ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το λοιπόν, όλα ξεκίνησαν στη παλιά πόλη του Terrebonne στο Μόντρεαλ από τον Chub και τον Vick που στα μικράτα τους, στο λύκειο, παίζανε μαζί μουσική. Η φιλία τους κράτησε χρόνια και με τον καιρό δημιουργήθηκε ένα ροκ duo με κιθάρα και ντραμς. Εκεί στο old Terrebonne υπάρχει και ένα μπαρ που κάνει πολύ ωραία ροκ πάρτι και όλοι μας στα ωραία πάρτι κάνουμε ωραίους φίλους. Στο παρεάκι των δύο που λέτε, μπήκε ένας τρίτος. Ένας μπασίστας που τον λένε Meredith και εν τέλει οι τρεις τους ταίριαξαν πολύ καλά. Μια μέρα πάνω στο βαρύ μεθύσι τους αποφάσισαν ότι το μπλε τυρί θα σταματήσει μόνο να τρώγεται και φτιάχνοντας τους Blue Cheese, ξεκίνησαν να τζαμάρουν και να γράφουν τραγούδια. Έτσι έσμιξε η τρέλα με την αλητεία και το χάος. Συγκεκριμένα, έσμιξαν τα εκπληκτικά φωνητικά του Chub που ταιριάζουν τέλεια με τα απρόσμενα κρουστά του. Τα σόλο της κιθάρας του Vick Trigger που όσο απλά είναι, άλλο τόσο ριζώνουν μέσα σου με το πρώτο άκουσμα και οι ακατάπαυστοι πυροβολισμοί με τα ριφς από το μπάσο του Meredith. Γενικά το μουσικό τους σύνολο με μεγάλη ευκολία διαταράσσει τη μονοτονία του doom stoner και του heavy blues όπως το ξέρουμε.
Blue Cheese: Reborn Into Void
Ο δυνατότερος δίσκος είναι ο δεύτερός τους που δημοσιεύτηκε το 2018 και περιέχει εφτά κομμάτια. Το 7ο του είναι και το ομώνυμο κομμάτι του που αν δεν μπει κάποιος στη διαδικασία να ακούσει όλο το άλμπουμ, πρέπει σίγουρα να ακούσει το τελευταίο κομμάτι. Θέλω λίγο να σχολιάσω το άλμπουμ αυτό. Έχει το πιο μυστηριώδες όνομα που μπορούσαν να του δώσουν, σε γεμίζει προσδοκίες και εν τέλει δεν σε απογοητεύει καθόλου.
Έχει ωραίες εντάσεις και ύφος που ταιριάζουν με πολλά πράγματα και καταστάσεις. Δηλαδή, το χειμώνα Reborn Into Void ακούω όταν βασανίζομαι από το κρύο, θυμωμένος για κάτι όταν είμαι το Reborn Into Void ακούω, και στη Σαμοθράκη που όλη μέρα περιφερόμουν στα ποτάμια ευτυχισμένος, αν είχα τρόπο πάλι αυτό θα άκουγα.
Η ΠΡΩΤΗ ΤΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑ
Στον πρώτο δίσκο τους (2014) τα παιδιά νομίζω ότι προσπαθούσαν να βρουν λίγο το στιλ τους. Βεβαίως υπάρχει ο βαρύς και βαθύς ήχος της doom αλλά σίγουρα λες ότι είναι πειραματική η δουλειά τους, τελείως πειραματική. Ξεχωρίζει μεν ένα πολύ καλό και θεότρελο κομμάτι (Dready River) αλλά πρέπει να έχεις συνηθισμένα αυτιά για όλο το δίσκο. Προσωπικά τον απολαμβάνω αλλά αν θα συστήσω σε κάποιον γνωστό μου τη μπάντα θα του δώσω να ακούσει τον δεύτερο δίσκο.
ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΙΩΝΕΙΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ
Κάθε κομμάτι πρέπει να σε πλανεύει, να σου προσφέρει συναισθήματα, να σου δίνει δύναμη για αποφάσεις, να σε μερακλώνει. Να μην είναι προκαθορισμένη παρτιτούρα που μας μάθαιναν στα ωδεία, στεγνές-καθορισμένες μελωδίες και τέτοια… ε, οι Blue Cheese τέτοιοι είναι ρε. Σε πλανεύουν, σε φορτίζουν και σε αιφνιδιάζουν.
Υ.Γ.1 Έγκυρες πηγές λένε ότι ένας τρίτος δίσκος προσπαθεί να έρθει μέσα στον επόμενο χρόνο και θα γίνει χαμούλης!
Υ.Γ.2 Πρέπει να τους κάνουμε να ακουστούν. Δεν έχουμε λεφτά να πάμε στον Καναδά αγάπες μου. Αν γίνουν γνωστοί θα κάνουν περιοδεία και θα έρθουν αυτοί εδώ.
Υ.Γ.3 Μπορεί ο καθένας να κατεβάσει τη δουλειά τους από το Bandcamp και έχει ελεύθερη τιμή. Είναι σαν να σου λένε όλα για τη τέχνη και δεν μας νοιάζουν τα φράγκα. Γι’ αυτό τους αγαπάμε λίγο περισσότερο!
