«Φιλοσόφησε το..»
«Έλα δεν είναι τόσο τραγικό όσο το παρουσιάζεις!»
«Ηρέμησε, υπάρχουν σοβαρότερες έγνοιες και προβλήματα που όντως αξίζει να στενοχωρηθείς.»
«Αφού έχεις την υγειά σου είσαι καλά.»
ΟΠ-ΤΙ;-ΚΗ… Ο Χρύσανθος ήταν ένα δεκαεξάχρονο αγόρι, όμορφο μεν και γοητευτικό για τις κοπέλες, άχρηστο δε και αποτυχημένο για την οικογένειά του. Όντας ο ψηλότερος στο σχολικό τμήμα του, συχνά του ανατίθοταν να σβήσει τα «πάνω-πάνω» του πίνακα –τα οποία με δυσκολία έφταναν ακόμα και οι καθηγητές-, ακόμη και να κρεμάσει στον τοίχο κάποιο ρολόι ή και χάρτη. Χαρακτηριζόταν ως μέτριος μαθητής, είχε ωστόσο μία ιδιαίτερη αγάπη στην Άλγεβρα και στον γενικότερο τρόπο σκέψης των μαθηματικών. Εύρισκε μαγική την καθολικότητα της επιστήμης και την αποδοχή της από όλο το γνωστό κόσμο. Τα φιλολογικά μαθήματα δε του άρεσαν διόλου, «Χαρακτηρίζονται από υποκειμενικότητα και φλυαρία!» συνήθιζε να υποστηρίζει.
▪Γεια Σπάικ,
Χάρηκα που διάβασα στο γράμμα σου και είσαι καλά. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να βρεις τόσο γρήγορα καινούριο φιλαράκι για τα διαλείμματα και για τις βόλτες, αλλά θα το ξεπεράσω. Εμένα δεν μου πολυαρέσει το καινούριο μου σχολείο, όπως θα έχεις αντιληφθεί από το πρώτο μου κιόλας γράμμα. Ομολογουμένως, έχω συνηθίσει τα παιδιά και τους καθηγητές εδώ, όμως έχω ακούσει πως οι βαθμοί μπαίνουν δύσκολα και αυτό ξέρεις, δε με βοηθάει και πολύ στο σπίτι. Οι γονείς μου θέλουν να κάνω καλή εντύπωση από την αρχή και να πετύχω και μολονότι κάποιοι καθηγητές είναι φιλικοί απέναντι μου, δε φαίνεται να με εκτιμούν ιδιαίτερα ως μαθητή. Στο σπίτι μου αναθέτουν διαρκώς αγγαρείες –γνωρίζω ότι πρέπει να βοηθάω την μαμά και να μη τεμπελιάζω σαν τον Ξενοφώντα, αλλά μου είναι δύσκολο- και δε μου μένει πολύς χρόνος για τον εαυτό μου. «Πότε, αλήθεια, είχα λίγο από αυτό;», αναρωτιέμαι τώρα που σου γράφω. Πάντα το παιδί για τα θελήματα και για ανταμοιβή οι κατσάδες του πατέρα.. Ξεχνιέμαι από όλα αυτά με τα όμορφα κορίτσια στην τάξη μου∙ τα μαλλιά τους μοιάζουν απαλά και λαμπερά, το χαμόγελο τους ζεστό και η παρουσία τους στον χώρο αναδίδει μια γενικότερη ευωδία. Καθώς ξέρω ότι θα ρωτήσεις αν μου έχει κάνει κάποια συγκεκριμένη το «κλικ», ναι υπάρχει μία. Ονομάζεται Κασσάνδρα. Με έχει κοιτάξει κάνα δυο φορές. Είναι κι αυτή μέτρια προς καλή μαθήτρια νομίζω και τρελαίνεται για την λογοτεχνία και την ποίηση, όπως έχω καταλάβει. Ο αγαπημένος της, απ’ότι άκουσα που το έλεγε με πάθος στην καθηγήτρια του αντίστοιχου μαθήματος, είναι ο Καρυωτάκης. Τα δύο αγόρια που κάνω λίγη παρέα με ψιλοκατατόπισαν λέγοντας μου: «Ο τύπος ήταν μέσα στην κατάθλιψη. Αυτοκτόνησε κιόλας!». Μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση! Μα πώς μια τόσο γλυκιά ύπαρξη μελετούσε έναν τόσο απαισιόδοξο ποιητή; Τέλος πάντων, ελπίζω να μη χαθούμε φίλε μου, δώσε χαιρετίσματα στην μανούλα σου που τόσο μου λείπει. Θα περιμένω απάντησή σου.
Ο κολλητός σου, Χρύσανθος▪
«Και τι έγινε που δε σε θέλει αυτή η κοπέλα;»
«Θα σε προσέξουν άλλες, καλύτερες!»
«Είσαι ακόμα μικρός, μην απελπίζεσαι..»
▪Γεια σου Σπαικ,
Συγγνώμη για την αμετροέπειά μου στα προηγούμενα γράμματα. Αντιλαμβάνομαι πια ότι δεν πρόσεξα διόλου τα δικά σου προβλήματα και επικεντρώθηκα στο δικό μου. Δεν αντέχω άλλο να είμαι σε αυτό το τμήμα και να την βλέπω κάθε μέρα. Η απόδοσή μου έχει πέσει και η ζωή μου πήρε μια καθοδική πορεία. Οι υπόλοιποι συμμαθητές μου δε με παίρνουν και πολύ στα σοβαρά, γιατί απαντάω λάθος σε πολλές από τις ερωτήσεις των καθηγητών. Ο ψυχολόγος μου λέει ότι η Κασσάνδρα δεν είναι η κεντρική ύπαρξη στον κόσμο και πως δεν αξίζει να στενοχωριέμαι, καθώς θα βρεθούν κι άλλα κορίτσια που θα μου αρέσουν και θα τους αρέσω. Για εμένα, όμως, ήταν το κέντρο του κόσμου. Ήταν το κορίτσι που με μάγεψε με τις γνώσεις και τα ενδιαφέροντά της, με τον τρόπο που με κοιτούσε και την καλή της διάθεση να με βοηθάει πάντοτε να γελάσω –παραπονιόταν ότι ήμουν διαρκώς μουτρωμένος-. Ήταν πολύ βαρύ για μένα το γεγονός ότι με απέρριψε και μάλιστα με τόσο ψυχρότητα στο βλέμμα της. Εγώ αυτά τα μάτια τα είχα ερωτευτεί, Σπάικ. Πάλι για τα δικά μου σού είπα! Είμαι ένα τίποτα! Ούτε καλός φίλος μπορώ να είμαι, ούτε καλός γιος, ούτε καλός μαθητής, ούτε τίποτα! Καλύτερα να πέθαινα, βάρος είμαι για όλους. Τα λέμε φίλε μου. Ελπίζω να λυθεί και το δικό σου πρόβλημα με τον σκύλο σου.
Χαιρετίσματα στην μανούλα σου,
Χρύσανθος▪
Το 2007, ο Χρύσανθος αυτοκτόνησε (έναν χρόνο μετά το τελευταίο του γράμμα στον Σπάικ).
Ο Σπάικ ήταν ένα φανταστικό πρόσωπο στο οποίο ο Χρύσανθος έτεινε να υποδύεται πως στέλνει γράμματα.
Ο ίδιος δεν πήγε ποτέ σε ψυχολόγο. Ήταν κι αυτό δημιούργημα της φαντασίας του. Οι συμβουλές, οι οποίες νόμιζε ότι προέρχονται από τον ψυχολόγο του, δεν ήταν παρά συμβουλές του αδερφού του. Μόνο στον αδερφό του είχε εκμυστηρευτεί τα προβλήματά του. Ωστόσο ο Ξενοφών δεν ανησυχούσε ιδιαίτερα, καθώς του φαίνονταν πολύ απλά και ήσσονος σημασίας γεγονότα.
Οι γονείς του Χρύσανθου βρήκαν τα γράμματα αυτά, τα οποία φύλαγε στην ντουλάπα του, μετά την αυτοκτονία του. Ο μπαμπάς του έμεινε σχεδόν ασυγκίνητος.
Η Κασσάνδρα άλλαξε σχολείο∙ όλοι την είχαν συνδέσει με την αυτοχειρία του αγοριού –όχι μόνο για την ψυχρή απόρριψή του, αλλά και για την ενασχόλησή της με τα ποιήματα του Κ.Καρυωτάκη, τα οποία έδειχνε κατά καιρούς με πολύ ενθουσιασμό στον Χρύσανθο- και ήταν δακτυλοδειχτούμενη.
«Κι εμείς περάσαμε εφηβεία, δεν αυτοκτονήσαμε κιόλας!», εξέφραζαν υποτιμητικά κάποιοι ενήλικες.
Οφείλουμε όσο μπορούμε να αγκαλιάζουμε αυτά τα παιδιά, αυτούς τους εφήβους. Είναι συναισθηματικά αδύναμοι και ευάλωτοι. Τα «ήσσονος» για εμάς «σημασίας» ζητήματα, στα οποία καθόλου προσοχή δε δίνουμε, μπορεί να κάνουν τον έφηβο να νιώσει τόσο περιθωριοποιημένος και μόνος, ώστε να αφαιρέσει ακόμη και την ζωή του.
Αγάπη και ενδιαφέρον προς τον συνάνθρωπο. Σώζει ζωές!
