Sister Midnight: Φωτιά στην κουζίνα

Sister Midnight
newyorktimes.com

Δεν ξέρω πότε ήταν η τελευταία φορά που μια ταινία με έκανε να θέλω να μαγειρέψω και ταυτόχρονα να κάψω την κουζίνα μου. Το Sister Midnight του Karan Kandhari δεν είναι για όλους — αλλά είναι πολύ πιθανό να είναι για εσένα, αν έχεις βρεθεί ποτέ σε ένα σπίτι που δεν νιώθεις δικό σου, σε έναν ρόλο που δεν διάλεξες, σε μια καταπίεση που σε τρώει μέσα σου. Η ταινία Sister Midnight έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Καννών 2024, στο παράλληλο τμήμα Directors’ Fortnight (Quinzaine des Cinéastes), αποσπώντας θερμή υποδοχή από κοινό και κριτικούς.

Η πλοκή

Η ιστορία αφηγείται την Uma, μια νεαρή γυναίκα στη Μουμπάι, η οποία παντρεύεται, μετακομίζει στο σπίτι του άντρα της και ξεκινάει μια ζωή που φαίνεται ήσυχη, νοικοκυρεμένη, σωστή. Εκείνος δουλεύει, εκείνη φροντίζει το σπίτι. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: τίποτα από όλα αυτά δεν την αφορά πραγματικά. Η Uma δεν νιώθει ο εαυτός της. Δεν της μιλάει κανείς ουσιαστικά. Δεν την ακούει κανείς. Και σιγά-σιγά, η σιωπή αυτή αρχίζει να την πνίγει.

Η ταινία είναι παράξενη. Μια κατσίκα εμφανίζεται στην κουζίνα και μοιάζει να την καταλαβαίνει περισσότερο απ’ τον άντρα της. Κάποια στιγμή έχεις την αίσθηση ότι βλέπεις εφιάλτη. Κι όμως, δεν υπάρχει τίποτα το φανταστικό εδώ. Μόνο μια γυναίκα που κουβαλάει τόση πίεση, που το σώμα της ξεκινά να αντιδρά πριν το συνειδητοποιήσει η ίδια. Δεν είναι ακριβώς φεμινιστική ταινία — ή μάλλον, είναι χωρίς να το προσπαθεί. Δεν κάνει διάλεξη. Απλώς δείχνει τη ζωή μιας γυναίκας που όλοι την θεωρούν τυχερή ενώ εκείνη απλώς σβήνει. Και κάπου εκεί, χωρίς προειδοποίηση, αρχίζει να ανάβει φωτιές. Κυριολεκτικά.

Advertising

Advertisements
Ad 14
Sister Midnight
variety.com

Αξίζει να τη δεις;

Δεν είναι ταινία που θα σου φτιάξει τη διάθεση. Είναι όμως ταινία που θα σου πει μια αλήθεια με τρόπο που δεν έχεις ξαναδεί. Και κάπως έτσι, σε κερδίζει. Όχι με το στόρι της, αλλά με την αίσθηση ότι είδες κάτι ειλικρινές. Κάτι που καίει λίγο — όπως καίει η κουζίνα της Uma όταν αποφασίζει να μην είναι πια σωστή.

Η φωτογραφία είναι πανέμορφη, αλλά ποτέ «γλυκιά». Η πόλη της Μουμπάι δεν φαίνεται όπως στις ταινίες του Bollywood. Είναι πιο σκοτεινή, πιο στενή, πιο πνιγηρή. Σαν να σε κλείνει μέσα. Όπως το σπίτι της Uma. Επίσης, αυτό που ξεχωρίζει είναι το χιούμορ της. Μαύρο, άβολο και νευρικό. Υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να φοβηθείς. Όπως όταν η Uma δίνει οδηγίες για συνταγή ενώ έχει μόλις κάνει κάτι φρικτό. Ή όταν η κατσίκα της φαίνεται πιο λογική απ’ τον άντρα της.

Η Radhika Apte είναι καταπληκτική. Δεν παίζει ρόλο, γίνεται η Uma. Δεν θυμάμαι άλλη ερμηνεία που να λέει τόσα πολλά χωρίς να λέει σχεδόν τίποτα.

Advertising

Δείτε το trailer: 

Περισσότερα από τη στήλη: Κριτικές

Κριτικές

Ένας Υπέροχος Άνθρωπος – Η ευφυΐα, η τρέλα και η δύναμη της αγάπης

Ο Ένας Υπέροχος Άνθρωπος (A Beautiful Mind, 2001) δεν είναι απλώς μια αφήγηση για την…

Κριτικές

Suspiria (2018) – Ένα μεταφυσικό horror με Φρόυντ, χορό και φασισμό

Το Suspiria (2018) του Luca Guadagnino κατάφερε να διχάσει κοινό και κριτικούς, χωρίζοντας τους σε…

Κριτικές

Taxi Driver – Το ψυχογράφημα της αποξένωσης μέσα από το βλέμμα του Σκορσέζε

«Taxi Driver» (1976) , η ταινία-καταβύθιση στην ψυχή ενός ανθρώπου που νιώθει αποκομμένος από τον…

Κριτικές

October Sky: Νοσταλγία και έμπνευση

Το October Sky είναι μία αμερικανική βιογραφική ταινία του 1999, σε σκηνοθεσία του Joe Johnston…

Κριτικές

Ο Λύκος της Wall Street: Η αχαλίνωτη απληστία μέσα από το βλέμμα του Σκορσέζε

Ο «Λύκος της Wall Street» δεν είναι απλώς μια βιογραφική ταινία για έναν πολυεκατομμυριούχο απατεώνα·…

Κριτικές

One Battle After Another – Όταν η επανάσταση αποτυγχάνει (?)

Το «One Battle After Another» σηματοδοτεί την πιο πολιτική και ίσως πιο ώριμη στιγμή του…

Κριτικές

Καπερναούμ (2018) – Μια ταινία για την παιδική οργή σ’ έναν κόσμο χωρίς ελπίδα

H ταινία «Καπερναούμ» της Ναντίν Λαμπακί δεν είναι απλώς ένα κοινωνικό δράμα· είναι μια ωμή…