Εκείνη για άλλη μια φορά χαμένη στις σκέψεις της. Ο πόνος αυτή τη φορά ήταν αβάσταχτος. Η ιδέα πως θα τον έχανε για πάντα ήταν αυτό που την βασάνιζε. Του κράτησε το χέρι σφιχτά. Εκείνος δεν την άκουγε πια. Ίσως όμως να την ένιωθε. Η καρδιά του χτυπούσε μόνο για εκείνη. Εκείνη όμως δεν το ήξερε δεν ήθελε να ξέρει πώς την είχε ανάγκη. Την αγαπούσε και της το έδειχνε με τον τρόπο του. Την είχε ανάγκη όμως εκείνος όμως δεν ήθελε να της το δείξει. Φοβόταν, φοβόταν πως θα πληγωνόταν. Τα μάτια του ήταν κλειστά. Η καρδιά του χτυπούσε όχι στον ίδιο ρυθμό με την καρδιά εκείνης. Άρχισε να του ψιθυρίζει πόσο τον αγαπά και πόσο τον χρειάζεται δίπλα της. Εκείνος πάλευε με την καρδιά και το μυαλό να ανοίξει τα μάτια του,να της σφίξει τα χέρια όπως παλιά. Εκείνη ξέσπασε σε λυγμούς. Τα δάκρυα της πια ήταν πίκρα πιο πίκρα και από τους πόνους που της προσέφερε η ζωή όλα αυτά τα χρόνια. Δεν θα άντεχε να τον χάσει. Το ήξερε. Και οι δύο ήξεραν πως αν εκείνος χανόταν εκείνη δεν θα τα κατάφερνε ξανά. Έκλαιγε πλάι του,του κρατούσε όσο πιο σφιχτά μπορούσε τα χέρια,τον φιλούσε,του θύμιζε όλες τις όμορφες στιγμές που πέρασαν μαζί. Την αγαπούσε, πάλευε να της σφίξει το χέρι. Πάλευε να τα καταφέρει. Εκείνη δεν άντεχε άλλο,δε θα τα κατάφερνε. Ο πόνος της ξαφνικά έμοιαζε με πλημμύρα μέσα της. Άρχισε να φωνάζει και να κατηγορεί την ζωή της. Η ζωή της πόνεσε αρκετά. Κάθισε μακριά του. Ακούμπησε στο τοίχο και κάθισε στο πάτωμα. Τον κοιτούσε τώρα από μακριά. Έκλαιγε.
Θυμόταν όλες τις όμορφες στιγμές που πέρασαν μαζί. Τις αγκαλιές, τα φιλιά, τους τσακωμούς, τις φωνές, τα γέλια, τα αστεία, τις καλημέρες, τις καληνύχτες,τα θα σε δω αργότερα,τα μου λείπεις. Νόμιζε πως το κεφάλι της θα έσπαγε από τον πόνο. Έκλεισε τα μάτια της με τα χέρια της. Και έμεινε καθισμένη στο πάτωμα να κλαίει με λυγμούς. Δεν είχε αγαπήσει άλλον. Ήταν ο πρώτος που αγάπησε, ο πρώτος που την αγκάλιασε, ο πρώτος που την αγάπησε,ο πρώτος που τον ήθελε κοντά της… Ήταν ο πρώτος σε όλα… Ξημέρωσε εκείνη καθισμένη ακόμα στο πάτωμα δεν είχε πια δύναμη ούτε να κλάψει ούτε να καθίσει δίπλα του στη καρέκλα. Έμεινε εκεί μακριά του απλά να τον κοιτάζει και να περιμένει. Να παραμένει. Η ζωή τα έφερε έτσι που είχα μάθει να περιμένει και να έχει πίστη.
Είχε πίστη. Της υποσχέθηκε πως δε θα την αφήσει ποτέ. Πάντα τηρούσε όσα της υποσχόταν. Έτσι και τώρα εκείνη είχε πίστη. Είχε πίστη πως δε θα την αφήσει μόνη, πως δε θα την δει να καταρρέει. Τον αγαπούσε και ήξερε πως θα τα κατάφερνε. Την αγαπούσε και ήξερε πως δε θα την άφηνε μόνη.
Ένα χέρι την ακουμπά στον ώμο και ακούει το όνομα της. Άνοιξε τα μάτια της και ήταν δίπλα της. Τον αγκάλιασε όσο πιο σφιχτά μπορούσε. Εκείνος της ψιθύρισε να ηρεμήσει πως ένα όνειρο ήταν μόνο.
