Σαν σήμερα, το 1989, η ταινία «Heathers» έκανε την πρεμιέρα της στις Ηνωμένες Πολιτείες και έκτοτε γοήτευσε το νεανικό κοινό, που ανέκαθεν άλλωστε, αποζητούσε κάποιου είδους επανάσταση όπως αυτή. Εκτός από μια κλασική πλέον εφηβική ταινία, αποτελεί μια αξιότιμη μαύρη κωμωδία που απεθύνεται σε μεγαλύτερο εύρος κοινού από ότι προοριζόταν εξ αρχής, αργότερα προσαρμόστηκε σε musical, ενώ η φήμη του έγκειται περισσότερο στην κατάταξή του στα αγαπημένα cult classics της δεκαετίας, με τους πρωταγωνιστές της, να εισχωρούν ακόμη και στην επικαιρότητα με τις στιλιστικές τους επιλογές, χάρη στην νοσταλγική τάση της εποχής απέναντι στα τόσο ελκυστικά 80’s.
«Heathers» vs Veronica και πως το «Heathers» ενέπνευσε τις μετέπειτα εφηβικές ταινίες των 90’s…
Η Veronica έχει βαρεθεί να περιστρέφεται από ένα μάτσο «πλαστικούς» εφήβους, που το μόνο που τους αφορά είναι η εικόνα και η θέση τους στην μικρή κοινωνία του λυκείου. Θέλοντας απλώς να ανήκει κάπου, έχει κατασταλάξει στην ρηχή κοριτσοπαρέα της (τις τρεις «Heathers»), μέχρι την στιγμή που αποφασίζει πως οφείλει να γράψει την δική της ιστορία στον κόσμο, αντιδρώντας στο κατεστημένο που θέλει τους ανθρώπους σε «κουτάκια» που θα καθορίσουν την αξία και την ταυτότητά τους. Ορμώμενη από την επαναστατική της σκέψη, παρασύρεται από τον νεαρό JD, έναν ρέμπελο, μοντέρνο James Dean, που επέστρεψε δριμύτερος στα 90’s και οπλοφορεί, στοχεύοντας σε όλους και ταυτόχρονα σε κανέναν. Σύμφωνα με τον ίδιο, καμπαρντίνα, αρβύλες, σκουλαρίκι και μοτοσυκλέτα, είναι ίσως τα απολύτως απαραίτητα για μια νέα επανάσταση.
Το αλλόκοτο ειδύλλιο, σιγά σιγά εξελίσσεται σε έναν καταστροφικό συνδυασμό, μιας εκσυγχρονισμένης εκδοχής του διδύμου, Bonnie και Clyde, όμως αυτή την φορά υποκινούμενη από «ηθικούς σκοπούς», απλώς με ορισμένες παράπλευρες απώλειες. Σταδιακά, το φονικό ζεύγος αποδεκατίζει μια συντριπτική μάζα των συμμαθητών του, αφήνοντας να εννοηθεί πως αυτοκτόνησαν εξαιτίας της κρυφής θλίψης στην οποία βρίσκονταν βυθισμένοι τόσο καιρό. Ιδιοφυές, από μεριά τους να προσθέσουν κι άλλους εθελοντές στο αγωνιστικό τους παραλήρημα, έστω και ερήμην τους. Τα θύματα από την άλλη, έτσι, δεν πεθαίνουν δειλά, αλλά με ανδρεία, αποφασίζοντας οι ίδιοι για την ροπή της ζωής τους και όχι η προκαθορισμένη τους μοίρα.
Όσο αυτό το καλοσκηνοθετημένο παιχνίδι συνεχίζει να αφαιρεί αλόγιστα νεανικές ζωές, η Veronica αρχίζει να αμφιβάλει για τις πράξεις της, θεωρώντας πως ο JD, αντιμετωπίζει κάποια σοβαρή ψυχική ασθένεια που δεν του επιτρέπει να αντιληφθεί το που να σταματήσει. Στο μεταξύ, η ίδια αποπειράται να αποβάλλει από πάνω της την όποια ευθύνη για τον τραγικό χαμό ενός μεγάλου μέρους του σχολικού της περιβάλλοντος. Η ταινία έχει πλέον έναν ξεκάθαρο «κακό», ο οποίος με την γοητεία του κατάφερε να εγκλωβίσει την πρωταγωνίστρια στον δρόμο της ακολασίας. Η Veronica, όταν ξυπνήσει από τον βαθύ της υπνωτισμό, επιδιώκει να δώσει τέλος σε αυτή την παράνοια και κατά συνέπεια και στον ίδιο τον JD.
Το «Heathers», εμφανίστηκε στο χείλος των 80’s και καθόρισε όλες τις αντίστοιχες μεταγενέστερές του. Με μια δόση ιδιαίτερου μαύρου χιούμορ και έντονα σατιρική διάθεση, έδωσε μια πινελιά γοητείας επιπλέον στις κλασικές νεανικές ταινίες που στιγμάτισαν την εν λόγω δεκαετία. Σκοτεινό, γνήσιο, ανέλπιστα συναρπαστικό και παράδοξα τολμηρό. Το «Heathers» έδωσε την ιδέα για μια νέα γενιά ταινιών που έκαναν την παρουσία τους αισθητή κυρίως στα 90’s, με πρωταγωνίστριες που δηλητηριάζουν το μυαλά των νεαρών άβγαλτων κοριτσιών, που επιθυμούν απεγνωσμένα να γίνουν μέλος μιας ομάδας με οποιοδήποτε κόστος («Jawbreaker», «Mean Girls»). Και ποιος άλλωστε δεν αναγνωρίζει την κλασική περίπτωση πρωταγωνίστριας που με επικριτικό ύφος ως προς τον περίγυρο, επιδιώκει με οποιονδήποτε τρόπο να διαφέρει; Ίσως, εδώ η Ryder να καταφέρνει να κερδίσει δικαίως την αγάπη των φανατικών της ταινίας που θα σταθούν μαζί της μέχρι τέλους, κατά έναν τρόπο σαν να είναι ικανή να αποτυπώσει τις πιο σκοτεινές τους σκέψεις, όμως με μια πολύ οικεία προσέγγιση.
Μια σύντομη αναδρομή στην επική έκρηξη του JD…
Η άκρως συναρπαστική, μουσική και στιλιστική πανδαισία, με τους τόσο ετοιμόλογους πρωταγωνιστές και το βαθύ μαύρο αλλά εξαιρετικά φρέσκο χιούμορ, που ακούει στο όνομα «Heathers», ολοκληρώνεται με την απόλυτη σκηνή, που δικαιωματικά έχει αφήσει εποχή. Μετά το άγριο κυνηγητό της Veronica και του JD, αποσκοπώντας η πρώτη στο να σταματήσει την ωρολογιακή βόμβα που βρίσκεται στην κατοχή του δεύτερου, που θα εκτινάξει όλο το σχολείο, οι δυο τους μεταφέρονται στην είσοδο του σχολείου όσο οι υπόλοιποι μαθητές βρίσκονται στην κεντρική αίθουσα αναψυχής όπου παρακολουθούν τον αγώνα. Έπειτα από κάμποσες σφαίρες, ο JD ακολουθεί στον εξωτερικό χώρο την Veronica, και την επιβεβαιώνει πως η βόμβα βρίσκεται πάνω του και πρόκειται σύντομα να ανατιναχτεί ακίνδυνα για τους μαθητές, σκοτώνοντας αποκλειστικά τον ίδιο.
Η Veronica επιστρέφει ικανοποιημένη στο κτίριο μετά την επιτυχή αποτροπή της απόπειρας για τρομοκρατική επίθεση και με απόλυτη σιγουριά κατευθύνεται προς την πιο ακοινώνητη μαθήτρια του Westerburg και την προσεγγίζει φιλικά, αντιλαμβανόμενη τώρα για πρώτη φορά, πως δεν χρειάζεται να σκοτώσεις τους ήδη υπάρχοντες φίλους σου εάν δεν σου κάνουν, αλλά απλώς να βρεις καινούργιους. Παραδόξως μετά τον θάνατο του JD, η πρωταγωνίστρια νιώθει την απόλυτη λύτρωση σαν να ξέφυγε από μια καταστροφική πτυχή του εαυτού της που τελικά ήθελε να θάψει στο χώμα, καθώς δεν της επέφερε τις ζητούμενες λύσεις στις ανησυχίες της, δημιουργώντας έτσι αμφιβολίες για την αληθινή ύπαρξη του JD, που εν δυνάμει θα μπορούσε να αποτελεί απλώς ένα alter ego της ίδιας το οποίο θα μπορούσε να επιστρέψει ανά πάσα στιγμή…
