Ο κήπος της αρμονίας της Liberty

Αφιερωμένο στην Ελευθερία , για την ελευθερία.

Πρωινά σύννεφα σαν κρεμαστές ομπρέλες από βαμβάκι είναι καρφιτσωμένα σ’ έναν καταγάλανο ουρανό  χαϊδεύοντας τη φύση με τη σκιά τους. Στον κήπο της αρμονίας βασιλεύουν η ειρήνη κι η γαλήνη. Φυτά και δέντρα κάνουν παρέα μονιασμένα εδώ και χρόνια . Το καθένα έχει τη θέση και το ρόλο του. Μοναδικά πειραχτήρια : οι μέλισσες με το ζουζούνισμα τους, τα άτακτα έντομα που πηδούν από φυτό σε φυτό, οι κίτρινες και λευκές πεταλούδες που στήνουν το χορό της γιρλάντας. Ενώ τα νυσταγμένα σαλιγκάρια έρπουν σε ρυθμό μπολερό. Μια αραχνοΰφαντη άρπα αιωρείται μεταξύ δύο κλαδιών, περιμένοντας την Σπάιντη να ολοκληρώσει την πρωινή συναυλία.

Στον ίδιο κήπο υπάρχει ένα τραπέζι όπου κατοικούν λουλούδια, -λευκά και κίτρινα χρυσάνθεμα , λευκές μαργαρίτες- ντυμένα με πλαστικά γλαστροσπιτάκια, πιπερίτσες και βασιλικός, σε πήλινα αντίστοιχα, όπου διατηρούνται ζωντανά και χαρούμενα. Οι γείτονες τους πάλι: η ελιά, οι φωτίνιες, τα λέιλαντ κι ο κισσός έχουν χωματόσπιτα, σε απευθείας σύνδεση με τη γη. Αυτή η ποικιλία ήταν ακριβώς που ομόρφαινε τον κήπο της αρμονίας.

Advertisements

Ήταν ένα βράδυ που εμφανίστηκε ένας μυστηριώδης ένοικος. Αφού επιβεβαίωσε ότι οι κηποκάτοικοι είχαν κοιμηθεί, στρογγυλοκάθισε στο βραχόκηπο με μπρίο και χαχάνισε με έπαρση από μέσα του.

Το επόμενο πρωί μια περίεργη ενέργεια είχε κατακλείσει τον κήπο. Κανένα φυτό δεν αντάλλαξε καλημέρα. ‘Ολοι  ένιωθαν μουδιασμένοι. Τα ψηλά λέιλαντ έστεκαν ακίνητα, τα κόκκινα φυλλώματα των φωτίνιων είχαν σχεδόν ξεθωριάσει. Τα λουλούδια των γλαστρών, μαραζωμένα, με το ζόρι υποδέχτηκαν το πρωινό φως. Μόνο τα φύλλα του κισσού άρχισαν να σιγοψιθυρίζουν έντρομα :

• «Δε νιώθω καλά. Ζαλίζομαι.»
• «Νιώθω ναυτία.»
• «Μπρρρ! Τρέμω!»
• «Δε μπορώ ν’ αναπνεύσω.»
• «Φοβάμαι.»

Ακούστηκε μια φωνή:

• «Και που είστε ακόμα !»

Επανωτές αναταράξεις ακολούθησαν στον κήπο. Σκόνες ανασηκώθηκαν  με αναμαλλιασμένα φύλλα, αποξηραμένα και «φρουπ» τα ρούφηξε ο βραχόκηπος σαν σκούπα. Ξαφνικά σχηματίστηκε μια νεφέλη. Όλοι μαζί αναφώνησαν :

• «Φάντασμα στο βραχόκηπο!»

Ένα γιγάντιο λουλούδι άρχισε να αναρριχάται. Με ταπεραμέντο, χορεύτριας φλαμένγκο ταχτοποίησε  τα επιβλητικά, πλατιά φύλλα του και χωρίς να χάσει χρόνο συστήθηκε:

• « Είμαι η Μαντάμ Ορτάνς. Από σήμερα ο βραχόκηπος είναι δικός μου καθώς και το νερό. Βλέπετε το φυλλοφουρό μου, πλουμιστό για να διατηρηθεί, χρειάζεται πλήρη ενυδάτωση. Δε συγκρίνομαι με κανένα σας. Είμαι η μια και μοναδική Μαντάμ Ορτάνς. Υποκλιθείτε!»

Αλλεπάλληλα θροΐσματα φύλλων ακούστηκαν. Τα φυτά αναστατώθηκαν. Τα    λουλούδια των γλαστρών από το φόβο τους, μήπως δε φτάσει το νερό και για    εκείνα, έχασαν  μερικά πέταλα. Δεν είχαν φοβηθεί ποτέ τόσο πολύ κι ας είχαν    αντιμετωπίσει κακοκαιρίες. Τα λόγια της ορτανσίας ήχησαν απειλητικά στα   λουλουδοαυτιά τους.  Ύποπτη συμπεριφορά… Όλα της ανήκαν. Δεν πρόλαβαν τα  λουλούδια να επεξεργαστούν σε βάθος το νόημα όλων αυτών, παίρνει φόρα η Μαντάμ Ορτάνς και συνεχίζει το μονόλογο:

• «Είμαι ισχυρή, είμαι μοναδική. Είμαι ότι είμαι βάσει αυτών που κατέχω: ομορφιά και τσαχπινιά, χρώματα και άνθη μέχρι τα βάθη του χειμώνα. Ενώ εσείς φτωχά, κοινά μου λουλούδια του τραπεζιού με τα πρώτα κρύα θα εξαφανιστείτε κι εγώ θα συνεχίσω να βασιλεύω.»

Η Σπάιντη τρεμόπαιξε στον ιστό της. Τα σαλιγκάρια κρυφτήκαν στο καβούκι τους. Τα έντομα ακινητοποιήθηκαν. Οι μέλισσες σιώπησαν. Κι οι πεταλούδες πετάρισαν νευρικά σαν εκκρεμές. Οι νεράιδες σαν σβούρες κρύφτηκαν πίσω από τον κορμό της ελιάς. Την αναταραχή ακολούθησε μια παράξενη σιγή.

• «Σ’ εμάς ανήκει το νερό . Είμαστε οι φωτίνιες, οι προστάτες του κήπου. Τα φύλλα μας είναι στητά , κόκκινα, φλογερά.»
• «Σας γελάσανε! Σε μένα ανήκει το νερό. Είμαι ο κισσός, ο φυλλοκαταράκτης, πλούσιος, επιβλητικός με πυκνό καταπράσινο φύλλωμα.»
• «Σιγά κι εμείς έχουμε πράσινα φύλλα.»
• «Εγώ όμως μπορώ και σκαρφαλώνω , κατακτώντας τα ύψη.»
• «Μάλλον επιζητάς φυτοπόλεμο. Θα τον έχεις.»

Κι ακολούθησαν τα λουλούδια :

• «Είμαστε χρυσές. Είμαστε λαμπρές, βελούδινες, χρυσές κι άσπρες λαμπερές. Χρυσάνθεμα μας λεν’! »
• «Είμαστε κι εμείς χρυσές και λαμπερές σαν εσάς. Οι Μαργαρίτες, οι τρυφερές!»
• «Ακούστε , Μαργαρίτες , εσάς, σας μαδάνε οι άνθρωποι.»
• «Μα, φυσικά, για ν’ ανακαλύψουν την Αγάπη.» απάντησαν σα Μαργαριτοχορωδία.
• «Αχ, αχ, έτσι σας ξεγελάνε, στο όνομα της Αγάπης! Πόσο αφελείς είστε.»
• «Εμείς, όμως έχουμε παράδοση βαριά. Το όνομα μας έχουμε χαρίσει σε βασίλισσες και πολιτικούς, γένους θηλυκού. Έχουμε κύρος. Είμαστε οι Margaret!»
• «Εγώ, το κίτρινο χρυσάνθεμο λάμπω σαν χρυσάφι.»
• «Κι εγώ, το άσπρο χρυσάνθεμο λάμπω σαν το ουράνιο τόξο, γιατί μέσα μου κρύβω όλα τα χρώματα της ίριδας.»
• «Το χρυσάφι , όμως έχει μεγαλύτερη αξία . Δε βλέπεις πως οι άνθρωποι πασχίζουν γι’ αυτό … Εγώ έρχομαι πρώτη .»
• « Όχι , εγώ!»

Και παίρνουν σειρά, οι πιπερίτσες  :

• «Είμαστε οι “Peppergirls” ,διεθνούς φήμης στη γαστρονομία.»
• «Τώρα , μάλιστα.» , απάντησε ο Βασιλικός.
• «Είμαστε καυτές, κόκκινες πιπεριές, λυγερές , γυαλιστερές!»
• «Ο Basil προτιμάει τις γλυκές…»
• «Χα, χα Basil. Άκου όνομα! Πρόσεξε, γιατί μπορούμε να σε κάψουμε! Εάν τολμάς πλησίασε!» και κάπνισε η γλάστρα τους.
• «Δε σας φοβάμαι! Είμαι ο Βασιλικός, εγώ, ο βασιλικότερος των βασιλέων στη μαγειρική. Είμαι και θεραπευτής, αφού έχω και την ιδιότητα του βοτάνου !»

Ο κήπος της αρμονίας, μόλις είχε χάσει την ισορροπία του. Η ορτανσία είχε καταφέρει με την υπεροψία της να σπείρει τη διχόνοια και τον ανταγωνισμό: Κισσός και φωτίνιες πάλευαν ν’ αναδείξουν την υπεροχή τους. Τα χρυσάνθεμα, οι μαργαρίτες, οι πιπερίτσες κι ο βασιλικός είχαν αρχίσει τις μεταξύ τους συγκρίσεις και προκλήσεις.  Αντί να συνεργαστούν αρμονικά, όπως έκαναν πάντα, για τη διασφάλιση του νερού για όλους, άρχισαν να περιαυτολογούν κι είχαν ξεχάσει πως εγκυμονεί ο κίνδυνος να αφυδατωθούν και να μαραθούν.

Ακούστηκε ένα ΚΡΑΚ.  Τον λόγο πήραν τα λέιλαντ, οι κλειδοκράτορες του κήπου, που τον προστάτευαν από τα αδιάκριτα βλέμματα των ανθρώπων:

• «Υπάρχουν λουλούδια πολύχρωμα, που δίνουν χαρά κι ενέργεια στη ζωή. Υπάρχουν τα λευκά που υπενθυμίζουν τη γλύκα της αθωότητας. Άλλα έχουν μεγάλα πέταλα, άλλα μικρά. Κάποια ευωδιάζουν και κάποια πάλι, όχι. Φυτά επιβλητικά λόγω ύψους και όγκου. Αυτές οι διαφορές διασφάλιζαν τόσο καιρό την ισορροπία του κήπου, την αρμονία μας. Όλοι μας χρειαζόμαστε νερό για να επιβιώσουμε. Εάν κάποιοι από εμάς το διεκδικήσουμε μόνο για τον εαυτό μας, η ηρεμία κι η ομορφιά του κήπου θα χαθούν. Φύλλα θα πέσουν, κλαδιά θα λυγίσουν, οι μυρωδιές θα χαθούν. Μαντάμ Ορτάνς , διεκδικείτε το νερό μας. Πάρτε το! Δεν θα έχει όμως νόημα. Χωρίς τη σκιά που σας προσφέρουμε, θα καιγόσασταν, γιατί είστε ευαίσθητη στο πολύ φως. Εάν πάλι, όλοι οι κάτοικοι του κήπου πεθαίναμε, θα γινόσασταν ο κυβερνήτης του βραχόκηπου, της προσωπικής σας φυλακής. Χώρος υπάρχει για όλους και το νερό μπορούμε να το μοιραστούμε.»
• «Χα, χα, χα! Τα λόγια σου δε με αγγίζουν. Δεν έχω ανάγκη να με δασκαλέψεις. Είχα την καλύτερη δασκάλα, τη Ρόζα την τριανταφυλλιά. Κάθε μέρα με ψέκαζε με το άρωμα της κι έγινα ωραιοπαθής και υπεροπτική. Ξέρω τι είμαι! Τα δε αιχμηρά της αγκάθια, μου έμαθαν να είμαι διεκδικητική, απαιτητική κι απειλητική. Όλα αυτά που λες είναι φιλοσοφίες για να περνάει η ώρα!»

απάντησε στα λέιλαντ με αγένεια η Μαντάμ Ορτάνς.

• «Για να περνάει η ώρα; Τι θράσος!»

αναφώνησαν οι κηποκάτοικοι και χωρίς να χάσουν χρόνο, μάζεψαν υπόγεια όλη την υγρασία προς το μέρος τους.

Ξαφνικά η ορτάνς άρχισε να τρέμει. Τα φύλλα της έγιναν μαβιά από το φόβο και αμέσως το  φυλλοφουρό της έπεσε με ορμή στο χώμα, σαν ώριμο φρούτο.

• «Τι κάνετε ; Μη, μ’ αφήνετε αβοήθητη! Νιώθω αδύναμη! Σβήνω! Βοήθεια!»

Δροσοσταλίδες κύλησαν σ’ όλο της το είναι.

• «Συγγνώμη για την αναστάτωση! Σκεφτόμουν μόνο τον εαυτό μου…»

Με το άκουσμα της συγγνώμης της ορτανσίας, το νερό άρχισε πάλι να ρέει προς κάθε κατεύθυνση. Τα πέταλα και τα φύλλα άρχισαν να χειροκροτούν. Ακολούθησε κάτι μαγικό: τα σπασμένα κλαδιά των λέιλαντ ενώθηκαν κι έφτιαξαν μια καρδιά, σύμβολο του εαυτού του κήπου.

Ο κήπος πλημμύρισε φως. Οι πεταλούδες έστησαν χορό πάνω στις δέσμες του φωτός. Το θέαμα δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο. Δροσοσταλίδες άρχισαν να κυλούν από παντού. Έγιναν ένα με το φως κι έφτιαξαν ένα τεράστιο ουράνιο τόξο. Οι νεράιδες, με λεπτεπίλεπτες κινήσεις άγγιξαν τα κλαδιά της ελιάς και τα οδήγησαν αργόσυρτα, σαν ιεροτελεστία, στην καρδιά των λέιλαντ. Εκείνη άρχισε να χτυπάει στο ρυθμό της ειρήνης. Η ορτανσία είχε μείνει έκθαμβη από τη μαγεία που εξελισσόταν μπροστά της και τη μεγαλοσύνη των κηποκατοίκων.

Μόλις είχε αντιληφθεί, ότι είχε την τύχη να συγκατοικήσει με σπάνια λουλούδια, φυτά και δέντρα, να συμπορευτεί μαζί τους σε κάτι πρωτόγνωρο για εκείνη.

• «Θέλω να είμαι μαζί σας. ‘Εχω να μοιραστώ πολλά μαζί σας, να μάθω και να αλλάξω.»

Μεμιάς  όλοι αγκαλιάστηκαν σφιχτά και μύρισε αγάπη. Τα άυλα όντα στήσανε το δικό τους, ξεχωριστό χορό, αυτόν της αλληλεγγύης, με το νερό να γίνεται η πηγή έμπνευσης για μια καινούρια μελωδία στον ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ και με συνοδοιπόρο τη Μαντάμ Ορτάνς!

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΪΔΙΝΙΟΥ

ART WORKS : ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΔΕΔΑ