Ο Toshio είναι εκείνο το ανατριχιαστικό τερατόμορφο αγόρι που μετατρέπει την παιδική αθωότητα σε «κόλαση» και καθρεπτίζει το συναίσθημα του φόβου που θα μας προκαλούσε ένας εφιάλτης. Στην πραγματικότητα, αποτελεί μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την ίδια την σειρά ταινιών που πρωταγωνίστησε, προκαλώντας μας διάφορα συναισθήματα, εκ των οποίων ο τρόμος, ίσως να είναι το τελευταίο.
Μια σύντομη ιστορία του Toshio Saeki
Το υπέρμετρα χλωμό αγόρι με τα έντονα μαύρα μάτια και τις αναπάντεχα φρικιαστικές και ζωώδη κραυγές του, έκανε την παρθενική του εμφάνιση στο κινηματογραφικό ντεμπούτο του Takashi Shimizu, το «Katasumi and 44444444444». Πρόκειται για ένα ζευγάρι ταινιών μικρού μήκους, όπου πρωτοεμφανίζονται τα δύο φαντάσματα (του Toshio και της μητέρας του, Kayako). Εμφανώς συνεπαρμένος από τις δύο φιγούρες που δημιούργησε, ενός μικρού αγοριού και μιας κοπέλας με μακριά μαύρα μαλλιά και αμφότεροι με ολόλευκο δέρμα, θέλησε να τους δώσει μια ιστορία και ίσως, λίγη περισσότερη δόξα και φήμη (και αναμφίβολα μεγάλη συνέχεια). Δύο χρόνια αργότερα (το 2000), ξεκινώντας από το μηδέν αφιέρωσε στους δύο χαρακτήρες του μια ταινία μεγάλου μήκους, ενώ δεν άργησε να έρθει το sequel της την ίδια κιόλας χρονιά. Οι δύο ταινίες («Ju-On: The Curse» και «Ju-On: The Curse 2»), παρέμειναν στα πλαίσια του αρχικού τους budget, ενώ δεν κατάφεραν καν να κερδίσουν μια θέση στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ωστόσο, αποτελούν σημείο συνάντησης (για πρώτη φορά) με τον πολυδιαδεδομένο χαρακτήρα και την ιστορία που τον ακολουθεί. Τον Toshio, υποδύεται και στις δύο ταινίες, ο Ryota Koyama, ο οποίος κατά έναν τρόπο στιγματίστηκε από τον ρόλο του, ακολουθώντας αργότερα διαφορετικό δρόμο από αυτόν της υποκριτικής.
Μια τριμελής οικογένεια και τα αποτρόπαια εγκλήματα του πατέρα, καταστούν την οικία Saeki, αιώνια στοιχειωμένη. Ο πατέρας (Takeo), τυφλωμένος από την παρανοϊκή ζήλεια του απέναντι στην γυναίκα του, Kayako, «βάφει» τα χέρια του με αίμα, δολοφονώντας εκείνη και το κατοικίδιο που δώρισε η ίδια στον γιο της (Toshio), την γάτα του. Η μοίρα του μικρού Toshio, του έμελλε να μείνει εσώκλειστος στην σοφίτα και να πεθάνει εκεί δίπλα στην νεκρή μητέρα του. Έκτοτε, το σπίτι έχει καταραστεί με τα φαντάσματα των θυμάτων του μακάβριου δολοφόνου, Takeo και κατακυριεύουν με το πνεύμα τους οποιαδήποτε ανθρώπινη ψυχή εισέλθει στο σπίτι. Χαρακτηριστικά του, αποτελούν οι απροσδόκητες εμφανίσεις, συνοδευόμενες από το διαπεραστικό βλέμμα του και το «γατίσιο» ουρλιαχτό του (που ενίοτε συνοδεύεται και με την εμφάνιση μιας μαύρης γάτας).
Η «αυθεντική» σειρά του «Ju-On: The Grudge»
Ξεκινώντας από την αρχή, κρατώντας αποκλειστικά το ύφος και το background των χαρακτήρων, το 2002 ξεκινάει μια πιο επιτυχημένη σειρά ταινιών («Ju-On: The Grudge» και «Ju-On: The Grudge 2»), αλλά αυτή την φορά, κάνοντας την πρεμιέρα τους στον κινηματογράφο και η πρώτη συγκεκριμένα, στο φεστιβάλ ταινιών Screamfest. Ο σκηνοθέτης, κινούμενος στην ίδια τεχνική με τις δύο προηγούμενες του franchise, αφηγείται διαφορετικές ιστορίες σε ανορθόδοξη σειρά. Παρ’ ότι φαινομενικά κάποια πράγματα ξεκαθαρίζονται, η δομή της ταινίας αντιμετωπίζει αρκετά προβλήματα. Η ατμόσφαιρα είναι άκρως τρομακτική, αποτελώντας κάποιες αληθινά εφιαλτικές σκηνές, που δικαίως έμειναν στο μυαλό των θεατών για αρκετά χρόνια μετέπειτα. Ωστόσο, η ποιότητά της κλονίζεται εξαιτίας ορισμένων μεθόδων που επαναλαμβάνονται ανελλιπώς, αναγκάζοντας το κοινό να δυσκολευτεί ιδιαιτέρως να τρομάξει με κάτι που είδε μόλις πριν λίγα λεπτά να διαδραματίζεται με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. Συνεπώς ο υποβόσκων ατμοσφαιρικός τρόμος και κάποιες αξιόλογες σκηνές, καταστρέφονται από την πληκτική αύρα της επαναληπτικότητας που την διέπει, ίσως και από το γεγονός ότι ο μικρούλης Toshio είναι αρκετά χαριτωμένος για να είναι τρομακτικός.
Ένα χρόνο αργότερα (το 2003), έρχεται το αναμενόμενο sequel, αφού η προηγούμενή του άφησε διάπλατα ανοιχτή την πόρτα για μια δεύτερη ταινία, η οποία πράγματι δεν άργησε καθόλου να κυκλοφορήσει. Η πλοκή ακολουθεί διαφορετικούς χαρακτήρες (εκτός από την οικογένεια Saeki) και για άλλη μια φορά, έναν ιδιόρρυθμο τρόπο αφήγησης. Παρά το γεγονός ότι η σκοτεινή χροιά της σειράς παραμένει και εδώ απτόητη, στην πραγματικότητα η συγκεκριμένη δεν έχει δυστυχώς να προσφέρει στο κοινό τίποτα παραπάνω από την πρώτη παρά μια μικρή δόση τρόμου επιπλέον, αποδεικνύοντάς το και οι παρόμοιες (ανάμεικτες) κριτικές με την προηγούμενή του. Τον ρόλο του Toshio, παίρνει ο ηθοποιός Yuya Ozeki, που έγινε και το σήμα κατατεθέν του συμμετέχοντας σε αρκετές πτυχές της σειράς. Μετά από την δεύτερη απόπειρα του Shimizu να διαδώσει τον χαρακτήρα στο mainstream κοινό και στο σινεμά, ουσιαστικά τελειώνει το φαινόμενο του «Ju-On» μαζί με την κατάρα του Toshio (παρ’ ότι πάλι υπονοείται το αντίθετο).
Το μεταγενέστερο reboot και η άλλη εκδοχή της ιστορίας
Μετά από ένα αποτυχημένο δίδυμο ταινιών το 2009 («Ju-On: Black Ghost και Ju-On: White Ghost»), λίγα χρόνια αργότερα (το 2014) το φάντασμα του Toshio Saeki, επανέρχεται πιο λυσσασμένο για θάνατο από ποτέ. Μολονότι στις προηγούμενες ταινίες ο μικρός Toshio και η μητέρα του Kayako, παρουσιάζονται εμμέσως περισσότερο ως θύματα παρά ως θύτες δίνοντας την εντύπωση ότι ο πραγματικός εχθρός είναι ο Takeo, εδώ (στο «The Grudge: The Beginning of The End»), η ροή αναταράσσεται «χτίζοντας» ένα διαφορετικό παρελθόν στους χαρακτήρες. Ο Toshio, ξεφεύγει από την αθώα υπόστασή του και μεταφέρεται ως αποκλειστικά υπαίτιος για την κατάρα που κατακυριεύει το σπίτι αλλά και το ξεκλήρισμα όλης του της οικογένειας, ενώ ο θάνατός του αποτελεί ατύχημα (και όχι σκόπιμο όπως στην προηγούμενη πτυχή της ιστορίας).
Στο sequel της ταινίας (το 2015), ο Toshio έχει την ικανότητα να ελέγχει τους άλλους υποκινώντας τους αλλά και εισέρχοντας στο μυαλό και την ψυχή τους, κάτι που τον καθιστά αθάνατο, κατοικώντας αιωνίως στο υποσυνείδητο μέσα από το σώμα κάποιου άλλου. Φανερά, από εδώ και στο εξής, η αίγλη του πρωταρχικού concept χάνεται ολοσχερώς και την θέση του παίρνει μια απλοποιημένη και ταυτόχρονα παρατραβηγμένη συνταγή της παραγωγής, με σκοπό το κέρδος και την αναγνωρισiμότητα. Παρά τον τίτλο του sequel («The Grudge: The Final Curse»), η «κατάρα» των ταινιών δεν μοιάζει να τελειώνει εδώ και ο Toshio, παίρνει περισσότερη δύναμη τρεφόμενος από τις κακές κριτικές.
Η αχρείαστη αμερικάνικη εκδοχή του franchise και η εξαντλητική συνέχεια
Μετά την επιτυχία των ταινιών του 2002 και 2003, ο Takashi Shimizu σε συνεργασία και παραγωγή του Sam Raimi, επιστρέφει με μία επιπλέον σύντομη σειρά το 2004 και το 2006 («The Grudge» και «The Grudge 2») με πρωταγωνίστρια την Sarah Michelle Gellar και ύστερα αφήνει οριστικά την μοίρα του franchise στα χέρια άλλων σκηνοθετών. Το 2003, ακολουθεί άλλη μια -ανεπιτυχής- ταινία («The Grudge 3»), σκηνοθετημένη από τον βρετανικής καταγωγής δημιουργό ταινιών τρόμου, Toby Wilkins, για να συμπληρώσει και αυτή την σειρά και εδώ ουσιαστικά τελειώνει -προς το παρόν- και η πολυετής ιστορία.
Έχοντας κερδίσει μια σημαντική θέση αναμέτρησης απέναντι στην σειρά ταινιών «Ringu», δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η συνάντηση των δύο θανατηφόρων (και πανομοιότυπων) φαντασμάτων, Sadako Yamamura (από το «Ringu») και Kayako Saeki (από το «Ju-On»), στο crossover του 2016, «Sadako vs Kayako» (με guest εμφάνιση του Toshio), το οποίο επίσης απέτυχε να εντυπωσιάσει τους κριτικούς. Η προκείμενη αποτελεί μια «παρένθεση» ιαπωνικής υπογραφής και ένα καλό επίλογο για την μακρόσυρτη σειρά που μας συντροφεύει όλα αυτά τα χρόνια. Ωστόσο, τέλος δίνει το τελευταίο remake αμερικάνικης παραγωγής του Nicolas Pesce το 2020, αποτυγχάνοντας να κατακτήσει την «καρδιά» των κριτικών ή του -κουρασμένου πλέον- κοινού, με τον Toshio να έρχεται σε δευτερεύον ρόλο.
Το φάντασμα του Toshio και της μητέρας του αλλά και η μυστηριώδη ιστορία πίσω από το στοιχειό του σπιτιού της οικογένειας, μετά την πρώτη τους εμφάνιση γνώρισαν ανέλπιστα μεγάλη επιτυχία, εμπνέοντας αρκετά το ιαπωνέζικο αλλά και το αμερικάνικο σινεμά τρόμου. Συνοψίζοντας, καταλήγουμε, εν τέλει, στο συμπέρασμα ότι η αρχική ιδέα του Takashi Shimizu ίσως να αποτελούσε ένα ενδιαφέρον εκ πρώτης όψεως για μια αρκετά φρικιαστική, φαντασμαγορική ταινία μικρού μήκους, από την οποία και δεν θα είχαμε μεγάλες προσδοκίες, λαμβάνοντας υπόψη την μικρή της διάρκεια. Ωστόσο, οι δημιουργοί του δεν αρκέστηκαν σε αυτό και κατέληξε σε μια βεβιασμένα διογκωμένη ιστορία, πλατειάζοντας για αρκετά χρόνια και χαραμίζοντας τελικά το οποιοδήποτε ενδιαφέρον αποτελούσε εξ αρχής αυτή η ιδέα. Ο «τρομακτικός» Toshio, κατάφερε να στοιχειώσει το μυαλό εκατομμυρίων θεατών, βρισκόμενοι κυρίως υπό τον φόβο μήπως επιστρέψει σε άλλη ταινία για πολλοστή φορά.
