Στη σειρά άρθρων “Ξεχασμένα Διαμάντια” εστιάζουμε σε ταινίες που έχουν παραμεληθεί, υποτιμηθεί ή παραγνωριστεί από το σινεφίλ ή ευρύτερο κοινό.
Οι σχέσεις είναι σίγουρα κάτι το δύσκολο. Και είναι δύσκολες γιατί όλοι νομίζουν πως ξέρουν κάτι για αυτές, ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρουν τίποτα. Ο/η εραστής πάντα θα παραμένει ένα απόρθητο μυστήριο, ακόμα και στις πιο οικείες στιγμές, ακόμα και σε μια χρόνια σχέση. Οι αντιδράσεις, τα θέλω του Άλλου θα ζουν μια δική τους ζωή, προσκρούοντας στα θέλω του άλλου μισού. Και πάντα το ύψιστο της αγάπης θα είναι ένα βήμα μακριά από το γκρεμό του μίσους, της ζήλιας και της κυριαρχίας. Ο Nicolas Roeg τα ήξερε όλα αυτά πολύ καλά, έχοντας τα ήδη αποτυπώσει στο Performance και στο Don’t Look Now. Και εδώ θα παρακολουθήσουμε μια κάπως υποτιμημένη στιγμή της καριέρας του, το ερωτικό Bad Timing, με τους Art Garfunkel και Theresa Russell.
Η Πλοκή
Η Milena έχει πάρει μια θανατηφόρα δόση χαπιών και μεταφέρεται στο νοσοκομείο από τον (πρώην;) εραστή της, τον Alex. Μέσα από την διερεύνηση των λόγων που οδήγησαν σε αυτήν την απόπειρα αυτοκτονίας παρακολουθούμε όλη την ιστορία του Alex και της Milena. Το πώς γνωρίστηκαν σε ένα πάρτι, τις μέρες που περνούσαν μέσα σε βιβλία, τσιγάρα και ποτά κάνοντας έρωτα, τους έντονους καυγάδες, το πώς η Milena είχε εμπλακεί σε έναν γάμο από τον οποίον δεν έπαιρνε διαζύγιο, τις διάφορες ερωτικές της περιπέτειες που εξήπταν τις αντιζηλίες του Alex, κλπ. Και αυτές οι αντιζηλίες είναι που θα οδηγήσουν σε ένα κορυφαίο plot twist, το οποίο δείχνει πόσο συγγενεύουν ο έρωτας, η τρέλα και η κακία.
Η Κριτική
Το Bad Timing είναι μια ταινία που ασχολείται με τον έρωτα, αλλά δεν διστάζει να δείξει τις άσχημες πλευρές του. Το πώς δηλαδή ο Alex δεν αντέχει την σεξουαλική ελευθερία της Milena, το πώς αυτή εξαρτάται από την σχέση τους, τους άγριους καβγάδες, το σεξ που γίνεται σχεδόν ψυχαναγκασμός, τον φόβο της μοναξιάς κ.α. Παρακολουθούμε έναν έρωτα που οδηγείται προς ρήξη και οι εραστές φαίνεται να το ξέρουν-τουλάχιστον σε ένα ασυνείδητο επίπεδο. Και ακόμα και ένας ψυχαναλυτής δεν μπορεί να νικήσει την τρέλα που διαπερνά τον έρωτα.
Οι εμμονές του Roeg είναι και αυτές εδώ. Πέρα από τον διάχυτο ερωτισμό δηλαδή, βλέπουμε -όπως και στο Performance- κλειστούς χώρους γεμάτους πράγματα, βιβλία, αλκοόλ και τσιγάρα. Αυτά τα γεμάτα δωμάτια με τους πεσμένους ήρωες, σε συνδυασμό με μια ωραία φωτογραφία, ντύνουν δεξιοτεχνικά την ταινία.
Δεξιοτεχνικά ντύνουν το Bad Timing και οι ερμηνείες. Ο Art Garfunkel πείθει ως ένας σοβαρός ψυχαναλυτής που χάνει σιγά σιγά την σοβαρότητά του μέσα στην γελοιότητα του έρωτα (ή μήπως χάνει την ψυχαναλυτική γελοιότητα μέσα στην σοβαρότητα του έρωτα;). Η Theresa Russell σε μια υστερική ερμηνεία, ακροβατώντας μεταξύ σεξουαλική ελευθερίας και ερωτικής εξάρτησης. Και, τέλος, ο Harvey Keitel σε ένα ρόλο που του πάει γάντι, δηλαδή ως αυστηρός ντετέκτιβ που προσπαθεί να εξιχνιάσει την απόπειρα αυτοκτονίας της Milena.
Και έτσι το Bad Timing αποτελεί μία από τις καλύτερες δημιουργίες που ασχολούνται με το θέμα μιας ερωτικής σχέσης. Δοσμένη μέσα από την διορατική και αισθητική ματιά του Roeg, η ιστορία αυτή επιχειρεί μια καταβύθιση στην ανθρώπινη καρδιά και στην αυτοκαταστροφή, που πάντα συνορεύει με μια πιθανή σωτηρία.
