Και συνεχίζουμε σήμερα με άλλες πέντε ταινίες που βασίστηκαν σε κλασικά έργα της λογοτεχνίας για να πουν μια περισσότερο ή λιγότερο αλλαγμένη ιστορία!
- 10 πράγματα που μισώ σε σένα από Το Ημέρωμα της Στρίγγλας του Shakespeare
Ναι, ειδικά στη δεκαετία του ’90 όλα τα αμερικανικά στούντιο είχαν πάθει μια μανία να μεταφέρουν κλασικά έργα στα σχολεία! Άλλο ένα τέτοιο επιτυχημένο παράδειγμα είναι το 10 πράγματα που μισώ σε σένα που ήταν μία εφηβική ταινία εμπνευσμένη από το έργο του Shakespeare: όπως στο θεατρικό η περιζήτητη Μπιάνκα δεν μπορεί να παντρευτεί αν δεν παντρευτεί και η δύστροπη μεγαλύτερή της αδερφή, η Κατερίνα, έτσι και η δημοφιλής Bianca (Larisa Oleynik) της ταινίας δεν μπορεί να βγει ραντεβού αν δεν βρεθεί κάποιος και για τη δυναμική και οξύθυμη αδερφή της, την Kat (Julia Stiles), εξαιτίας ενός κανόνα που θέσπισε ο αυστηρός πατέρας τους. Ώσπου εμφανίζεται ο Πετρούκιος στο θεατρικό και ο Patrick (Heath Ledger) στην ταινία και ξεκινάνε την προσπάθεια να κατακτήσουν την κακότροπη πρωταγωνίστρια, σε συνεργασία με τους τρεις απελπισμένους που ανταγωνίζονται για το χέρι ή για την προσοχή της μικρής της αδερφής. Το ίδιο έργο του Shakespeare είχε διασκευάσει και ο Cole Porter στο musical Kiss me Kate, που το 1953 είχε μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη.
- Easy A από Το Άλικο Γράμμα του Nathaniel Hawthorne
Το Άλικο Γράμμα γράφτηκε το 1850 και αποτελεί το πιο γνωστό έργο του Αμερικανού Nathaniel Hawthorne. Αφηγείται την ιστορία της Hester Prynne, μιας γυναίκας που μένει έγκυος από εξωσυζυγική σχέση (πιστεύοντας βέβαια τον άντρα της νεκρό) και αφού εκτίθεται στην περιφρόνηση της κοινότητάς της και περνάει από δημόσιο εξευτελισμό, προσπαθεί αργότερα να ζήσει μια ήσυχη αξιοπρεπή ζωή με τη νεογέννητη κόρη της. Στο μεταξύ ο χαμένος σύζυγός της έχει γυρίσει και εξοργισμένος ψάχνει να βρει ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού. Ο Hawthorne ήθελε να μιλήσει για τις ενοχές, για την αμαρτία-την οποία η Hester κουβαλούσε πάντα μαζί της αφού ήταν υποχρεωμένη να φοράει ένα μεγάλο κόκκινο A πάνω από τα ρούχα της (από τη λέξη adulteress, δηλ. μοιχός)- καθώς και να ασκήσει κριτική στις αυστηρές θρησκευτικές αντιλήψεις των Πουριτανών. Πώς πέρασαν όλα αυτά σε μια σημερινή εφηβική ταινία; Η εξαιρετική Emma Stone βρέθηκε στο ρόλο της Olive, μιας δεκαεφτάχρονης μαθήτριας που λέγοντας ένα ψέμα για την –ουσιαστικά ανύπαρκτη- σεξουαλική της ζωή καταλήγει με μία φήμη για τον εαυτό της που δεν ανταποκρίνεται καθόλου στην πραγματικότητα, αφού μία θρησκόληπτη συμμαθήτριά της φροντίζει να το διαδώσει σε όλο το σχολείο. Με άλλα λόγια, της βγαίνει το όνομα χωρίς λόγο κι εκείνη αποφασίζει να το εκμεταλλευτεί, αρχικά για να βοηθήσει κάποιον και στη συνέχεια για δικό της όφελος… μέχρι τα πράγματα να γίνουν εντελώς κουλουβάχατα. Η μικρή λεπτομέρεια: η Olive διαβάζει σταδιακά το ίδιο το βιβλίο του Hawthorne για το μάθημα των αγγλικών στο σχολείο.
- Οι Ώρες από την Κυρία Νταλογουέι της Virginia Woolf
Και Οι Ώρες είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση, αφού καταρχάς αποτελούν μεταφορά στον κινηματογράφο του ομώνυμου μυθιστορήματος του Michael Cunningham που κέρδισε το Pulitzer το 1999. Ένα από τα κύρια θέματα αυτού του μυθιστορήματος είναι το πώς ένα βιβλίο μπορεί να επηρεάσει τις ζωές αυτών που το διαβάζουν, σε όσο διαφορετικό υπόβαθρο και να ανήκουν και σε όσο διαφορετικές εποχές και να ζουν. Και το βιβλίο που διάλεξε ο συγγραφέας για να το δείξει αυτό είναι η Κυρία Νταλογουέι της Virginia Woolf. Η ιστορία της Woolf ακολουθεί για μία μόνο μέρα της ζωής της την Clarissa Dalloway, μια γυναίκα υψηλής κοινωνικής θέσης που ζει στο Λονδίνο την εποχή μετά τον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρακολουθούμε τα συναισθήματα και την παραμικρή σκέψη της, καθώς και τις αναμνήσεις της, ενώ προετοιμάζεται για μία γιορτή της οποίας θα είναι η οικοδέσποινα το ίδιο βράδυ. Μία καθοριστική επίσκεψη ενός προσώπου από το παρελθόν της θα την κάνει να σκεφτεί ξανά πολλές από τις επιλογές που έκανε στη ζωή της και να αναρωτηθεί αν είναι πραγματικά ευτυχισμένη. Στην ταινία Οι Ώρες, σκιαγραφείται πάλι μόνο μία ημέρα από τις ζωές τριών γυναικών, σε μία φάση της ζωής τους που έχουν αρκετά κοινά με την Clarissa στο βιβλίο. Η πρώτη είναι η ίδια η Virginia Woolf (Nicole Kidman) ενώ το γράφει, παλεύοντας με τη διπολική διαταραχή και νιώθοντας παγιδευμένη μέσα στο ίδιο της το σπίτι και στη ζωή της επαρχίας. Η δεύτερη είναι η Laura Brown (Julianne Moore), μία Αμερικανίδα νοικοκυρά της δεκαετίας του ’50, που παρότι εκ πρώτης όψεως ζει το αμερικάνικο όνειρο έχοντας αποκτήσει οικογένεια και μια άνετη, ασφαλή ζωή, αισθάνεται εξίσου εγκλωβισμένη στο γάμο της και στους μονότονους ρυθμούς της ζωής των προαστίων. Διαβάζοντας την Κυρία Νταλογουέι, φτάνει σε ένα οριακό σημείο όπου παίρνει μία σημαντική απόφαση για τη ζωή της. Τέλος, η τρίτη είναι η Clarissa Vaughan (Meryl Streep) που ζει στο σήμερα και ετοιμάζοντας ένα πάρτι για έναν καλό της φίλο, ποιητή, που πάσχει από AIDS, αναγκάζεται κι αυτή να αναθεωρήσει τη ζωή της μετά από ένα τραγικό γεγονός. Οι τρεις γυναίκες συνδέονταν με διαφορετικό τρόπο με την αρχική ιστορία της Woolf: η μία την έγραφε, η δεύτερη τη διάβαζε και η τρίτη τη ζούσε.
- Ran από το Ο Βασιλιάς Ληρ του Shakespeare
Γιατί ο Shakespeare δεν ενέπνευσε μόνο εφηβικές κομεντί και κινούμενα σχέδια, ούτε η επιρροή του περιορίστηκε στο δυτικό κόσμο. Ο θρυλικός Γιαπωνέζος σκηνοθέτης Akira Kurosawa βασίστηκε στην τραγωδία του Άγγλου δραματουργού για την επική του ταινία Ran (η γιαπωνέζικη λέξη για το «χάος») το 1985, την ακριβότερη κινηματογραφική παραγωγή που είχε γίνει ποτέ στην Ιαπωνία μέχρι τότε. Ο ηλικιωμένος Βασιλιάς Ληρ του Shakespeare παρέδωσε το βασίλειό του στις δύο μεγαλύτερες κόρες του, οι οποίες προσπαθούσαν να τον καλοπιάσουν με κολακείες, και αποκλήρωσε τη μικρότερη του κόρη που του είχε μιλήσει με ειλικρίνεια χωρίς να προσπαθήσει να κερδίσει την εύνοιά του. Η παρορμητική του απόφαση θα είχε τραγικές συνέπειες για όλο το βασίλειο και ο ίδιος θα άρχιζε σταδιακά να χάνει την επαφή του με την πραγματικότητα. Ο Kurosawa μετέφερε αυτή την ιστορία στη μεσαιωνική Ιαπωνία, με τον ηλικιωμένο ηγέτη Hidetora Ichimonji (Tatsuya Nakadai) να μοιράζει την αυτοκρατορία του στους τρεις γιους του, αλλά να υποτιμά το πόσο εύκολα μπορεί να διαφθαρούν από την ξαφνική εξουσία και τελικά να στραφούν όχι μόνο ο ένας εναντίον του άλλου, αλλά και εναντίον του ίδιου του πατέρα τους.
- Ο Ψαλιδοχέρης από τον Φρανκενστάιν της Mary Shelley
O Tim Burton έχει δηλώσει ότι οι πηγές έμπνευσής του για το σενάριο που επινόησε μαζί με την Caroline Thompson ήταν πολλές: η κυριότερη ήταν η παιδική του ηλικία σε ένα προάστιο στην Καλιφόρνια, που ήταν μάλλον μοναχική αφού ο ίδιος αισθανόταν να μην ταιριάζει καθόλου με τον περίγυρό του. Οι δυο τους εμπνεύστηκαν και από παλιές ταινίες τρόμου της Universal, που είχαν στο κέντρο τους εμφανισιακά τρομακτικούς αλλά μάλλον παρεξηγημένους χαρακτήρες, όπως τον Κουασιμόδο, τον King Kong, το Φάντασμα της Όπερας αλλά και το τέρας του Φρανκενστάιν. Η Mary Shelley στο κλασικό μυθιστόρημά της, που πλέον θεωρείται το πρώτο έργο επιστημονικής φαντασίας, διηγείται την ιστορία του Victor Frankenstein, ενός νέου επιστήμονα του οποίου ένα ανορθόδοξο πείραμα οδηγεί στη δημιουργία ενός αποκρουστικού στην εμφάνιση πλάσματος, που είναι όμως ευαίσθητο και άκακο. Το πλάσμα αυτό δεν αποκτά όνομα πουθενά στην ιστορία και αν και προσπαθεί να ενταχθεί στην κοινωνία των ανθρώπων, δε συναντά παρά περιφρόνηση και εχθρότητα, με αποτέλεσμα να στραφεί κατά του δημιουργού του. Ο Edward Scissorhands (Johnny Depp) είναι κι αυτός δημιούργημα ενός πειράματος που στην πορεία ο δημιουργός του το εγκαταλείπει. Όντας κραυγαλέα διαφορετικός από τους γύρω του, είναι εξίσου παρεξηγημένος από τους ανθρώπους, αν και αυτός καταφέρνει να γίνει για λίγο δεκτός στον κόσμο τους, σε αντίθεση με το τέρας του βιβλίου που συναντά μόνο απόρριψη. Τελικά όμως η διαφορετικότητα και η εμφάνισή τους θα εμποδίσουν και τους δύο απ’το να γίνουν αποδεκτοί και θα καθορίσουν τις ζωές τους.
Και φυσικά τα παραδείγματα δε σταματούν εδώ, αφού τα κλασικά, όντας αγαπημένα και πολυδιασκευασμένα έργα για δεκαετίες ή ακόμα και αιώνες, έχουν καταφέρει να συγκινήσουν και να εμπνεύσουν πολλούς ακόμα ανθρώπους με τη διαχρονικότητά τους και να δελεάσουν φιλόδοξους σκηνοθέτες και σεναριογράφους να δώσουν τη δική τους ερμηνεία πάνω τους. Ακόμα κι αν το αποτέλεσμα εν τέλει δεν τους δικαιώσει, και μόνο το γεγονός ότι αυτά τα έργα μιλούν ακόμα στο κοινό τόσα χρόνια αργότερα έχει να πει πολλά για την αξία τους.
