενο ως επί το πλείστον στην αναρχία των Φελινικών εμβόλιμων στιγμών που παρ’ όλα αυτά του δίνουν μια άλλη διάσταση. Αναμφίβολα πρωτόγνωρο στον εγχώριο κινηματογράφο της εποχής κι ένα από τα διασημότερα έργα του Fulci -παρ’ ότι όχι ακριβώς χαρακτηριστικό του- κατακρίνει, αμφιταλαντεύει και σοκάρει με την αποτροπιαστικά ωμή του αλήθεια, επηρεάζοντας κατά πολύ μεταγενέστερα έργα.
To «A Lizard in a Woman’s Skin» υπήρξε ακόμη μια αμφιλεγόμενη στιγμή του Fulci. Έπειτα από την κυκλοφορία του, ο σκηνοθέτης τρόμου κατηγορήθηκε για κτηνωδία, εξαιτίας μιας ανατριχιαστικά αληθοφανούς σκηνής βίας που συμπεριλάμβανε σκυλιά. Ωστόσο, δεν αποθαρρύνθηκε από τους καχύποπτους που θέλησαν να τον καταβαραθρώσουν, καθώς ένα χρόνο αργότερα στο «Don’t Torture a Duckling» κατηγορήθηκε εκ νέου για την περιβόητη αισθησιακή σκηνή ανάμεσα στην πρωταγωνίστρια και ένα… ανήλικο αγόρι. Ο ίδιος, γρήγορα βγήκε μπροστά να ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Οι σκηνές της κοπέλας και εκείνες του νεαρού αγοριού γυρίστηκαν ξεκάθαρα ξεχωριστά. Ό,τι είδαμε δεν ήταν τίποτα παρά μια αηδιαστικά καλοφτιαγμένη οφθαλμαπάτη, κάτι που μέχρι και σήμερα αποκαλούμε μοντάζ.
O Ιταλός μάστερ του gore, μπερδεύει την αισθητική του «φτηνού» exploitation της εποχής με τις φανερές επιρροές που οικειοποιείται από την μοντέρνα τέχνη, δημιουργώντας ένα νιχιλιστικό art film κατά το οποίο λίγο ή πολύ η πλοκή δεν παίζει πρωταρχικό ρόλο. Σκανδαλοθηρική σκηνοθεσία, ζωηρά όνειρα και χρώματα, κάνουν την αντίθεσή τους μπροστά από μαύρο φόντο, σαν να επιχειρούν να αναδημιουργήσουν μπαρόκ εικαστικά έργα τέχνης. Η πρωταγωνίστρια μεταμορφώνεται όπως το δέρμα της σαύρας, όντας ελάχιστα καθαρό το αν ανήκει τελικά στο περιβάλλον που την περικλείει ή όχι. Ίσως αυτό που την τρομάζει περισσότερο να είναι το γεγονός ότι «κουμπώνει» τέλεια σε αυτό από το οποίο μάχεται κατατρεγμένη να ξεφύγει.
Δείτε το trailer της ταινίας εδώ:
