Στη σειρά άρθρων “Ξεχασμένα Διαμάντια” εστιάζουμε σε ταινίες που έχουν παραμεληθεί, υποτιμηθεί ή παραγνωριστεί από το σινεφίλ ή ευρύτερο κοινό.
Χωρίς αμφιβολία, ο Eric Rohmer πρόκειται για έναν αδίκως υποτιμημένο σκηνοθέτη. Τα αισθητικά και διακριτικά αριστουργήματά του, όπως είναι το L’amour l’apres midi ή το La collectionneuse συνήθως χάνονται δίπλα στους μέγιστους Γάλλους συγκαιρινούς του, όπως τον Godard ή τον Truffaut. Εμείς εδώ θα εστιάσουμε σε άλλη μία εξαιρετική αλλά ταυτόχρονα αδίκως υποτιμημένη ταινία του, το Four Adventures of Reinette and Mirabelle.
Η Πλοκή
Λόγω ενός σκασμένου λάστιχου ποδηλάτου, η Reinette και η Mirabelle γνωρίζονται στην γαλλική εξοχή. O Eric Rohmer θα σκιαγραφήσει τέσσερις “περιπέτειές” τους.
Η πρώτη περιπέτεια αφορά την περιπλάνηση της Reinette και της Mirabelle στην εξοχή, τα δείπνα που παίρνουν μαζί, καθώς και την προσπάθειά τους να δουν την “μπλε ώρα”, δηλαδή εκείνη την στιγμή κατά την αυγή όπου υπάρχει απόλυτη σιωπή.
Η δεύτερη περιπέτεια μας δείχνει το πώς ένα γκαρσόνι αντιμετωπίζει καχύποπτα την Reinette επειδή πιστεύει πως θα φύγει χωρίς να πληρώσει.
Στην τρίτη περιπέτεια παρακολουθούμε την Mirabelle να προστατεύει μια κλεπτομανή από το να πιαστεί και την Reinette να αντιμετωπίζει μια απατεώνισσα στο μετρό. Επικρατεί μια συζήτηση μεταξύ των δύο κεντρικών ηρωίδων για την φύση της απάτης και της ηθικής.
Στην τέταρτη και τελευταία περιπέτεια βλέπουμε έναν διάλογο για το κατά πόσο είναι αναγκαία η σιωπή, καθώς και την προσπάθεια της Reinette -που παριστάνει την κωφάλαλη- να πουλήσει έναν πίνακα σε έναν αυτάρεσκο γκαλερίστα για να βιοποριστεί.
Η Κριτική
Το Four Adventures of Reinette and Mirabelle καταπιάνεται με όλες τις εμμονές του Rohmer.
Πρώτον, έχουμε μακροσκελείς συζητήσεις γύρω από διάφορα θέματα, όπως είναι η φύση, η επαιτεία, η απάτη, ζητήματα ηθικής, η αξία της σιωπής κλπ. Αυτές οι συζητήσεις όμως δεν είναι βαριές φιλοσοφικές κουβέντες που κουράζουν, αλλά αντίθετα αφορούν περιστάσεις της καθημερινής ζωής. Επιπλέον, δεν είναι καθόλου φλύαρες, αλλά κρατούν το ενδιαφέρον με τους μονόλογους και τις στιχομυθίες που ανταλλάζουν οι κεντρικές ηρωίδες. Και φυσικά η ταινία θέτει ως ένα από τα θέματά της, την διαφορά μεταξύ της ήσυχης εξοχής και της πολυσχιδούς πόλης.
Δεύτερον, βλέπουμε την γνωστή στυλιστική επιλογή του Rohmer να χωρίζει την ταινία σε διακριτά και ονομασμένα κεφάλαια. Εξού άλλωστε και ο τίτλος, Four Adventures of Reinette and Mirabelle.
Τρίτον, το Four Adventures of Reinette and Mirabelle πρόκειται για μια ταινία υψηλής αισθητικής. Έχουμε μια υπέροχη φωτογραφία, που αναδεικνύει τόσο τα χρώματα της εξοχής όσο και αυτά της πόλης. Παράλληλα, βλέπουμε εξαιρετικές ενδυματολογικές επιλογές που εναρμονίζονται πλήρως με το κάδρο, όπως συνηθίζει άλλωστε ο Rohmer.
Έτσι, έχουμε στα χέρια μας μια ταινία διακριτικής ομορφιάς, εκλεπτυσμένης αισθητικής, που επίτηδες επιλέγει να μην ασχοληθεί με ένα “σημαντικό” θέμα, αλλά να περιπλανηθεί στους διαδρόμους της αστικής και επαρχιακής καθημερινότητας. Η τέλεια ταινία για ένα ανοιξιάτικο απόγευμα.
