Ο Federico Babina είναι ένας Ιταλός αρχιτέκτονας και γραφίστας που δημιουργεί έργα τέχνης που εστιάζουν σε αναπαραστάσεις διάσημων εικόνων και κτιρίων.
Ο ίδιος λέει ότι κάθε μέρα προσπαθεί να ανακαλύψει ξανά ένα τρόπο παρατήρησης του κόσμου μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Πράγματι, το έργο του διακρίνεται από μια αίσθηση αθωότητας και αυθορμητισμού.
Κάθε του έργο κρύβει μια ιστορία, μια ιδέα που απεικονίζεται με διαφορετικές τεχνικές και αφηρημένες αναπαραστάσεις, χωρίς όμως να χάνεται η ουσία του σχεδίου.
Παράδειγμα αποτελούν τα εικονογραφήματα του, γνωστά ως Planimal οποία απεικονίζει τα ζώα ως αρχιτεκτονικές κατόψεις. Με ένα αλλόκοτο, παιχνιδιάρικο τρόπο, μεταφέρει σπίτια, μουσεία, ακόμα και εκκλησίες σε ελέφαντες, καμηλοπάρδαλες και φίδια. Η κεντρική ιδέα αυτής της σύνθεσης είναι να συγχωνευτεί η αρχιτεκτονική με το φυσικό κόσμο.
Μια άλλη σειρά σχεδίων περιλαμβάνουν εικόνες από έργα τέχνης που είχαν μετατραπεί σε κτίρια, γνωστή ως Artistect. Στόχος του εδώ ήταν ο διάλογος μεταξύ διάσημων έργων τέχνης με την αρχιτεκτονική. Έτσι, συνδυάζει αρχιτέκτονες όπως για παράδειγμα η Zaha Hadid και ο Luis Kahn με καλλιτέχνες όπως ο Wassily Kandinsky και ο Paul Klee. «Σε αυτές τις εικόνες η διαδικασία είναι παρόμοια – με την πρώτη ματιά, μπορούμε γρήγορα να αναγνωρίσουμε τον καλλιτέχνη, αλλά εστιάζοντας στις λεπτομέρειες ο αρχιτέκτονας αναδύεται επίσης» δήλωσε ο Federico Babina.
Στην ίδια φιλοσοφία είναι και οι εικόνες της σύνθεσης Archist, στην οποία θέλει να τονίσει ότι τέχνη και αρχιτεκτονική είναι κλάδοι αλληλοσυσχετιζόμενοι που «μιλούν και αγγίζουν ελαφρά ο ένας τον άλλο». Σε αυτές, ερμηνεύει με ένα ευφάνταστο τρόπο τα στυλ και τα θέματα που πραγματεύτηκαν μερικοί από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του κόσμου όπως ο Πικάσο, ο Νταλί και ο Μιρό, σε αρχιτεκτονικές φόρμες.
Εξίσου αξιοσημείωτο project του Federico Babina, είναι το Ideograph, όπου απλοποιεί διάφορα ξακουστά αρχιτεκτονήματα σε μια σειρά παραστάσεων με έντονα σχήματα. Η αρχιτεκτονική των διάσημων κτιρίων που επιλέγει να σκιτσογραφήσει αν και αποσυντίθεται σε λίγες βασικές γραμμές παραμένει αναγνωρίσιμη.
Κλείνοντας, η τελευταία αναφορά στον σπουδαίο αυτό καλλιτέχνη, εικονογράφο, είναι στο έργο του Archimusic που αφορά προφανώς τον συσχετισμό αρχιτεκτονικής και μουσικής. Όπως λέει συγκεκριμένα, «οι παραλληλισμοί μεταξύ αρχιτεκτονικής και μουσικής είναι διαφορετικοί και εξαιρετικοί. Έχουν μια κοινή μαθηματική σειρά που ρυθμίζει τις μορφές και το ρυθμό». Εδώ, λοιπόν, μεταφέρει 27 τραγούδια των David Bowie, Amy Winehouse, Elvis Presley και Mozart, σε μια καρτουνιστική σειρά αρχιτεκτονικών σχεδίων. Ουσιαστικά, συνδέοντας την αρχιτεκτονική με τη μουσική και τους στίχους κάθε τραγουδιού με το έργο τέχνης που εμφανίζεται στο πρωτότυπο άλμπουμ δημιουργεί φανταστικά σχέδια.
Οι πέντε αναφορές στο έργο του Federico Babina αποδεικνύουν περίτρανα αυτό που ο ίδιος υποστηρίζει, ότι «ένα γλυπτό είναι σαν μια μικρο-αρχιτεκτονική, μια πρόσοψη μπορεί να γίνει σαν ζωγραφισμένος καμβάς και ένα κτίριο μπορεί να διαμορφωθεί όπως στα χέρια ενός ειδικευμένου γλύπτη».
