Sister Midnight: Φωτιά στην κουζίνα

Sister Midnight
newyorktimes.com

Δεν ξέρω πότε ήταν η τελευταία φορά που μια ταινία με έκανε να θέλω να μαγειρέψω και ταυτόχρονα να κάψω την κουζίνα μου. Το Sister Midnight του Karan Kandhari δεν είναι για όλους — αλλά είναι πολύ πιθανό να είναι για εσένα, αν έχεις βρεθεί ποτέ σε ένα σπίτι που δεν νιώθεις δικό σου, σε έναν ρόλο που δεν διάλεξες, σε μια καταπίεση που σε τρώει μέσα σου. Η ταινία Sister Midnight έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Καννών 2024, στο παράλληλο τμήμα Directors’ Fortnight (Quinzaine des Cinéastes), αποσπώντας θερμή υποδοχή από κοινό και κριτικούς.

Η πλοκή

Η ιστορία αφηγείται την Uma, μια νεαρή γυναίκα στη Μουμπάι, η οποία παντρεύεται, μετακομίζει στο σπίτι του άντρα της και ξεκινάει μια ζωή που φαίνεται ήσυχη, νοικοκυρεμένη, σωστή. Εκείνος δουλεύει, εκείνη φροντίζει το σπίτι. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: τίποτα από όλα αυτά δεν την αφορά πραγματικά. Η Uma δεν νιώθει ο εαυτός της. Δεν της μιλάει κανείς ουσιαστικά. Δεν την ακούει κανείς. Και σιγά-σιγά, η σιωπή αυτή αρχίζει να την πνίγει.

Η ταινία είναι παράξενη. Μια κατσίκα εμφανίζεται στην κουζίνα και μοιάζει να την καταλαβαίνει περισσότερο απ’ τον άντρα της. Κάποια στιγμή έχεις την αίσθηση ότι βλέπεις εφιάλτη. Κι όμως, δεν υπάρχει τίποτα το φανταστικό εδώ. Μόνο μια γυναίκα που κουβαλάει τόση πίεση, που το σώμα της ξεκινά να αντιδρά πριν το συνειδητοποιήσει η ίδια. Δεν είναι ακριβώς φεμινιστική ταινία — ή μάλλον, είναι χωρίς να το προσπαθεί. Δεν κάνει διάλεξη. Απλώς δείχνει τη ζωή μιας γυναίκας που όλοι την θεωρούν τυχερή ενώ εκείνη απλώς σβήνει. Και κάπου εκεί, χωρίς προειδοποίηση, αρχίζει να ανάβει φωτιές. Κυριολεκτικά.

Advertising

Advertisements
Ad 14
Sister Midnight
variety.com

Αξίζει να τη δεις;

Δεν είναι ταινία που θα σου φτιάξει τη διάθεση. Είναι όμως ταινία που θα σου πει μια αλήθεια με τρόπο που δεν έχεις ξαναδεί. Και κάπως έτσι, σε κερδίζει. Όχι με το στόρι της, αλλά με την αίσθηση ότι είδες κάτι ειλικρινές. Κάτι που καίει λίγο — όπως καίει η κουζίνα της Uma όταν αποφασίζει να μην είναι πια σωστή.

Η φωτογραφία είναι πανέμορφη, αλλά ποτέ «γλυκιά». Η πόλη της Μουμπάι δεν φαίνεται όπως στις ταινίες του Bollywood. Είναι πιο σκοτεινή, πιο στενή, πιο πνιγηρή. Σαν να σε κλείνει μέσα. Όπως το σπίτι της Uma. Επίσης, αυτό που ξεχωρίζει είναι το χιούμορ της. Μαύρο, άβολο και νευρικό. Υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να φοβηθείς. Όπως όταν η Uma δίνει οδηγίες για συνταγή ενώ έχει μόλις κάνει κάτι φρικτό. Ή όταν η κατσίκα της φαίνεται πιο λογική απ’ τον άντρα της.

Η Radhika Apte είναι καταπληκτική. Δεν παίζει ρόλο, γίνεται η Uma. Δεν θυμάμαι άλλη ερμηνεία που να λέει τόσα πολλά χωρίς να λέει σχεδόν τίποτα.

Advertising

Δείτε το trailer: 

Περισσότερα από τη στήλη: Κριτικές

Κριτικές

Moonlight (2017) – Η εικονογράφιση της ποίησης

Όλοι θυμόμαστε την τελετή των 89ων βραβείων της Ακαδημίας (κοινώς τα Όσκαρ του 2017), κυρίως…

Κριτικές

“Για Πάντα” στις Νύχτες Πρεμιέρας – Ένα ντοκιμαντέρ για τον “αποχαιρετισμό” της παιδικότητας

Οι Νύχτες Πρεμιέρας παρουσιάζουν το “Για Πάντα”. Ένα ντοκιμαντέρ-ταξίδι στην παιδική ηλικία, μέσα από την…

Κριτικές

The Balconettes (2024) – Από τις Κάννες μέχρι το Cinobo

Μπορεί να είδες πόστερ της ταινίας φέτος στο καλοκαίρι στα σινεμά. Διαφορετικά, ίσως την έχεις…

Κριτικές

Soul – Όταν η Pixar μιλά στους ενήλικες με jazz αφήγηση

Η Pixar ανέκαθεν διακρινόταν για την ικανότητά της να αγγίζει το κοινό ανεξαρτήτως ηλικίας –…

Κριτικές

Xenia (2014) – Ένα αφιέρωμα στον Πάνο Χ. Κούτρα

Αν παρακολουθείς τα κινηματογραφικά νέα, ίσως «έπεσες» πάνω σε κάποιο post της ταινιοθήκης της Ελλάδος…

Κριτικές

Coach Carter: Ένας προπονητής ζωής

Το Coach Carter είναι μία βιογραφική αθλητική ταινία του 2005, την οποία σκηνοθέτησε ο James…

Κριτικές

K-Pop Demon Hunters: Το K-pop animation που σάρωσε το Netflix

K-Pop Demon Hunters – K-pop, σπαθιά και neon ενέργεια Δεν βλέπω συχνά animation, πόσο μάλλον…