Συχνά συναντά κανείς το magnum opus του Pupi Avati, ενός σκηνοθέτη από την όμορφη Μπολόνια, γνωστό για την έφεσή του στο σινεμά τρόμου και ιδίως εκείνο του ιταλικού μυστηρίου, στις λίστες των καλύτερων του είδους. Ανάμεσα σε μέτρια, κρυφά διαμαντάκια αλλά και «κορωνίδες», η συγκεκριμένη ταινία κατατάσσεται οπωσδήποτε στην τελευταία κατηγορία. Πρόκειται φυσικά για το «House with Laughing Windows» (στα Ιταλικά «La casa dalle finestre che ridono»), του οποίου το marketing και μόνο αρκεί για να κινήσει το ενδιαφέρον.
Παίρνοντας όμως τα πράγματα από την αρχή, αρκεί κανείς να ξεκινήσει από τον δημιουργό της (Pupi Avati), έναν σαφώς πολυπράγμονα και παραγωγικό σκηνοθέτη, που από τα πρώτα του κιόλας χρόνια σε αυτό τον κόσμο ήξερε πως ήθελε -με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο- να ασχοληθεί με την τέχνη. Με αφορμή λοιπόν τις πρώτες του επαφές με τον κινηματογράφο, ανακάλυψε τη μαγεία του και τη δυνατότητά του να συμπεριλαμβάνει όλες τις τέχνες στο ζενίθ τους.
«Δάσκαλός» του, δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από εκείνον πολλών καλλιτεχνών που αφέθηκαν στη σημαντικότητα της 7ης τέχνης, τον αείμνηστο και αξεπέραστο Federico Fellini. Έναν κινηματογραφιστή που δεν «έβλεπε» απλώς είδη, μα δημιουργούσε δικά του όσο παράλληλα ασκούσε στον ίδιο βαθμό επιρροή σε νεότερούς του ασχέτως της υποκατηγορίας στην οποία αναγκάστηκαν να «ενταχθούν» στην πορεία της καριέρας τους.
Ένα από τα «θύματά» του λοιπόν, υπήρξε και ο Avati και το ‘70, κυκλοφορεί το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με τίτλο: «Balsamus, l’uomo di Satana» μέσω του οποίου και μεταξύ άλλων εδραιώνει σταδιακά το καλλιτεχνικό του ύφος κάπου μπερδεμένος στη σάτιρα και τον τρόμο. Παρ’ όλα αυτά, αυτό δεν σήμαινε σε καμία περίπτωση πως ο Ιταλός σκηνοθέτης καταπιάστηκε αμιγώς με αυτό καθ’ όλη την διάρκεια της καριέρας του. Τουναντίον, θα μπορούσε κανείς να πει με βεβαιότητα πως πειραματίστηκε αρκετά και με πολλούς τρόπους ούτως ώστε να αποκτήσει κύρος στον χώρο με την εμπειρία, το ταλέντο αλλά και τη δουλειά του. Η τελευταία μάλιστα φαίνεται ολοκάθαρα στο «House with Laughing Windows» καθότι η ιστορία του πέρασε από διάφορες περιπέτειες αφού είχε και ορισμένες «λακκούβες» στο δρόμο για την ολοκλήρωσή της.
Μετά κόπων και βασάνων η ταινία κάνει πρεμιέρα το καλοκαίρι του ‘76 έπειτα από αλλαγή χεριών παραγωγής και μετατροπές στο σενάριο. Οφείλει όμως κανείς να παραδεχτεί ότι η δουλειά πάνω στο σενάριο (στο οποίο συνέβαλλαν ο ίδιος ο Pupi και ο αδερφός του, παραγωγός και σεναριογράφος, Antonio Avati) και οι ανάλογες μεταποιήσεις αυτού υπήρξαν τουλάχιστον καίριες για το τελικό αποτέλεσμα. Ίσως είναι από τις λίγες φορές που διακρίνουμε μηδαμινά κενά ή «τρύπες» στο σενάριο μιας ταινίας giallo, της οποίας η πλοκή ναι μεν αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό λόγω της φύσης της (όντας ένα κατά βάση φιλμ μυστηρίου) αλλά η αισθητική και η φωτογραφία συνήθως παίρνουν τα ηνία και όλα τα υπόλοιπα απλώς ακολουθούν.
Σταθερό τέμπο, η ζεστασιά που παρέχει η μεσογειακή επαρχία αλλά και η ψυχρότητα αυτής (που συνήθως με έναν παράδοξο τρόπο πάνε «πακέτο»), σασπένς, αρρωστημένες αποκαλύψεις και απροσδόκητες ανατροπές, είναι μόνο λίγα λόγια προκειμένου να παρακινήσουν κάποιον να δώσει μια ευκαιρία στο περιβόητο αλλά ενίοτε δυσεύρετο αυτό giallo, έχοντας τη δόξα ενός από των κατηγορηματικά καλύτερων gialli που έγιναν ποτέ.
Ένα τολμηρό, αντισυμβατικό, νοσηρό giallo μυστηρίου υψηλής αισθητικής που σκορπίζει ερωτήματα, απέραντο σασπένς και τρόμο έως και το τελευταίο του λεπτό. Αιματοχυσία, σκληρές εικόνες και το γυναικείο φύλο να εξουσιάζει και να παίρνει το ρόλο του «κακού» είναι στοιχεία που δομούν το «House with Laughing Windows» αλλά όχι αρκετά ακόμη φιλμ του είδους του, πράγμα που του αποδίδει μια σπανιότητα. Αν πάλι κανείς αναρωτηθεί γιατί επιμένει να παραμένει ακλόνητο στις υψηλότερες θέσεις των ταινιών ιταλικού μυστηρίου της γκλαμουράτης δεκαετίας του ‘70, η απάντηση κρύβεται στο ότι εκτός της τόλμης του που το στρέφουν περισσότερο στο είδος του τρόμου, ενώνει την εικαστική, μουσική, σκηνοθετική και σκηνογραφική του ιδιοφυΐα του στο πικ τους και τα αφήνει να συναρμολογήσουν μια οπτικοακουστικά ελκυστική αρμονία της οποίας την ηρεμία σπάνε οι σοκαριστικές παρεμβολές και ανατροπές που ολοένα και ταρακουνούν την γαλήνη του ονειρεμένου ιταλικού εξοχικού τοπίου.
Έπειτα από ένα αδιανόητο ρεπεράζ και λίγη έμπνευση από τη γενέτειρα του σκηνοθέτη, το «House with Laughing Windows» εκτυλίσσεται στην επαρχιακή Ιταλία στο μαγευτικό Κομάκκιο και το Μινέρμπιο. Ο πρωταγωνιστής Stefano, ένας τεχνικός συντηρητής έργων τέχνης, ταξιδεύει σε ένα γραφικό χωριό του Κομάκκιο προκειμένου να αποκαταστήσει μια τοιχογραφία που του έχει ανατεθεί. Ενώ όλα τα σημάδια του δείχνουν πως πρέπει να αποτραβηχτεί από την ανάθεση αυτή αλλά και το χωριό, ο Stefano είναι αποφασισμένος να αποκαλύψει το μυστήριο της φρικτής αλήθειας πίσω από το έργο και να φέρει εις πέρας το καθήκον του ως επαγγελματίας αλλά και ως άνθρωπος, με την ανάλογη περιέργεια που συνοδεύει την τελευταία του ιδιότητα. Όμως αυτό που δεν περίμενε ποτέ ούτε ο ίδιος αλλά ούτε και ένας τυπικός θεατής των αγαπημένων μας gialli, είναι πως το μυστικό που υποβάλλει την μακάβρια, πλην όμως, αρχοντική τοιχογραφία, ξεπερνάει τον ανθρώπινο νου και αγγίζει ίσως τα πιο αρρωστημένα σενάρια που γράφτηκαν ποτέ.
Δείτε το trailer της ταινίας «The House with Laughing Windows» εδώ:
