Slasher ταινίες: Μετά από ποικίλες προγενέστερες ταινίες, η «τρελή» δεκαετία του ’70 φέρνει στο προσκήνιο ένα πολυαγαπημένο είδος τρόμου στην Αμερική (και παγκοσμίως ελαφρώς παραλλαγμένο), το slasher. Συμπεριλαμβάνει συνήθως, έναν παθιασμένο εγκληματία που επιτίθεται ακαριαία με κάποιο δολοφονικό αντικείμενο (είθισται το τελευταίο του θύμα να είναι μια από τις κοπέλες που -μετά από πολύωρη προσπάθεια να εξοντώσει τον εχθρό- βγαίνει νικήτρια) και συγκεκριμένες στρατηγικές και στερότυπα που μας έμαθε το «Scream», του 1996. Ωστόσο δεν παύουν να υπάρχουν εξαιρέσεις που «σπάνε» τον κανόνα και αναγνωρίζονται στο είδος, ακολουθώντας δική τους εναλλακτική. Το παράδοξο της διαχρονικής επιτυχίας τους, παρ ‘ολα αυτά, παραμένει μυστήριο και δεν θα μπορέσει ποτέ κανείς να συνειδητοποιήσει, τι είναι αυτό που μας ψυχαγωγεί σε αυτό το είδος που περιγράφει λεπτομερώς αποτρόπαια εγκλήματα από τερατόμορφους μυθοπλαστικούς χαρακτήρες.
The Texas Chainsaw Massacre (1974)
Σκηνοθεσία: Tobe Hooper
Πρωταγωνιστούν: Marilyn Burns, Edwin Neal
Βαθμολογία στο IMDb: 7.5/10
Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=HgJQvyngAeM
Ο τότε αναδυόμενος Tobe Hooper, ξεκινώντας από budget χιλιάρικων φτάνει σε κέρδος εκατομμυρίων το 1974, με την πρώτη μεγάλη του επιτυχία «The Texas Chainsaw Massacre» (με ελληνικό τίτλο «Ο Σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι»). Η ταινία κέρδισε μεγάλη αναγνωρισιμότητα ως μια από τις τρομακτικότερες ταινίες όλων των εποχών. Ωστόσο, παρά τις άπειρες και διεξοδικές αναγνώσεις και αναλύσεις που έχει υποστεί ανά καιρούς, φαίνεται να απασχολεί κοινό και κριτικούς μέχρι και σήμερα. Ο δε πολλά υποσχόμενος τίτλος της ταινίας δεν απέχει και πολύ από το περιεχόμενο της, για το οποίο είμαστε τυπικά προϊδεασμένοι μετά από την λεζάντα της αρχής (η οποία μας προειδοποιεί ότι είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα). Υπό άλλες συνθήκες αυτό θα ήταν αρκετό για να μας φρικάρει, αλλά όπως θα φανεί στην πορεία η ταινία είναι φτιαγμένη για «γερά στομάχια». Η Sally Hardesty (Marilyn Burns) και ο παραπληγικός της αδερφός, Franklin, επισκέπτονται με τους φίλους τους το σπίτι των παππούδων Hardesty, στην εξοχή του Texas. Ο καυτός θερινός ήλιος, με λίγη ευχάριστη νεανική διάθεση και ευνοϊκό καιρό, είναι η συνταγή για την τέλεια καλοκαιρινή μέρα, η οποία μέσα στο διάστημα μόνο μερικών ωρών πρόκειται να μετατραπεί στην απόλυτη κόλαση. Η γκροτέσκα αισθητική των ανθρώπινων οστών που διακοσμούν το σπίτι του Leatherface (ο οποίος έχει στοιχειώσει ολόκληρες γενιές), τα τερατώδη εγκλήματα του και το ανατριχιαστικά διαπεραστικό ουρλιαχτό απελπισίας της Marilyn Burns -που παλεύει μέχρι τέλους χωρίς σταματημό- υπό τον φρικιαστικό ήχο του αλυσοπρίονου, μπορούν να σε κάνουν κυριολεκτικά να τρέμεις…
Dressed To Kill (1980)
Σκηνοθεσία: Brian De Palma
Πρωταγωνιστούν: Michael Cane, Angie Dickinson, Nancy Allen
Βαθμολογία στο IMDb: 7,1/10
Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=AE37peg5fTU
Το 1980, μετά το «Carrie» και λίγο πριν την επιτυχία του «Blow Out» και του «Scarface», o Brian De Palma δημιουργεί μια από τις πιο «στιλάτες» ταινίες neo noir slasher «Dressed To Kill» («Προετοιμασία για έγκλημα»), ή αλλιώς μια σύγχρονη «Ψυχώ». Επηρεασμένος εμφανώς από τον ηγέτη του μυστηρίου, Alfred Hitchcock, ο De Palma καταφέρνει να δημιουργήσει μια αξιοσημείωτη αναφορά στον αγαπημένο σκηνοθέτη. O ψυχίατρος της μυστηριωδώς δολοφονημένης Kate (Michael Cane), αρνείται κατηγορηματικά να υπογράψει σύμφωνο αλλαγής φύλου για τον πρώην ασθενή του Bobbi, προσπαθώντας να πείσει τον νέο του γιατρό ότι αποτελεί σημαντικό κίνδυνο και επιβάλλεται η στενή παρακολούθηση του. Παράλληλα, ο γιος της (πλέον νεκρής) Kate, αναζητάει απεγνωσμένα τον υπαίτιο για την δολοφονία της μητέρας του για την οποία ο βάσιμος ύποπτος σύμφωνα με μαρτυρίες, είναι μια ψηλή ξανθιά φιγούρα με μαύρα γυαλιά ηλίου. Μετά τους δολοφόνους των ταινιών giallo, η συγκεκριμένη συγκαταλέγεται σίγουρα στην λίστα των πιο στιλάτων, ακολουθώντας όλα τα βήματα του «σωστού» καλοντυμένου φονιά: μαύρη καπαρντίνα, δερμάτινα μαύρα γάντια, γυαλιά ηλίου και… τακούνια, ως επιπρόσθετη λεπτομέρεια.
Sleepaway Camp (1983)
Σκηνοθεσία: Robert Hiltzik
Πρωταγωνιστούν: Felissa Rose, Jonathan Tiersten
Βαθμολογία στο IMDb: 6,3/10
Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=vImv6yxkxJE
Η ορφανή Angela, χάνοντας από μικρή την οικογένεια της σε ένα μοιραίο ατύχημα, μένει πλέον μόνιμα με την θεία της Martha και τον μικρό της γιο, Ricky. Φυσικά, το «Camp Arawak», είναι ένας προορισμός που δεν θα έπρεπε να λείπει από το καλοκαίρι των παιδιών -καθ’ ότι έχουν ξαναϋπάρξει επισκέπτες του- οπότε η Martha σπεύδει να τα στείλει εκεί για κατασκήνωση. Όμως η έφηβη Angela, εξαιτίας της ντροπαλότητας, της ανικανότητας να επικοινωνήσει και συνεπώς της κοινωνικής αποστασιοποίησης που εκπέμπει ο χαρακτήρας της (που την καθιστούν εκκεντρική και απρόσιτη), γίνεται στόχος χλευασμού και bullying. Στο μεταξύ, ο βαθμός επικινδυνότητας στο camp βρίσκεται στα ύψη, καθώς ακολουθεί μια σειρά ανεξιχνίαστων δολοφονιών από άγνωστο θύτη. Αποτελεί την πρώτη και μοναδική ταινία του σκηνοθέτη Robert Hiltzik (εξαιρώντας το sequel «Return to Sleepaway Camp» το 2008), ενώ ξεκινάει ένα σχετικά αποτυχημένο franchise τις αμέσως επόμενες χρονιές: «Sleepaway Camp II: Unhappy Campers» (1988) και «Sleepaway Camp III: Teenage Wasteland» (1989), σκηνοθετημένα από τον Michael A. Simpson. Η ταινία του 1983 ωστόσο, είναι μια από τις πιο διαδεδομένες αμερικάνικες cult και slasher ταινίες με εξαιρετικά διασκεδαστικό περιεχόμενο, πρωτότυπους θανάτους, μυστήριο και ένα από τα διασημότερα twist endings σε ταινίες τρόμου.
April Fool’s Day (1986)
Σκηνοθεσία: Fred Walton
Πρωταγωνιστούν: Deborah Foreman, Griffin O’Neal, Amy Steel
Βαθμολογία στο IMDb: 6,2/10
Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=EgeBYZSSIIc
Μια παρέα φοιτητών επισκέπτονται το σπίτι της ξαδέρφης του Skip (ενός από την παρέα), για το σαββατοκύριακο της Πρωταπριλιάς. Κατά την διάρκεια της διαμονής τους δεν σταματούν να διασκεδάζουν με πρωταπριλιάτικες φάρσες, αλλά η πλάκα θα καταλήξει εκτός ορίων αφού κάποιος «άγνωστος» φαίνεται να θέλει πραγματικά να τους τρομάξει. Πολλοί μπορεί να μην ενθουσιαστούν με το σενάριο και την σκηνοθεσία της, θεωρώντας την μια απλή κοινότυπη ταινία της εποχής. Είναι πράγματι άλλο ένα slasher της δεκαετίας του ’80, ωστόσο απροσδόκητα και ξεχωριστά έξυπνο, με φανερή επιρροή σε μετέπειτα, παρόμοιου ύφους ταινίες, με ανατρεπτικό τέλος και την αίσθηση πραγματικής αγωνίας και μυστηρίου. Αφήνει τους χαρακτήρες (και κατ’ επέκταση τους θεατές) σε κατάσταση άγνοιας χωρίς να ξέρουν εάν πρέπει να τρομάξουν, να γελάσουν ή να αρχίσουν να ανησυχούν για την σωματική τους ακεραιότητα. Είναι σίγουρα αρκετά δελεαστικό και χωρίς ιδιαίτερη τόλμη ως προς την αφήγηση καταφέρνει να συναρπάσει και να μας αφήσει όλους «ετοιμοπόλεμους» για την επόμενη έκπληξη και twist που φυλάει.
The Slumber Party Massacre (1982)
Σκηνοθεσία: Amy Holden Jones
Πρωταγωνιστούν: Michelle Michaels, Michael Villella
Βαθμολογία στο IMDb: 5,7/10
Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=8NzLJ0tDSm8
Μια παρέα έφηβων μαθητριών διοργανώνει ένα πιτζάμα πάρτι, το οποίο από ένα διασκεδαστικό girl’s night, θα καταλήξει σε μια αιματόβρεχτη παράνοια. Ένας μανιακός δολοφόνος με θανατηφόρο ηλεκτρικό τρυπάνι, περικυκλώνει το σπίτι και επιδιώκει να επιτεθεί στις κοπέλες. Το «Slumber Party Massacre», σκηνοθετικό ντεμπούτο της τότε ανερχόμενης Amy Holden Jones, θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως μια εύστοχη σάτιρα των ταινιών slasher, που δεν φοβάται να συνδυάσει το βίαιο gore με το εμφανές χιούμορ. Παρά τις μέτριες προς κακές κριτικές που απέσπασε η ταινία, έχει στοιχεία που την καθιστούν απαραίτητη στην cult σκηνή, ενώ δεν παύει να είναι μια αξιότιμη παρωδία του είδους. Μια αρκετά πρωτότυπη «κοριτσίστικη» ταινία και αρκετά φεμινιστική με τον τρόπο της (με γυναικεία σκηνοθετική ματιά), που δεν είναι τίποτα παραπάνω από αυτό που προδίδει ο τίτλος… και αυτό είναι που μας αρέσει!
My Bloody Valentine (1981)
Σκηνοθεσία: George Mihalka
Πρωταγωνιστούν: Paul Kelman, Lori Hallier, Neil Affleck
Βαθμολογία στο IMDb: 6,3/10
Trailer: https:///watch?v=dCVh4lBfW-c
Παραπλήσιο των «Graduation Day», «Prom Night», «Black Christmas», «April Fool’s Day», «Happy Birthday To Me» και όλων των υπόλοιπων ταινιών slasher που ασχολούνται με τις πατροπαράδοτες γιορτές, είναι και το «My Bloody Valentine», του 1981. Αποτελεί μια εξαιρετικά επιτυχημένη -για τα δεδομένα της- καναδέζικη παραγωγή, που στιγμάτισε και άσκησε επιρροή σε αρκετούς ανά τα χρόνια. Ένας ζωντανός θρύλος από τα παλιά, έρχεται να πάρει τα «ηνία» και να εκδικηθεί για το κακό που υπέστη. Μια ομάδα ανθρακωρύχων, σε μια μικρή κοινότητα του Καναδά, εθιμικά γιορτάζει κάθε χρόνο την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου με έναν μεγάλο χορό. Στο παρελθόν, εξαιτίας της αμέλειας κάποιων πάνω στην βιασύνη τους να παραστούν στο πάρτυ, μερικοί ξέμειναν υπόγεια εγκλωβισμένοι, ένας εκ των οποίων δεν σώθηκε, παρά βρέθηκε όταν ήταν πλέον αργά. Το «διψασμένο για αίμα» τέρας στο οποίο είχε εξελιχθεί, στοιχειώνει κάθε χρόνο την 14η του Φλεβάρη. Ύστερα από την πολυετή φυλάκιση του, επιστρέφει μετά από χρόνια για να καταργήσει για πάντα τον εορτασμό εκείνης της μέρας. Μια αρκετά τολμηρή ταινία αιματοχυσίας, με πρωταγωνιστή το αποπνικτικά κλειστοφοβικό ανθρακωρυχείο. Παρά τις ελάχιστες ατέλειες και το ασθενές, μη πειστικό τέλος, είναι άρτια και αξιέπαινη ταινία και όχι μόνο για το είδος της.
The Burning (1981)
Σκηνοθεσία: Tony Maylam
Πρωταγωνιστούν: Brian Matthews, Leah Ayres, Brian Backer
Βαθμολογία στο IMDb: 6,4/10
Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=KTvr0SJQ_WM
Εξαιρετικά μεγάλος ανταγωνιστής του Jason Voorhees, του Freddy Krueger αλλά και του Michael Myers, είναι αναμφίβολα ο αποτροπιαστικός επιστάτης του «Camp Blackfoot». Μια νύχτα στην κατασκήνωση, τα παιδιά αποφασίζουν να στήσουν μια μακάβρια φάρσα στον «μισάνθρωπο» επιστάτη, Cropsy. Η αθώα αυτή πλάκα όμως πρόκειται να πάρει μια σκοτεινή τροπή και o Cropsy καταλήγει περιτυλιγμένος στις φλόγες, ενώ η σάρκα του ολοσχερώς καμένη, αφήνοντας τον σημαδεμένο για μια ολόκληρη ζωή. Μερικά χρόνια αργότερα, το θύμα παίρνει εξιτήριο από το νοσοκομείο, κατευθυνόμενος στο «Camp Stonewater» (δίπλα από το πρώην «Camp Blackfoot») για να βρει δικά του «θηράματα». Σύντομα το camp πρόκειται να μετατραπεί σε «σφαγείο» και ο κίνδυνος είναι αναπόφευκτος. Αποτελεί ένα από τα πλέον καλύτερα slasher όλων των εποχών, ξεπερνώντας (αν όχι σε κλασικότητα τουλάχιστον σε ποιότητα) το πολυδιαδεδομένο franchise του, «Friday the 13th» (όντας αρκετά όμοιο του), με αφετηρία την όμορφη αμερικάνικη εξοχή και την -αγαπημένη slasher– τοποθεσία της κατασκήνωσης, αλλά και μια διαχρονική gore ταινία, καταπληκτικά «ντυμένη» με το επικό soundtrack του Rick Wakeman. Φρικιαστικό, αιματηρό και ομολογουμένως… ανεπανάληπτο!
Black Christmas (1974)
Σκηνοθεσία: Bob Clark
Πρωταγωνιστούν: Olivia Hussey, John Saxon, Margot Kidder
Βαθμολογία στο IMDb: 7,2/10
Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=M-bRPUF-xb4
Το «Black Christmas» (για το ελληνικό κοινό «Τρόμος στο Παρθεναγωγείο»), με αρχικό τίτλο «Silent Night, Evil Night», αποτελεί (σύμφωνα με τα λεγόμενα) την πρώτη αυθεντική ταινία slasher. Ο Bob Clark, μετά το αμφιλεγόμενο «She-man», το 1967 την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους και τις άλλες δύο του απόπειρες στο είδος του τρομακτικού («Children shouldn’t play with dead things», «Deathdream»), αφήνοντας το παραμικρό χιουμοριστικό του στοιχείο στην άκρη, δημιουργεί μια από τις τρομακτικότερες έως τώρα ατμόσφαιρες αλλά και προπορεύεται ενός νέου είδους στο αμερικάνικο σινεμά (slasher). Μια «χριστουγεννιάτικη» νύχτα, μια φοιτητική εστία θηλέων γίνονται δέκτες απειλητικών τηλεφωνημάτων εκφοβισμού, από άγνωστο πομπό. Ακολουθεί μια σειρά μυστηριωδών εξαφανίσεων, που τελικά θα αποδειχθούν μακάβριες δολοφονίες. Η εξαιρετική και άκρως πειστική ερμηνεία του ensemble των πρωταγωνιστών (Olivia Hussey, John Saxon, Margot Kidder), έρχονται και δένουν με την σκηνοθετική δεξιότητα του Bob Clark και μας χαρίζουν μια ταινία-φαινόμενο, μια από τις πιο πρωτότυπα τρομακτικές απεικονίσεις μυστηρίου που πέρα από την στερεοτυπική μανιέρα στην ιστορία, δεν μοιάζει σε τίποτα με τις μεταγενέστερες ταινίες του είδους ως προς τα ειδικά εφέ, τα jump scares και την απεικόνιση γραφικής βίας, αφού στόχος της είναι να προκαλέσει υποβόσκων τρόμο.
