Η φετινή ταινία του Luca Guadagnino – After the Hunt – φαίνεται να έχει διχάσει έντονα κοινό και κριτικούς.
Για ακόμη μια φορά ο Guadagnino καθιερώνει το όνομά του ως έναν από τους πιο δραστήριους και τολμηρούς σκηνοθέτες του Hollywood των τελευταίων ετών. Αν και η ποσότητα δεν είναι ποτέ από μόνη της δείκτης αξίας, είναι εντυπωσιακό το πώς παραδίδει, σχεδόν κάθε χρόνο, ταινίες όχι απλώς ποιοτικές αλλά και σταθερά ριζοσπαστικές. Μόνο το 2024, για παράδειγμα, κυκλοφόρησαν δύο εντελώς διαφορετικά έργα του: το δροσερό και σέξι Challengers και το μέχρι στιγμής αριστούργημά του, Queer.
Φέτος, με το After the Hunt μάς παρουσιάζει ένα ιδιότυπο «αντι-θρίλερ». Κάποιοι κατηγορούν τη ταινία για anti-woke στάση και υποτιθέμενη κριτική προς το κίνημα #MeToo, ενώ άλλοι τη βλέπουν ως μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, ώριμη προσέγγιση σε ένα ευαίσθητο ζήτημα. Ένα φιλμ που αρνείται να προσφέρει εύκολες ή απόλυτες απαντήσεις.
Η πλοκή του After the Hunt
Μια καθηγήτρια πανεπιστημίου βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, προσωπικά και επαγγελματικά, όταν μια αριστούχος φοιτήτρια, της οποίας είναι μέντορας, κατηγορεί έναν συνάδελφό της για ανάρμοστη συμπεριφορά. Καθώς η υπόθεση παίρνει διαστάσεις, ένα σκοτεινό μυστικό από το δικό της παρελθόν αρχίζει να απειλεί να έρθει στην επιφάνεια
| Η κριτική
Το καλοδουλεμένο σενάριο της πρωτοεμφανιζόμενης Nora Garrett αποφεύγει τις ανέσεις της χολιγουντιανής φόρμας του θρίλερ και επιλέγει μια σύνθετη, αμφίσημη αφήγηση. Αντί να προσφέρει ήρωες με ξεκάθαρη ηθική πυξίδα, καλλιεργεί έναν υγιή σκεπτικισμό απέναντι σε όλους τους χαρακτήρες, αποτρέποντας την εύκολη ταύτιση. Οι πληροφορίες δίνονται με το σταγονόμετρο, και έτσι διαμορφώνεται μια ανθρώπινη εικόνα των τριών βασικών προσώπων, με τις αντιφάσεις, τις αδυναμίες και, πάνω απ’ όλα, τα ελαττώματά τους.
Από το άνοιγμα κιόλας της ταινίας γίνεται σαφές πως η κεντρική «παίχτρια» θα είναι η Alma, την οποία υποδύεται η Julia Roberts, ανοίγοντας με τη χαρακτηριστική της πραότητα το φιλμ. Την παρακολουθούμε στην πρωινή της ρουτίνα, ενώ στο φόντο ακούγεται το soundtrack των υπερταλαντούχων Atticus Ross και Trent Reznor, που θυμίζει χτύπους ρολογιού και δημιουργεί μια αίσθηση διαρκούς έντασης. Η πρώτη φορά που η Alma συναντά τη διδακτορική φοιτήτρια Maggie (Ayo Edebiri) είναι σε μια μάζωξη καθηγητών και άλλων (ψευτο)διανοουμένων, όπου παίρνουμε μια πρώτη γεύση από τις λεπτές αλλά καθοριστικές δυναμικές που εξουσιάζουν αυτή την τριάδα. Εκεί διακρίνουμε την αμφίδρομη ζεστασιά μεταξύ των δύο γυναικών, ίσως όμως και έναν υπερβολικό θαυμασμό από την πλευρά της νεαρής φοιτήτριας προς την καθηγήτριά της. Παράλληλα, η σχέση της Alma με τον χαρισματικό Hank (Andrew Garfield), στενό της φίλο και συνάδελφο, φωτίζει μια πιο ανθρώπινη και φαινομενικά αυθεντική πλευρά της.
Αμέσως μετά το πολύ σικ και «καθώς πρέπει» πάρτι τους, φαίνεται να ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση της ωρολογιακής βόμβας για την οποία το soundtrack μάς είχε ήδη προειδεάσει. Ο Guadagnino αποδεικνύει για ακόμη μια φορά πως είναι ένας περίτεχνος σκηνοθέτης των αισθήσεων, χρησιμοποιώντας με μαεστρία τις πέντε αισθήσεις για να μας βυθίσει ολοκληρωτικά στον κόσμο του. Παίρνει τον χρόνο του και ρομαντικοποιεί το ακαδημαϊκό περιβάλλον: έναν χώρο γεμάτο αέρα κλασικού διανοουμενισμού, με βιβλία να ξεχειλίζουν από κάθε γωνιά, πολύτιμα έπιπλα και έργα τέχνης να στολίζουν τους τοίχους, και μια γενικότερη old-money, σοφιστικέ οσμή να αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Ο χρυσοπός, ζεστός εσωτερικός φωτισμός ολοκληρώνει την αίσθηση μιας φαινομενικά άψογης ισορροπίας.
Παράλληλα, μαθαίνουμε πως η Maggie είναι queer και σε σχέση με ένα non-binary άτομο, στοιχείο που ο Guadagnino χειρίζεται διακριτικά αλλά ουσιαστικά, ως ακόμη μία όψη του περίπλοκου πλέγματος ταυτοτήτων που κινεί την ιστορία. Μέσα σε αυτό το καλοστημένο σκηνικό, χτίζεται μεθοδικά το έδαφος για τους πρώτους διαλόγους υψηλής έντασης, εκεί όπου, πίσω από τα καλλιεργημένα επιχειρήματα, αρχίζουν να διαφαίνονται οι πρώτες ρωγμές στην προσεκτικά δομημένη εικόνα της απεικονιζόμενης μπουρζουαζίας.
Οι ρωγμές αυτές γίνονται αναπόφευκτα ορατές όταν η Maggie εμφανίζεται στο κατώφλι της Alma, φανερά κλαμένη και ταλαιπωρημένη, για να της αποκαλύψει την κατηγορία της σεξουαλικής παρενόχλησης εις βάρος του Hank. Όταν, τελικά, ο Hank χάνει τη θέση του στο Yale εξαιτίας της καταγγελίας, η Alma βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα ολοένα και πιο πιεστικό δίλημμα. Από τη μία, ο απελπισμένος φίλος της υπερασπίζεται τον εαυτό του με φαινομενικά ειλικρινή και βαθιά συναισθηματικό τρόπο (ο Garfield παραδίδει εδώ, μακράν, την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του). Από την άλλη, η Alma γνωρίζει πως οποιαδήποτε στάση υπέρ του θα πλήξει ανεπανόρθωτα τη δική της εικόνα μέσα στο πανεπιστήμιο, ίσως και να της κοστίσει τη θέση της.
Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, η ιδιοφυΐα του σεναρίου της Garrett κρύβεται στον τρόπο με τον οποίο κατακτά την κλασική φόρμα αφήγησης ενός θρίλερ, χωρίς όμως να υπονομεύει τις εκπλήξεις που αποκαλύπτονται την κατάλληλη στιγμή. Οι αποκαλύψεις αυτές αφορούν και τα τρία πρόσωπα της τριπλέτας του After the Hunt, καθιστώντας τα εξίσου ύποπτα και αμφίσημα, θολώνοντας έτσι την αρχική εικόνα που είχαμε σχηματίσει για τον καθένα. Από νωρίς στην ταινία, το ερώτημα παύει να είναι ποιος λέει την αλήθεια και ποιος πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με τις συνέπειες. Το επίκεντρο μετατοπίζεται στη σύγκρουση των γενεών.
Η ψυχή του After the Hunt βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο η Alma –μια γυναίκα που αναγκάστηκε να επιβιώσει και να καθιερωθεί μέσα σε μια βαθιά και σχεδόν αποκλειστικά ανδροκρατούμενη ακαδημαϊκή κοινότητα, παλεύοντας για κάθε δικαίωμα που σήμερα θεωρεί αυτονόητο η νεαρή Maggie– αντιμετωπίζει με απέχθεια, ίσως και με ψήγματα ζήλιας, τη νοοτροπία της νέας γενιάς. Στα μάτια της Alma, η Maggie και, κατ’ επέκταση, η Gen Z, περπάτησαν σε ένα μονοπάτι άνεσης που άνοιξε η δική της γενιά γυναικών. Από εκεί πηγάζει και η γενικότερη εντύπωση πως πρόκειται για φιλμ επιθετικά επικριτικό απέναντι στη «νέα γενιά», μια ερμηνεία που, κατά τη γνώμη μου, μπάζει σχεδόν από παντού.
Τελικά, να δείτε το After the Hunt;
Γενικά πρόκειται για μια ταινία που, δυστυχώς, δεν θα λάβει (τουλάχιστον προς το παρόν) την αναγνώριση που της αξίζει, ούτε από την Ακαδημία ούτε από τις λίστες με τις «καλύτερες ταινίες του 2025». Είναι ένα έργο που προτιμά να θέτει ερωτήματα αντί να δίνει απαντήσεις και που τολμά να απεικονίσει σύνθετες ανθρώπινες καταστάσεις, οι οποίες δεν χωρούν σε εύκολες εξηγήσεις.
Αυτή η στάση πιθανότατα θα ξενίσει πολλούς, αφού τόσο το Hollywood όσο και ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος δείχνουν ολοένα και περισσότερο να αποφεύγουν τέτοιες πολυπλοκότητες. Ακόμη και το πρόσφατο Sentimental Value του Joachim Trier, μια κατά τα άλλα ευαίσθητη και όμορφη ταινία, δεν ξεφεύγει από αυτή τη σύγχρονη μάστιγα του σινεμά: την ανάγκη να προσφέρει υπεραπλουστευμένες απαντήσεις και βολικές λύσεις, προσπαθώντας έτσι να τους έχει όλους ικανοποιημένους. Το After the Hunt κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση. Θυμίζει ότι η τέχνη δεν οφείλει να καθησυχάζει ούτε να συμφιλιώνει, αλλά να ταράζει, να διχάζει και να ρισκάρει.
Γι’ αυτό προτείνω να πάρετε κι εσείς το ρίσκο, και έναν φίλο μαζί, και να δείτε την ταινία. Υπολογίστε όμως ότι μετά θα χρειαστείτε μια μπύρα ή ένα burger, γιατί το After the Hunt είναι από εκείνα τα φιλμ που δεν τελειώνουν στους τίτλους τέλους. Είναι η αρχή μιας μεγάλης συζήτησης.
