Μια ταινία μπορεί να σε κάνει να κλάψεις, να γελάσεις, να εμπνευστείς, να θυμώσεις. Μπορεί να σου πει πως όλα θα πάνε καλά ή όλα θα πάνε κακά, ποιος ξέρει; Μια ταινία μπορεί να σε πείσει για πολλά και για τίποτα. Μια ταινία μπορεί να σε κάνει να πεινάσεις. Να πεινάσεις πολύ. Ή τέλος πάντων, να σου φέρει μια λιγούρα, ένα… κάτι. Εννιά στους δέκα ειδικούς πεινάλες προειδοποιούν, συνεχίστε μόνο αν έχετε φάει ή αν σκοπεύεται να φάτε άμεσα.
Julie & Julia (2009). Μοιρασμένη στο χθες και στο σήμερα, η ταινία βασίζεται στις ζωές δύο αληθινών γυναικών, της γνωστής μαγείρισσας Julia Child την οποία υποδύεται η αγαπημένη Meryl Streep, και της blogger, θέλω-να-μάθω-να-μαγειρεύω, Julie Powell, η οποία προσπαθεί να ολοκληρώσει σε έναν χρόνο όλες τις συνταγές από το βιβλίο μαγειρικής της Julia Child. Κωμικοτραγικές καταστάσεις, δύο γυναίκες τελείως διαφορετικές, πολύ φαγητό και πολύ, πολύ βούτυρο. Δηλαδή… βλέπεις την ταινία, και βουλώνει και μια αρτηρία, έτσι για bonus.
Πολίτικη Κουζίνα (2003). Μια ταινία βιωματική για όσους από εμάς έχουν ρίζες απο την Κωνσταντινούπολη ή/και την Μ.Ασία. Μοιρασμένη σε διάφορες χρονολογίες, ακολουθεί τη ζωή μιας ελληνικής οικογένειας μέσα από τα μάτια του Φάνη. Τα χρόνια στην Πόλη, ο διωγμός, η Ελλάδα, τα χρόνια της επιστροφής. Βαθιά συγκινητική, με υπέροχη μουσική και κλασσικό, ελληνικό φαγητό. Μπαχάρια, σαρμαδάκια, σουτζουκάκια, ‘κρυφά’ σκόρδα στο κρέας και αν δεν θέλετε μετά να σας μαγειρέψει η γιαγιά σας… ε,τι να πω!
Ratatouille (2007). Τι εννοείς είναι animation και δεν μπορεί να μας φέρει λιγούρα; Τι εννοείς έχει ένα ποντίκι που μαγειρεύει; Μαγειρεύει καλά; Ε, αυτό εμένα μου φτάνει. Αστείο και γλυκό, με κεντρικό θέμα το πως ο καθένας έχει δικαίωμα στα όνειρα, η ταινία ακολουθεί ένα ποντικό και έναν ατζαμή νεαρό σε ένα ταξίδι προς το όνειρο κάπου, σε μια κουζίνα στο Παρίσι. Top σκηνή, το στήσιμο του τελευταίου πιάτου για τον κριτικό φαγητού.
No Reservations (2007). Μια επιτυχημένη και απόλυτα δοσμένη στη δουλειά της, chef, βρίσκεται ξαφνικά να αναλαμβάνει την μικρή ανιψιά της, μετά τον θάνατο της μητέρας της. Η μικρή την βγάζει τελείως έξω από τα νερά της κι όταν το αφεντικό της φέρνει έναν άντρα chef για να καλύψει την άδεια της, εκείνη εξοργίζεται και ξεκινά μια μαγειρική και συναισθηματική κόντρα. Μέρες έτρωγα μακαρονάδες μετά από κάτι κοντινά ανάλογου θέματος,άσε που έψαχνα και μαύρες τρούφες σα παλαβή.
Chef (2014). Κάποιες φορές, ανακαλύπτεις ξαφνικά πως δεν αγαπάς και τόσο πολύ τη δουλειά σου, πως δεν είσαι ευτυχισμένος εκεί. Τι κάνεις; Αγοράζεις μια καντίνα και ταξιδεύεις μαγειρεύοντας πιάτα επάξια ενός κλασσάτου ρεστοράν, για απλούς ανθρώπους. Αστεία, πολύχρωμη, τρυφερή, ονειροπόλα. Τα συνδυάζει όλα χωρίς να γίνεται βαριά ή ελαφριά. Ακριβώς σαν καλόμαγειρεμένο πιάτο, τα έχει όλα στη σωστή ποσότητα για αυτό και αποκόμισε και βραβεία. Και φυσικά σε αφήνει με την ελπίδα που κάπου θα βρεις και εσύ μια ανάλογη καντίνα. Αν την βρεις, σε παρακαλώ ενημέρωσε με! Αυτά τα σάντουιτς έχουν φτιαχτεί για ουρανίσκους σαν τον δικό μου, ευχαριστώ!
The Lunchbox (2013). Βασικά αυτό είναι που λέμε, ο έρωτας περνάει από το στομάχι. Στην Ινδία, συνηθίζεται να στέλνουν πακέτα φαγητού από το σπίτι στο χώρο εργασίας καθημερινά και φρεσκομαγειρεμένα. Μια λάθος παράδοση θα φέρει κοντά δύο ανθρώπους καθώς θα αρχίσουν να συνομιλούν με γράμματα και… φαγητό. Και οι δύο το έχουν μεγάλη ανάγκη. Η Ινδία ζωντανεύει μαζί με τις παραδόσεις και τις γεύσεις της μέσα από την ταινία που απέσπασε και αρκετά βραβεία σε φεστιβάλ και εγώ έχω μείνει να ονειρεύομαι πικάντικες πανδαισίες.
Chocolat (2000). Κρίση υπογλυκαιμίας σχεδόν από το πρώτο λεπτό. Σοκολάτες, σοκολατάκια, σοκολάτα ρόφημα και τρουφάκια και παστάκια και τούρτες και γενικά, δύσκολα τα πράγματα σε αυτό το, σχεδόν κλασσικό πλέον, φιλμ. Μια μικρή γραφική πόλη, οι ζωές διαφορετικών ανθρώπων και ο ρατσισμός για ότι, κατά λάθος δεν είμαστε. Ένα μικρό, οπτικό και σχεδόν, γευστικό αριστούργημα.
Charlie and the Chocolate Factory (2005). Λίγο παιδική, λίγο αστεία, αρκετά πολύχρωμη και ιδιαίτερη, βασισμένη σε βιβλίο και έντονα γλυκιά ταινία. Γλυκιά, όχι μόνο γιατί διαδραματίζεται μέσα σε ένα τεράστιο εργοστάσιο παραγωγής σοκολάτας και άλλων γλυκών, όχι επειδή έχει σοκολατένιο ποτάμι και χιονίζει άχνη, αλλά επειδή μιλάει για την οικογένεια, για το τι είναι, οικογένεια και το πόσο λίγα, τελικά μπορούν να είναι αρκετά αν είσαι με εκείνους που αγαπάς. Και φυσικά σοκολάτες. Σοκολάτες παντού. Ακόμη και να μην σου αρέσουν θα ήθελες ένα χρυσό εισιτήριο, το ξέρω, το ξέρεις ας μην κρυβόμαστε.
Για περισσότερες ταινίες που φέρνουν λιγούρες, μην διστάσετε να με ενημερώσετε! Καλή θέαση και… καλή σας όρεξη!
