Είναι δύσκολες ώρες. Ώρες που μοιάζουν να μην περνάνε. Όταν μπήκε ο Μάρτης, εκείνη την Καθαρά Δευτέρα, ήταν όλοι ατρόμητοι… Πίστεψαν πως είναι ταυτόχρονα και άτρωτοι. Δεν είχε σκεφτεί σχεδόν κανένας, ότι δυο βδομάδες αργότερα θα μπαίναμε σε «καραντίνα» μέσα στο σπίτι μας. Ήρθε ο χρόνος για να μας διαψεύσει όμως, να μας δείξει ότι δεν μπορούμε να τα προγνωρίζουμε όλα. Πριν από 15 μέρες αποζητούσαμε διακαώς τα καρναβάλια, αναιρέσαμε την προσωπική μας ευθύνη απέναντι στην ανθρωπότητα και τον συνάνθρωπο, παρακούσαμε τις εντολές γιατί «σιγά μην συνέβαινε σε εμάς». Σε 15 μέρες από τώρα, θα αποζητάμε ακόμα την υγεία και θα ελπίζουμε να μην αυξηθεί παραπάνω ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν νοσήσει ή έχουν φύγει από τη ζωή. Από το «πάρτι»… στην απομόνωση και τον φόβο.
Η πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση, ας είναι για το καλό όλων μας. Είναι καιρός να αποδείξουμε ότι μπορούμε να καθίσουμε απλά στον καναπέ μας. Ας σκεφτούμε ότι κάποια χρόνια πριν, οι παππούδες μας κλήθηκαν να πάνε στον πόλεμο κι όχι απλά να κάτσουν στο κρεβάτι ή τον καναπέ τους. Εμείς γιατί να μην μπορούμε να κάνουμε κάτι τόσο απλό; Μήπως δεν έχουμε συνηθίσει να ερχόμαστε σε επαφή με τον εαυτό μας; Μήπως μας τρομάζει, επειδή δεν έχουμε χτίσει την σχέση που θα έπρεπε με τον εαυτό μας; Τώρα είναι η κατάλληλη ώρα να το κάνουμε. Ας επενδύσουμε στην προσωπική μας ανάπτυξη, ας σκεφτούμε όλα αυτά που τόσο καιρό δεν προλαβαίναμε από τις πολλές υποχρεώσεις, τις οποίες είχαμε. Ας σταματήσουμε μια φορά να γκρινιάζουμε. Όταν δουλεύαμε όλη μέρα και δεν είχαμε χρόνο, γκρινιάζαμε γιατί θέλαμε να κάτσουμε λίγο σπίτι να ξεκουραστούμε. Τώρα που πρέπει να το κάνουμε αυτό, γκρινιάζουμε που δεν μπορούμε να βγαίνουμε κάθε μέρα έξω.
Ήρθε η ώρα να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να έρθουμε πιο κοντά «με εμάς» και να επενδύσουμε στον προσωπικό μας χρόνο. Είναι σημαντικό να δημιουργούμε κίνητρα για την κάθε ημέρα. Ας γίνουμε δημιουργικοί, ας διαβάσουμε βιβλία, ας δούμε ενδιαφέροντα βίντεο για να μάθουμε κάτι καινούριο. Υπάρχουν τόσα πολλά που μπορούμε να κάνουμε. Επίσης, μπορούμε να αναθερμάνουμε τις σχέσεις μας με τους κοντινούς μας ανθρώπους, να βρεθούμε με έναν δυο φίλους και να παίξουμε επιτραπέζια, να μαγειρέψουμε, να κουβεντιάσουμε με τις ώρες.
Το πραγματικό πρόβλημα, δεν είναι ότι πρέπει να κάτσουμε σπίτι. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε εντρυφήσει σε όλα αυτά που θα έπρεπε να είχαμε κάνει, ώστε να μην μας απασχολεί το να μείνουμε σπίτι. Πίσω από αυτά για τα οποία γκρινιάζουμε, υπάρχει το γεγονός ότι δεν νιώθουμε άνετα ή δεν αντέχουμε λεπτό να μείνουμε με τον εαυτό μας, για αυτό και πολλές φορές ακόμα και χωρίς λόγο, αποζητάμε τη βόλτα ή τη παρέα κάποιου άλλου. Ήρθε λοιπόν η ώρα αυτό να αλλάξει για το δικό μας καλό πρώτα, αλλά και για το καλό των υπολοίπων. Αν δεν νιώθουμε οι ίδιοι εντάξει με τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να νοιαστούμε αλλά ούτε και να φροντίσουμε τον συνάνθρωπο μας.
Οι μέρες αυτές θα περάσουν, στο τέλος θα ήταν ωραίο να έχει μείνει η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη. Ας δώσουμε χώρο και χρόνο στους νοσηλευτές, στους γιατρούς, σε όλους αυτούς που αγωνίζονται για εμάς και για όσους νοσούν. Ας μην προσθέσουμε επιπλέον προβλήματα αλλά αντίθετα ας γίνουμε κρίκοι στη αλυσίδα της αλληλεγγύης. Οι ευπαθείς ομάδες είναι πολλές, δεν είναι μόνο ο παππούς μας, η γιαγιά μας, ο άρρωστος αδερφός μας.
Είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που μπορεί ακόμα και να μην γνωρίζουμε πως βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο από ότι εμείς. Οφείλουμε να έρθουμε κοντά με τον εαυτό μας, οφείλουμε να μας στερήσουμε κάθε βόλτα, η οποία θα μπορούσε να είναι ή νόσος ή ο θάνατος κάποιου άλλου, οφείλουμε να στηρίξουμε την ανθρωπότητα και την ελπίδα. Αν έχετε την δυνατότητα και δεν εργάζεστε, μην βγαίνετε άσκοπα από το σπίτι. Πάρτε όλα τα μέτρα που χρειάζονται, έτσι ώστε να ξυπνήσουμε κάποια στιγμή σε ένα καλύτερο αύριο και όχι σε ένα χειρότερο σήμερα. Όλα θα περάσουν, αρκεί να μην γινόμαστε άπληστοι, να μάθουμε να ακούμε, να μάθουμε να νοιαζόμαστε και να μάθουμε να αγαπάμε, από την αρχή.
