Στη βόρεια Γαλλία βρίσκεται μια μικρή πόλη με το όνομα Νάουρς (Naours) η οποία υποστηρίζει περίπου 1300 κατοίκους. Το δομικό χαρακτηριστικό της είναι το πολύπλοκο υπόγειο δίκτυο το οποίο διασυνδέει τα τμήματα της υπόγειας πόλης. Οι Ρωμαίοι, κορυφαίοι μηχανικοί και κατασκευαστές, τον 3ο μ.Χ. αιώνα άρχισαν να εκμεταλλεύονται τα φυσικά χαρακτηριστικά της περιοχής καθώς οργάνωσαν ένα υπόγειο λατομείο. Οι κάτοικοι των γύρω οικισμών άρχισαν να χρησιμοποιούν τον χώρο ως αποθήκη αλλά και καταφύγιο καθώς κρύβονταν εκεί για να αποφύγουν επιθέσεις και επιδρομές. Η μεγάλη αλλαγή κατοίκησης έγινε κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα οπότε και οι επιδρομές εντάθηκαν. Οι άνθρωποι προστατεύονταν στο υπόγειο δίκτυο και γι’ αυτό, άρχισαν να κατασκευάζουν πηγάδια, φούρνους, στάβλους ακόμα και μικρούς ναούς μετατρέποντας το χώρο σε οικιστικό πυρήνα.
Η πόλη βρίσκεται 22 μέτρα κάτω από το έδαφος και το δίκτυο διαδρόμων εκτείνεται σε μήκος 1,6-3,2 χιλιόμετρα. Αποτελείται από 28 στοές και 300 δωμάτια τα οποία ικανοποιούσαν πληθώρα αναγκών όπως η στέγαση ανθρώπων και ζώων, η παραγωγή τροφής, η αποθήκευση αλλά και η θρησκευτική άσκηση καθώς το σύστημα διαθέτει τρία παρεκκλήσια. Οι κάθετες οδεύσεις αλλά και οι διάδρομοι οδηγούσαν σε καλύβες, σπίτια και άλλες κατασκευές στην επιφάνεια του εδάφους. Η ύπαρξη της πόλης παρέμεινε κρυφή και οι αλλεπάλληλες εργασίες που γίνονταν καλύπτονταν από τις δραστηριότητες στην επιφάνεια. Ο ανώτερος αριθμός κατοίκων που έχει φιλοξενήσει η πόλη Νάουρς είναι 3.000 κατά τον 17ο αιώνα μ.Χ., γεγονός που δικαιολογεί τις σύνθετες απαιτητικές τεχνικές υποδομές και τις λειτουργιές που συνέβαιναν.
Καθώς η Ευρώπη σταθεροποιούνταν πολιτικά και στρατιωτικά η πόλη εγκαταλείφθηκε και ξεχάστηκε. Το 1887 ένας κάτοικος της περιοχής εκτελώντας εργασίες ανακαίνισης αποκάλυψε τμήμα των υπόγειων δομών και έκτοτε η περιοχή αναδείχτηκε σε τουριστικό αξιοθέατο. Ακόμα και σε περιόδους πολέμων οι στρατιώτες επισκέπτονταν την πόλη αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδι στις επιφάνειες. Υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 2.000 Αυστραλοί στρατιώτες έκαναν σχεδίασαν θέματα με τις οικογενειακές και τις ερωτικές τους σχέσεις, ακόμα και χάραξαν προτάσεις με τις σκέψεις τους στους διαδρόμους κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο γερμανικός στρατός χρησιμοποίησε τον χώρο ως αρχηγείο.
Σε αυτό το παράδειγμα υπόγειας πόλης αναδεικνύεται μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση αντιμετώπισης των ζητημάτων προστασίας. Οι κάτοικοι δεν δημιούργησαν εξαρχής ένα υπόγειο σύστημα προστασίας αλλά εκμεταλλεύτηκαν μια ήδη υπάρχουσα λειτουργική δομή. Εκμεταλλεύτηκαν την ύπαρξη συμβατικών κατασκευών στην επιφάνεια του εδάφους ώστε να κρύψουν επιμελώς την πόλη. Αποδεικνύεται, λοιπόν, ο ευρηματικός τρόπος που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τεχνικά υπόβαθρα του παρελθόντος κατευθυνόμενοι από την ανάγκη και την οικονομία. Οι άνθρωποι κατάφεραν να καλύψουν τις ανάγκες συλλογικής ζωής βασισμένοι στις διαθέσιμες τεχνολογικές δυνατότητες και στην ελάχιστη δυνατή κατανάλωση ενέργειας.
