To Parasite ( ή αλλιώς Παράσιτα ) υπήρξε, όχι άδικα, ο νικητής του Χρυσού Φοίνικα στο φετινό φεστιβάλ των Καννών. Μάλιστα, χαρακτηρίζεται από πολλούς ως “μία από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας” ή “μία από τις κορυφαίες ταινίες των τελευταίων χρόνων”. Αυτοί οι χαρακτηρισμοί μπορεί να φαίνονται υπερβολικοί εκ πρώτης όψεως, όμως περιέχουν μια δόση αλήθειας.
Πλοκή
Στα Παράσιτα εντυπώνεται με τρόπο κάπως κωμικοτραγικό η ζωή μιας άπορης τετραμελούς οικογένειας στη -δυτικοποιημένη πια- Νότια Κορέα. Απεικονίζονται, χωρίς υπερβολές, οι άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους· ζουν σε ημιυπόγειο, οι γονείς είναι άνεργοι, τα παιδιά δεν έχουν σπουδάσει. Εν τέλει και τα τέσσερα μέλη της οικογένειας καταφέρνουν ένα-ένα να πιάσουν δουλειά ως υπάλληλοι στο σπίτι, ή καλύτερα στην έπαυλη, μιας ευκατάστατης οικογένειας.
Εκεί αρχίζει η ενορχήστρωση μιας καταπληκτικής κλιμάκωσης καταστάσεων από τον σκηνοθέτη Μπονγκ Τζουν Χο, διότι, φυσικά, η ευκατάστατη οικογένεια δεν γνωρίζει ότι οι υπάλληλοί της έχουν την οποιαδήποτε σχέση μεταξύ τους. Με γερές δόσεις μαύρου χιούμορ ο Χο διηγείται την ιστορία μιας οικογένειας ανθρώπινων “παρασίτων” συνεχώς μονιασμένης, που έρχεται σε αντίθεση με το απόκοσμο κλίμα που επικρατεί στην πολυτελή έπαυλη, όπου τα μέλη της οικογένειας σπανίως βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο. Με αυτόν τον τρόπο, παρουσιάζονται και τα διαφορετικού τύπου προβλήματα που αντιμετωπίζει η κάθε κοινωνική ομάδα: οι μεν παλεύουν για την επιβίωση, οι δε για να αποκαταστήσουν τις σχέσεις, την ισορροπία μεταξύ τους. Καθώς, λοιπόν, η πλοκή ξεδιπλώνεται παρουσιάζονται διάφορα “εμπόδια” στο δρόμο της άπορης οικογένειας προς τον πλούτο. Τελικά, όμως, καταλήγουν να αναρωτιούνται, όπως και ο θεατής, αν το χρήμα μπορεί να αγοράσει τα πάντα και αν το όνειρο για μία πλουσιότερη ζωή πρέπει να τίθεται ως αυτοσκοπός. Η ταινία, αν και σου προκαλεί ένα χαριτωμένο μειδίαμα σε πολλά σημεία της, σε αφήνει με έντονο το αίσθημα της αδικίας. Θέτει ένα τεράστιο ερωτηματικό: τι έχει αξία στη ζωή του ανθρώπου; Είμαστε ,άραγε, ικανοί να το απαντήσουμε;
Γιατί να δείτε τα Παράσιτα;
Τα Παράσιτα, λοιπόν, είναι μία ταινία που βλέπεται ευχάριστα ακόμη και από τους λιγότερο μυημένους στην τέχνη του σινεμά. Διότι η πλοκή της είναι κλιμακούμενης έντασης και περιέχει σημεία που αδιαμφισβήτητα τραβούν την προσοχή του θεατή. Περιέχουν βία χωρίς ,όμως, να την ωραιοποιούν. Σε καλούν να κάνεις μία ανασκόπηση και να αναθεωρήσεις τις προτεραιότητές σου. Σου θυμίζουν ότι δεν αξίζει να ζεις ως “παράσιτο”, εξαντλώντας μέχρι και την τελευταία σταγόνα αξιοπρέπειας που σου έχει ξεμείνει. Σε κάνουν να βουρκώσεις, όχι για την τύχη των πρωταγωνιστών, αλλά από θυμό και θλίψη για την αδικία που υπάρχει σε έναν κόσμο που μοναδικός σκοπός των ανθρώπων είναι να ικανοποιήσουν τη ματαιοδοξία τους.
Τα Παράσιτα είναι μία ταινία – ταξίδι στις διαφόρων ειδών συνοικίες της Νότιας Κορέας που σίγουρα αξίζει 132 λεπτά από το χρόνο σας. Ένα μείγμα θρίλερ, δράματος και μαύρης κωμωδίας που αγγίζει την τέλεια κινηματογραφική ισορροπία, αναδεικνύοντας την ευφυΐα του δημιουργού της. Μια σατιρική απεικόνιση του αντιφατικού χαρακτήρα των δυτικών κοινωνιών του εικοστού πρώτου αιώνα. Μια γερή γροθιά στο στομάχι όσων την παρακολουθούν καθισμένοι αναπαυτικά στις θέσεις τους. Κυρίες και κύριοι, ο Χρυσός Φοίνικας για το 2019: τα Παράσιτα.
Βαθμολογία: 9/10 (IMDb: 8.5/10)
