Το Spider-Man: Across the Spider-Verse αποτελεί τη συνέχεια του επιτυχημένου Into the Spider-Verse που αποτελεί όχι μόνο μια εξαιρετική animated ταινία αλλά και μια ευχάριστη έκπληξη που χρειάζεται το υπερηρωικό είδος.
Αν και οι σκηνοθέτες πλέον είναι οι Kemp Powers και Joaquim Dos Santos κάποια από τα δημιουργικά μυαλά της πρώτης έχουν μείνει σε ρόλο παραγωγού. Το γενικό ύφος μίξης 2D και 3D μαζί με κόμικ και ιμπρεσιονιστικές πινελιές που έχουμε δει επιστρέφει και η ταινία είναι αξίσου αν όχι πιο όμορφη από τη πρώτη. Πέραν όμως από το επίπεδο ομορφιάς δεν υπάρχει όρεξη για παραπάνω πειραματισμό με σημαντική εξαίρεση τις σκηνές με την Gwen και τον πατέρα της. Δεν είναι πως οφείλει να το κάνει αυτό αλλά φάνηκε πως ιδέες υπήρχαν για νέες οπτικές εκπλήξεις. Ειδικά επειδή στη ταινία αρκετές φορές σταματάει η ταινία για μικρούς μονολόγους θεωρώ χρειαζόταν κάτι τέτοιο. Η Sony όμως πιστέυει την ταινία, έδωσε γιγαντιαίο budget και πήραμε την μεγαλύτερη σε διάρκεια Aμερικάνικη animated ταινία μέχρι σήμερα.
Ως ιστορία το Spider-Man: Across the Spider-Verse υπάρχει στο πλαίσιο του κουραστικού trend που υπάρχει με τις εναλλακτικές πραγματικότητες. Σε προσωπικό επίπεδο αυτό δε μ’αρέσει γιατί περνάει υποσυνείδητα (άθελα των δημιουργών βέβαια) την πεποίθηση πως η λύση για τα προβλήματα δεν υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο, πως δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα με τα μέσα που διαθέτουμε και πως θα την βρούμε ή θα έρθει από αλλού. Πέρα από αυτή τη προσωπική μου έχθρα με το αφηγηματικό κόλπο έχουμε για εμένα το πιο απολαυστικό blockbuster της χρονιάς.
Τώρα που επισκεπτόμαστε ξανα το Spider-verse η ιστορία χωρίζεται σε δύο πυλώνες. Ο ένας είναι η προσπάθεια του Miles Morales να ανταπεξέλθει στις προσδοκίες των γονιών του και να το ισορροπήσει με την ταυτότητα του Spider-Man. Αυτό το έχουμε δει αρκετές φορές και δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν. Η δεύτερη ιστορία όμως είναι εκεί που υπάρχει το ζουμί για εμένα. Η ιστορία της Gwen Stacy καταφέρνει να βάλει με έναν πρωτότυπο για εμένα τρόπο τα προβλήματα της ενηλικίωσης στο πλαίσιο του υπερηρωικού είδους. Ίσως σε κάποιο βαθμό να οφείλεται στην υποκριτική ικανότητα της Hailee Steinfeld που για μένει κλέβει και την παράσταση. Μου άρεσε τόσο πολύ που μπορώ να φανταστώ μια διαφορετική εκδοχή της ταινίας(σε άλλο universe ίσως;) με πρωταγωνίστρια την Gwen ως την αρχάρια υπερήρωα που παλεύει να αποφασίσει αν θα επικοινωνήσει με τον Miles. Δεν θα έλεγα σε καμιά περίπτωση πως είναι κακή η ιστορία του Miles αλλά από το δεύτερο μισό της ταινίας ένιωσα πως έγινε μπαλάκι από τον ένα χαρακτήρα στον άλλον.
Παρόλο που η Steinfeld κλεβει την παράσταση για εμένα έχουμε το πιο λαμπρό και ορεξάτο καστ των τελευταίων χρόνων είτε μιλάμε για animated είτε για live-action ταινία. Ο Brian Tyree Henry και η Luna Lauren Vélez έχουν τόση χημεία ως ζεύγος Morales που αναρωτιέμαι αν είναι πατνρεμένη στην πραγματική ζωή. Ο Jason Schwartzman που τον έχουμε συνηθίσει στις μονότονες ερμηνείες που απαιτεί ο Wes Anderson απελευθερώνει την ενέργεια που κράταγε 20 χρόνια τώρα ως ο Spot, ο κακός της εβδομάδας που επιζητά να γίνει η νέμεσις του Miles Morales. Επιπλέον για κάθε Spider-Man που εμφανίζεται έχουμε μια σύντομη αλλά απολαυστική ερμηνεία από ονόματα κάθε μεριά του Χόλλυγουντ.
Αυτό οδηγεί στο μόνο πρόβλημα στη ταινία ή μάλλον το μόνο πράγμα που θα έπρεπε να περάσει η Sony στο κοινό. Η ταινία τελειώνει στη μέση και τη συνέχεια της θα δούμε του χρόνου. Κυριολεκτικά οι χαρακτήρες κοιτάνε την κάμερα και πέφτει ο τίτλος που γράφει «Συνεχίζεται…». Περότι απόλαυσα και γέλασα απίστευτα τη ταινία αφήνει αίσθηση σειράς που είδα μέχρι τα μισά και χάλασε λίγο την εμπειρία. Αξίζει να αναφερθεί πως τα περισσότερα ζήτω στην ταινία συνέβησαν με cameos των παλιότερων Spider-Men. Τα περισσότερα ήταν καλαίσθητα και υποθέτω πως στη χειρότερη είναι υποχρεωτικά σε μια τέτοια ταινία. Το cameo από το Venom όμως ήταν ξεδιάντροπο, δεν γίνεται να μην ήταν απόφαση του studio και σίγουρα δεν άξιζε επιφωνήματα έκπληξης από το κοινό. Το πιο περίεργο όμως, τόσο που αξίζει κάποιου είδους μελέτη είναι πως το μόνο χειροκρότημα της ταινίας, συνοδευόμενο με εκφάσεις απόλυτου θαυμασμού, ήταν η αναπαράσταση του γνωστού meme. Έβγαλα ένα μικρό γελάκι όταν το είδα στο τρέιλερ αλλά δε μπορούσα να φανταστό ποτέ πως αυτό θα είναι το αντικείμενο συζήτησης μετά από 140 λεπτά ταινίας. Όυτε το animation, ούτε η ιστορία, ούτε τίποτα. Όταν συγγραφείς των Simpsons έκαναν έρευνα γιατί βλέπει ο κόσμος τη σειρά οι περισσότερες απαντήσεις ήταν τα χρώματα και οι φωνές που κάνει ο Homer. Ούτε το μοναδικό χούμορ, ούτε οι πρωτότυπες ιστορίες, ούτε τίποτα. Υποθέτω αρκεί αν βλέπει ο κόσμος.
