Η πρόταση της βδομάδας: Bananas ή Μπανάνες
Οι «ρέτρο» προτάσεις συνεχίζονται και αυτή τη βδομάδα καθώς κατά τη γνώμη μου το καλοκαίρι προσφέρεται για την όποια αναδρομή! Με όλα όσα συμβαίνουν και πάντα θα συμβαίνουν στον πλανήτη, η χιουμοριστική ματιά καθίσταται βασικό συστατικό επιβίωσης. Ο Woody Allen στις αρχές της δεκαετίας του ’70 και εν μέσω πληθώρας γεγονότων χάρισε απλόχερα αυτή του τη χιουμοριστική ματιά μέσα από τις Μπανάνες του!
Οι Μπανάνες είναι μόλις η δεύτερη ταινία την οποία ο Woody Allen σκηνοθέτησε, έγραψε το σενάριο και πρωταγωνίστησε. Κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1971 ενώ είναι πιθανό αν και ο ίδιος το αρνείται, να ήθελε μέσω αυτής και με όπλο του το χιούμορ να καταγγείλει τόσο τις παρεμβάσεις των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ όσο και να αναφερθεί στο γενικότερο επαναστατικό κλίμα της δεκαετίας του ‘60. Τόσο το σενάριο όσο και το παίξιμο είναι άναρχα, αυτοσαρκαστικά και φρέσκα.
Ο Woody Allen σε συνέντευξή του στο «Rolling Stones» αναφερόμενος στις Μπανάνες δηλώνει « Λένε πως η ταινία είναι πολιτική αλλά δεν πιστεύω τόσο στα πολιτικά… Πρώτα από όλα πρέπει να είναι μια αστεία ταινία». Ωστόσο πιστεύω πως το ένα σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί το άλλο και ο Allen το γνωρίζει πολύ καλά.
Στην ταινία Μπανάνες, πρωταγωνιστής είναι ο Fielding Mellish είναι ένας δοκιμαστής προϊόντων ο οποίος ζει μόνος σε ένα διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη. Ένας χαρακτήρας αρκετά κωμικός, χαρακτηρίζεται από απλοϊκή σκέψη δε φαίνεται να έχει κάποιο ενδιαφέρον ή πάθος. Η ζωή του αλλάζει δραματικά όταν γνωρίζει και ερωτεύεται την Nancy, μια ακτιβίστρια που του χτύπησε την πόρτα με σκοπό να μαζέψει υπογραφές για να εναντιωθεί η κυβέρνηση των ΗΠΑ στο δικτατορικό καθεστώς του Σαν Μάρκος. Οι δυο τους συνάπτουν σχέση και σχεδιάζουν να επισκεφτούν το Σαν Μάρκος. Στην πορεία η Nancy τον χωρίζει αφού πιστεύει ότι «κάτι του λείπει». Έπειτα από το χωρισμό, ο Fielding καταλήγει στο Σαν Μάρκος όπου ο δικτάτορας, Emilio Vargas έχει σκοπό να τον χρησιμοποιήσει προπαγανδιστικά. Ο Vargas σχεδιάζει να σκοτώσουν οι δικοί του τον Fielding ντυμένοι επαναστάτες έτσι ώστε να φέρουν την Αμερική με το μέρος τους. Ο Fielding ξεφεύγει, σώζεται από τους επαναστάτες και για να σώσει τη ζωή του, γίνεται μέλος τους, ενώ θεωρείται νεκρός. Μετά από μία σειρά περιπετειών, ο Fielding καταλήγει χωρίς να το καταλάβει να ηγείται του Σαν Μάρκος και αυτό των ωθεί σε ακόμα περισσότερες «ακραίες» περιπέτειες οι οποίες δείχνουν ότι ο τίτλος Μπανάνες ταιριάζει γάντι στην ταινία.
Όσον αφορά το υποκριτικό κομμάτι, ο Allen τόσο στο παίξιμο, όσο και στην όλη ιδέα παρουσιάζει μία απόλυτα φρέσκια και «ελεύθερη» οπτική αγγίζοντας την παρωδία. Η Louisse Lasser στέκεται δίπλα του ως Nancy, εξίσου φρέσκια και απολαυστική, ενώ οι Carlos Montalban και Jacobo Morales πλαισιώνουν με επιτυχία τον κεντρικό χαρακτήρα δίνοντας επίσης το στίγμα τους στην ταινία.
Ο Allen με τις Μπανάνες δεν κάνει πολιτική ενώ παράλληλα σχολιάζει καυστικά και επιτυχημένα την πολιτική κάτι που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον ακριβώς λόγω του ότι είναι τόσο οξύμωρο. Προβάλλει με χιούμορ το δίπολο εξουσία – επανάσταση ενώ δεν ασχολείται έντονα με τον αν είναι ηθική ή όχι η στάση των επαναστατών ή αυτή του ήρωά του. Οι επαναστάτες του είναι λιγότερο ιδεολόγοι ενώ με τον κωμικό και σαρκαστικό παραλογισμό του Esposito δείχνει επιτυχημένα το σύνδρομο του καθρεφτίσματος. Το αποτέλεσμα είναι οι Μπανάνες, μία ταυτόχρονα «έξυπνη» και πάνω από όλα αστεία ταινία, αυτό ακριβώς που ο Allen επιδίωξε.
Αγαπημένη σκηνή: Η τρέλα του Esposito
Μπορείτε να δείτε το τρέιλερ εδώ:
