Όπως είδατε, οι πρώτες λέξεις που αντικρίσατε ήταν οι ” γιατί να υπάρχουν προκαταλήψεις ”… Ένας σύνδεσμος που κυριαρχεί στις καθημερινές συζητήσεις των ανθρώπων και τις περισσότερες φορές, δεν υπάρχει το κατάλληλο επειδή για να απαντήσει στην λέξη αυτή. Εδώ όμως το ερώτημα μας θίγει ένα μείζον ζήτημα για την εποχή μας, καθώς τώρα αρχίζει και του δίνεται η προσοχή που του χρειάζεται. “Γιατί να αποφεύγουμε τα άτομα με ειδικές ανάγκες και να αδιαφορούμε για τις ανάγκες τους;”
Όλοι μας έχουμε συναντήσει, τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μας, τα περίεργα βλέμματα μεταξύ των ανθρώπων όταν βλέπουν κάποιο άτομο σε αναπηρικό καροτσάκι ή το αμήχανο χαμόγελο που του ρίχνουν. Και εμείς άθελα μας το έχουμε κάνει κάποια στιγμή, καθώς δυστυχώς έχουμε την τάση το διαφορετικό να το θεωρούμε και αρνητικό.
Σ’αυτό το θέμα έχουμε ευαισθητοποιηθεί αρκετά στα χρόνια αυτά που διανύουμε, καθώς στο παρελθόν τα άτομα με αναπηρία θεωρούνταν ”άρρωστα” και προσπαθούσαν να τα ιατρέψουν. Και πάλι όμως, δεν αντιμετωπίζουμε σε μεγάλο βαθμό αυτούς τους ανθρώπους με τον ίδιο, ”φυσιολογικό” τρόπο που θεωρούμε εμείς, όπως τους υπόλοιπους συνανθρώπους μας που δεν έχουν κάποιο νοητικό, σωματικό ή ψυχικό πρόβλημα.
Τις περισσότερες φορές, μας είναι δύσκολο να κατανοήσουμε πως και αυτά τα άτομα έχουν πάνω απ’ όλα ψυχή, συναισθήματα και πώς μία έκφραση του προσώπου ή ακόμα ένα βλέμμα περιφρόνησης μας προς αυτά, μπορεί να επηρεάσει τη ψυχολογία τους. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν ανάλογα με την ιδιαιτερότητα του κάθε ατόμου δε συγχέονται με την υποβάθμιση τους από τους υπολοίπους, ούτε καταργούν την συνεισφορά τους στα κοινωνικά δρώμενα. Είναι ευρέως διαδεδομένη η άποψη ότι ”δεν μπορούν να μιλήσουν όπως οι άλλοι, δεν έχουν τις αντίστοιχες γνώσεις ούτε το ”μυαλό” για να συμμετέχουν ενεργά στην κοινωνία!”
Aρκετό ποσοστό ανθρώπων δεν έχει ουσιαστική γνώση επί του θέματος, ούτε τους το έχει επιβάλλει κανείς ούτε κάποιο γεγονός στη ζωή τους, οπότε αδιαφορούν τελείως γι΄αυτό το θέμα. Η ίδια η κοινωνία και οι βαθιά ριζωμένες ιδεολογίες της δεν αφήνουν τον κόσμο να κατανοήσει περισσότερα πράγματα για τα άτομα με αναπηρία και τις ιδιαιτερότητές τους. Έτσι, οι προκαταλήψεις διαιωνίζονται. Για πόσα χρόνια οι άνθρωποι με κάποιου είδους αναπηρία θα βρίσκονται σε κατώτερη κοινωνικοοικονομική θέση από τους υπόλοιπους ”φυσιολογικούς” ανθρώπους;”
Το μοναδικό και κύριο ερώτημα που θα ήταν καλό να κάνουμε ο καθένας στον εαυτό του είναι: ”Αυτοί επέλεξαν την κατάσταση στην οποία βρίσκονται;”
Και η απάντηση εννοείται πώς είναι αρνητική. ‘Εχω την εντύπωση πως εάν είχαμε θετική στάση απέναντι στα ΑΜΕΑ, καταργώντας τις προκαταλήψεις και προσπαθώντας να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά μαζί τους, η καθημερινότητά μας θα ήταν αναμφισβήτητα καλύτερη και θα νιώθαμε περισσότερο συναισθηματικά γεμάτοι, από αισθήματα αλληλεγγύης, αγάπης και αλληλοκατανόησης, κάτι που έχουμε χάσει στην εποχή μας. Διότι πολλοί δεν γνωρίζουν ότι αυτά τα άτομα μπορούν να προσφέρουν αγάπη περισσότερο από κάθε άλλον, με όλη την δύναμη της ψυχής τους, να γεμίσουν με αθώα και αγνά συναισθήματα τις καρδιές μας, αρκεί να τους ανοίγουμε εμείς πρώτα από όλα τη δική μας καρδιά και να τους θεωρούμε και αυτούς συνανθρώπους μας!
