Ποιο είναι το προφίλ του πολίτη του σήμερα αφουγκραζόμενοι την ελληνική κοινωνία; Σχεδόν όλοι μας στα χρόνια της κρίσης πολιτικολογούμε πιστεύοντας βαθιά πως έχουμε συνειδητοποιήσει την γενεσιουργό αιτία της κατάστασης που βιώνει η χώρα σήμερα και τα προηγούμενα χρόνια. Κι όμως σε κάποιο βαθμό κάθε λέξη, φράση και σκέψη που διατυπώνεται ενέχει έναν κόκκο αλήθειας για τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε και αναπτύσσουμε την προσωπικότητα μας. Μα αυτή η μικρή αλήθεια του καθενός μας δεν μετουσιώνεται σε δράση χωρίς απαραίτητα αυτή να συνδέεται με την ένταξη σε κάποιο κόμμα ή την διοργάνωση κάποιας πορείας διαμαρτυρίας απέναντι σε ποιον πραγματικά; Στην ιστορία μας και στην επανάληψη λαθών που μας διδάσκει το μάθημα αυτό που οφείλουμε να μην εγκαταλείψουμε στην διάρκεια της ζωής μας; Στους εαυτούς μας και την αδράνεια ή την ιδεοληψία μας; Ή στην τάση μας για αλληλοκατηγορία και θέσεις που μόνο πόλωση και κλίμα διχασμού καλλιεργούν;
Ο χώρος της πολιτικής αναλώνεται σε ανακοινώσεις και δηλώσεις στο πλαίσιο απλώς ενός παιχνιδιού εντυπωσιασμού και λέξεων για την επικράτηση σε εκλογικές αναμετρήσεις με την προσέλευση του εκλογικού σώματος να είναι ισχνή. Δεν μπορεί η πολιτική να εμπνεύσει τους οραματισμούς του μέλλοντος με όρους του παρελθόντος χρησιμοποιώντας την δημοκρατία για να εξυπηρετήσει ιδιοτελείς σκοπούς, χωρίς αυτή να αποτελεί απτή πραγματικότητα βιωμένη από τους πολίτες του εκάστοτε κράτους. Η δημοκρατία από την φύση της δεν συνυφαίνεται με τον λαϊκισμό που έχει καταστεί το αποκούμπι του πολιτικού που έχει εξαντλήσει κάθε επιχείρημα στηριγμένο στην λογική και δεν μπορεί να δομήσει λόγο που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα, τα γνωστά και τα χιλιοειπωμένα. Σαν να έχει στερέψει η περίφημη φαντασία στην εξουσία όχι ως προς τα επικοινωνιακά τεχνάσματα και τον έντεχνο αποπροσανατολισμό αλλά στην αυτόνομη παραγωγή μεστού πολιτικού λόγου απαλλαγμένου από την ακατάσχετη παροχολογία.
Σε ποιους πολίτες απευθύνεται αυτός ο ξύλινος πολιτικός λόγος; Μήπως είμαστε ό,τι ψηφίζουμε τελικά; Μέσα από τις ποικίλες εκλογικές αναμετρήσεις που έχουν διεξαχθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα αναδύεται η ψήφος με βάση το θυμικό και το συναίσθημα παρά την λογική όχι στην ψυχρή και υπολογιστική της όψη αλλά με βάση την στάθμιση και την ψυχραιμία, μία ψήφος διαμαρτυρίας επί της ουσίας. Μια συσσωρευμένη αγανάκτηση που απελευθερώνεται στην κάλπη με τα όποια επακόλουθα μια τέτοια ενέργεια ενέχει. Αυτό που εισπράττει κανείς είναι είτε ένας συμβιβασμός μοιρολατρικός σχεδόν « Δεν μπορεί κάτι να αλλάξει» είτε η εμμονή σε συγκεκριμένες ιδεολογίες( νεοφιλελεύθερες ή κομμουνιστικές) δίχως διάθεση για αντιπαράθεση και ουσιαστικό διάλογο( ακούω τον άλλον πραγματικά δίχως την διάθεση για δικαίωση της προσωπικής του/της πολιτικής τοποθέτησης).
Μιλώ για δημοκρατία σε μία μέρα που ισορροπίες διακυβεύονται και βαίνουμε με βεβαιότητα προς το μετέωρο και τον διαρκή μετασχηματισμό του σκηνικού όπως τουλάχιστον το γνωρίζουμε. Τα θεμέλια της σύγχρονης δημοκρατίας είναι για πολλούς σαθρά, με τους τέσσερις θεμέλιους λίθους αυτού του πολιτεύματος που θέλουμε να ονομάζουμε δημοκρατικό να ακροβατούν μπροστά στις εξελίξεις που μοιάζουν το λιγότερο καταιγιστικές. Δύσκολος καιρός για την δημοκρατία μιας και η πλειονότητα των πολιτών παρακολουθεί μουδιασμένη την αλλαγή να καθίσταται δεδομένο του πολιτικού και οικονομικού παιχνιδιού. Άνθρωποι δολοφονούνται στο όνομα ποιας αξίας, ιδεολογίας, ποιας θρησκείας; Ποιος οπλίζει το χέρι ενός ανθρώπου που μέχρι φάνταζε φιλήσυχος και ευυπόληπτος, υπεράνω πάσης υποψίας; Πόσο εύκολα προσωποποιείται το μίσος που καθίσταται ανείπωτο στα όρια της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού; Μήπως τορπιλίζεται και η ίδια η δημοκρατία;
