The shadows of screams climb beyond the hills. It has happened before. But this will be the last time. The last few sense it, withdrawing deep into the forest. They cry out into the black, as the shadows pass away, into the ground.
Ησυχία. Σκοτάδι. Δέντρα, νερό που κυλάει, δάσος παντού. Μόνο σημάδι ζωής ορισμένα ζώα που αχνοφαίνονται στο σκοτάδι, με τις αμυδρές κινήσεις τους και τα πεταρίσματα του ματιού τους. Άνθρωπος πουθενά. Με εξαίρεση φυσικά τον Scott Barley, που έχει βρεθεί στην καρδιά του μαύρου δάσους, εφοδιασμένος με ένα iphone, σε μια προσπάθεια να απαθανατίσει μια ακατανόμαστη ομορφιά, ένα απόκοσμο αίσθημα, μια σιωπή που καταφέρνει να πει πολλά.
Το Sleep has her house λειτουργεί όντως σαν τη σιωπή. Ο ίδιος ο Barley αρχικά σκόπευε να χρησιμοποιήσει την ταινία σαν ένα installation, όπου το κοινό θα μπορούσε να μπει στην αίθουσα και να αποκοιμηθεί. Και, πάλι όπως η σιωπή, το Sleep has her house κινείται αργά, γαλήνια. Μεγάλες λήψεις, κάποιες και 10 λεπτά, που μαγνητίζουν, μαύρα δέντρα μέσα στη νύχτα, καταρράκτες, ρυάκια, το μάτι ενός ζώου μεγεθυμένο, ο νυχτερινός ουρανός, όλα καλούν τον θεατή να χαθεί μέσα τους, να διαλυθεί σιγά-σιγά, όπως διαλύεται η κάθε εικόνα μέσα στην άλλη, με το δεξιοτεχνικό και υπομονετικό μοντάζ του Barley.
Και όπως η σιωπή, το Sleep has her house επιτελεί ταυτόχρονα δύο φαινομενικά αντιφατικές λειτουργίες: απαιτεί από τη μία τη συγκέντρωσή σου, και από την άλλη, σε καλεί να αφαιρεθείς. Τα πλάνα με τις ακαθόριστες μορφές σε κάνουν να προσέχεις, προσπαθώντας να αντιληφθείς τι έχεις μπροστά σου, ενώ, επειδή ακριβώς οι λήψεις είναι τόσες μεγάλες σε διάρκεια, δεν μπορείς παρά να αφαιρεθείς για λίγο, να τρέξει ο νους σου. Ταυτόχρονα, οικολογικοί προβληματισμοί διατρέχουν την ταινία, δείχνοντας μας ένα δάσος σε μια μάλλον μετα-ανθρώπινη εποχή.
Και όπως η σιωπή, το δημιούργημα του Barley δεν τρομάζει ακριβώς, αλλά στοιχειώνει: νιώθουμε χαμένοι μέσα στο μαύρο δάσος που μας περιβάλλει, φαντάσματα κατακλύζουν την φαντασία μας, σκοτάδι την όρασή μας, η καταιγίδα μαίνεται γύρω μας.
Το Sleep has her house λοιπόν αποτελεί ένα μείγμα από Tarkovsky και Bela Tarr και ταυτόχρονα κάτι εντελώς καινούργιο, κάτι που αντίκειται σε μια εποχή που τα θέλει όλα γρήγορα, διεγερτικά και εναλλασσόμενα. Και το ενδιαφέρον είναι ότι έχει φτιαχτεί με ένα μέσο της νέας εποχής, δηλαδή ένα iphone. Ο Barley μάς δείχνει πως δεν χρειάζεται να έχει κανείς ακριβό εξοπλισμό, κάμερες, μικρόφωνα, συνεργεία, κλπ, αλλά μπορεί κάλλιστα να δημιουργήσει κάτι πανέμορφο με τα μέσα που έχει ήδη. Και για αυτό, το Sleep has her house αποτελεί ένα αριστούργημα, έναν διαλογισμό που έχει κρυφτεί από το μεγάλο κοινό, φωλιασμένο μέσα στο σκοτεινό δάσος της δικής του ιδιοφυίας.
Ο ιστότοπος του Barley: https://scottbarley.com/Films-1
