Το “Jacob’s Ladder” είναι μία ψυχολογική ταινία τρόμου του 1990, σε σκηνοθεσία Adrian Lyne και σενάριο του Bruce Joel Rubin. Η ταινία φτιάχτηκε από την Carolco Pictures δέκα χρόνια μετά την δημιουργία του σεναρίου και πραγματικά ενθουσίασε το κοινό. Αξίζει να παρατηρήσουμε πως το έργο έγινε πηγή επιρροής του τεράστιου franchise παιχνιδιών Silent Hill, ενώ το 2019 βγήκε ένα remake με μέτριες κριτικές.
Σενάριο
Το “Jacob’s Ladder” ξεκινάει με τον τραυματισμό του βετεράνου στρατιώτη Jacob Singer, στην μάχη του Vietnam. Στη συνέχεια, θα ξυπνήσει σε ένα μετρό και κατακλύζεται από περίεργες οπτασίες και εμπειρίες, με αποτέλεσμα να επικοινωνήσει με ένα τοπικό γιατρό. Σε ένα πάρτι ένα μέντιουμ θα διαβάσει την παλάμη του πρωταγωνιστή και θα του πει ότι είναι ήδη νεκρός. Οι άσχημες εικόνες συνεχίζουν να τον ενοχλούν και ένας πρώην σύντροφος του στο στρατό επικοινωνεί μαζί του, αποκαλύπτοντας πως έχει και αυτός τις ίδιες οφθαλμαπάτες.
Έπειτα, πολλοί σύντροφοι της διμοιρίας του ομολογούν ότι έχουν βιώσει τέτοιες παραισθήσεις και πως όλα είναι αποτελεσμάτα στρατιωτικού πειράματος. Ένας δικηγόρος που θα ερευνήσει την υπόθεση θα καταλήξει σε αδιέξοδο, όταν βρίσκει ότι οι στρατιώτες απολύθηκαν για ψυχολογικούς λόγους. Ξαφνικά ο Jacob θα ξυπνήσει στο νοσοκομείο μετά από μία πάλη με αγνώστους και εκεί τον ενημερώνουν πάλι πως κανονικά είναι νεκρός. Αργότερα, ένας άνδρας τον πλησιάζει και του λέει για ένα κρυφό φάρμακο, που έδωσαν κρυφά στους στρατιώτες τότε για να αυξήσουν την επιθετικότητα τους. Τελικά, σε ένα περίεργο flashback ο πρωταγωνιστής θα δει τον εαυτό του σε μία διαλογή τραυματιών, να ακούγεται το όνομα στην δήλωση των νεκρών.
Κριτική
Στην ταινία “Jacob’s Ladder” έχουμε ένα θεσπέσιο Tim Robbins και κρατάει μόνος του σχεδόν όλη την ταινία. Με άλλα λόγια, καταφέρνει να παρουσιάσει ένα χαρακτήρα τρομακτικό αλλά και ταυτόχρονα συμπαθητικό. Πραγματικά, βλέπουμε έναν άνθρωπο ψυχικά διαταραγμένο από τον πόλεμο, που προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει την ταυτότητα του. Επίσης, ισσοροπεί με μαεστρία μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, ενώ διαθέτει μία τεράστια γκάμα συναισθημάτων για κάθε σκηνή. Να μην παραλείψουμε και τους ηθοποιούς στους δεύτερους ρόλους, οι οποίοι υποκριτικά ήταν αρκετά καλοί.
O Adrian Lyne σκηνοθετεί ένα φίλμ πολύ πρωτοποποριακό για την εποχή εκείνη. Δηλαδή, ο κόσμος που πλάθει δεν διαχωρίζεται εύκολα την φαντασία από την πραγματικότητα. Η μεταπήδηση από τον έναν κόσμο στον άλλο γίνεται πολύ πειστικά και ενεργοποιεί την ερευνητική διάθεση του θεατή. Ακόμα, βομβαρδίζει τον θεατή με πλάνα που άλλωτε τον χαλαρώνουν και άλλωτε τον κρατούν σε εγρήγορση. Η ταινία έχει μία σωστά δομημένη παραφροσύνη, που παρασέρνει τους πάντες καθώς κυλάει.
Να την δω;
Ο Adrian Lyne καταφέρνει να γυρίσει ένα πολύ καλό και ιδιαίτερο θρίλερ, με εφιαλτικά οράματα ανατριχιαστική ατμόσφαιρα και αρκετές ανατροπές. Η λεπτή γραμμή που διαχώριζει την παράνοια με την λογική μπερδεύεται, ενώ τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας δύσκολα τα διαχωρίζεις. Ο σκηνοθέτης αφήνει να ξετυλιχθεί αυτό το περίεγο κουβάρι, που από το τελευταίο τέταρτο της ταινίας και μετά αρχίζεις να υποθέτεις τι συμβαίνει.
Δείτε το τρέιλερ:
