Το art-grindhouse φιλμ των Hélène Cattet και Bruno Forzani («Amer», «The Strange Colour of Your Body’s Tears») με αγγλικό τίτλο «Let the Corpses Tan», κάνει πρεμιέρα στο Λοκάρνο το 2017 και σαρώνει οκτώ υποψηφιότητες των βραβείων Margaritte. Η ιστορία ακολουθεί μια ομάδα ληστών που έχει στην κατοχή της 250 κιλά κλεμμένου χρυσού και καταφεύγει στο απόμερο σπίτι ενός συγγραφέα και της χίπισσας μούσας του, Luce, καθώς εμπλέκονται και τρία ακόμη υποψήφια θύματα στο οργανωμένο έγκλημα. Αρχηγός της συμμορίας, μια επιβλητική σιλουέτα ενός θηλυκού, η ματαιοδοξία η ίδια, που κοιτά τα «παιδιά» της από ψηλά και τα καθοδηγεί σαν πιόνια.
Στο βάθος υποβόσκει μια περίπλοκη μεν κοινότυπη δε, πλοκή ενός τυπικού θρίλερ δράσης. Κάτι καινοτόμο για το σκηνοθετικό ζευγάρι που μας έχει συνηθίσει σε πειραματισμούς στο ιταλικό υποείδος που θριάμβευσε κατά την δεκαετία του ’70 και απέδωσε πολύτιμους καρπούς για επιρροές ανά τα χρόνια. Πρόκειται για το είδος του «giallo», που με εκσυγχρονισμένες εναλλαγές οι Γάλλοι auteurs (Cattet-Forzani) έφεραν με εκπληκτική επιτυχία στο προσκήνιο του Ευρωπαϊκού experimental κινηματογράφου με την πρώτη τους ταινία, «Amer», το 2009.
Το σκηνοθετικό δίδυμο, είναι ένα νεαρό ανδρόγυνο από τις Βρυξέλλες με μια ιδιαίτερη αγάπη για την 7η τέχνη, που δεν άργησε να ξεκινήσει την «επιχείρηση»: Σκηνοθεσία. Άρχισε με ορισμένες μικρού μήκους ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού κι έπειτα συνέχισε να κινείται σε ανεξάρτητα μονοπάτια έως και το μεγάλο μήκους ντεμπούτο που τους γνώρισε και στο ευρύτερο κοινό. Εδώ δοκίμασαν την τύχη τους στο εξίσου μακρινό αλλά όχι ξεχασμένο, exploitation, βασιζόμενοι στην νοσταλγία και ίσως την προσωπική τους αδυναμία στο ρετρό σινεμά που λίγοι κατάφεραν να ξαναζωντανέψουν τα τελευταία χρόνια.
Το «Let the Corpses Tan» φλέρταρε εμφανώς με τα Ευρωπαϊκά φεστιβάλ και τελικά σαγήνευσε εκείνα του Λοκάρνο και του Τορόντο, όπου προβλήθηκε σε μεταμεσονύκτια προβολή. Σεναριακά μπορεί να μην κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον των κριτικών και κατηγορηματικά η ιστορία των πολυάριθμων πρωταγωνιστικών χαρακτήρων πολλές φορές προκαλεί περίσσιο μπέρδεμα στη θέασή της, αλλά όπως έχουν επιβεβαιώσει και στο παρελθόν οι δημιουργοί του, το σενάριο δεν αποτελεί στόχο αλλά ούτε και είναι ένα από τα μεγάλα τους ατού. Αυτό που αληθινά προκαλεί ενδιαφέρον είναι η άκρως αρτίστικη σύνθεση των κάδρων και η 70’s φωτογραφία η οποία, παρ’ ότι vintage, εν προκειμένω δεν είναι καθόλου παρωχημένη. Μιλάμε περισσότερο για μια συναρμολόγηση συμβολισμών και λυρικών εικόνων, ενίοτε επιτηδευμένα τολμηρών αλλά συνάμα προκλητικά όμορφων κάδρων, σε μια αισθητική που ξυπνάει μνήμες από cult κινηματογραφικά αριστουργήματα που άφησαν εποχή και γίνονται αφορμή για ατελείωτες αναφορές σε μοντέρνα έργα. Έργα που γνωρίζουν καλά τον τρόπο να αναπολούν με στιλ τους προπάτορές τους και αποτίουν φόρο τιμής στις ευρηματικές τους συνθέσεις.
Θρησκεία και έγκλημα είναι ουσιαστικά οι δύο βασικές θεματικές του «Let the Corpses Tan» με τον τίτλο να παραπέμπει σε κάτι κυριολεκτικά καυτό, όσο ο ήλιος που καίει τις σάρκες των ηρώων έως ότου να αφήσει μόνο τα κόκαλά τους κάπου που έτσι κι αλλιώς είναι αμφίβολο για το αν θα βρει κανείς τα πτώματά τους. Μια σκηνοθετική βιρτουοζιτέ από ένα ντουέτο της νέας γενιάς που κρατάει με νύχια και με δόντια ένα κινηματογραφικό παρελθόν σε ένα πιο ανανεωμένο πλαίσιο, αποτελούμενο από κλασικότερες και αρκετές σήμα κατατεθέν τεχνικές που χρησιμοποιούν εν πολλοίς οι σκηνοθέτες. Απότομα zoom in και zoom out, κλειστοφοβικά κοντινά, μια σύγχυση πραγματικότητας και ονείρου, οράματα που λειτουργούν ως οιωνοί και μια αφόρητη αίσθηση κουφόβρασης που άλλοτε εκπέμπει ερωτισμό κι άλλοτε ραθυμία. Ιδρώτας, αίμα και χρυσός: Όλα έχουν την ίδια σύσταση, υφή και όψη από ένα σημείο και μετά.
Δείτε εδώ το trailer της ταινίας:
