Η αφορμή γι’ αυτό το άρθρο εκπορεύεται φυσικά από την σημερινή παγκόσμια ημέρα αμφισεξουαλικότητας, μια ημέρα που καθιερώθηκε από το 1999 παγκοσμίως από πρωτοβουλία Αμερικανών ακτιβιστών της BiNet. Σίγουρα ο καθένας θα μπορούσε να έχει ενδοιασμούς για την καθιέρωση ημερών ως παγκόσμιες σηματοδοτήσεις για διάφορα θέματα, αμφιβάλλοντας για τον υπερτονισμό καθιερωμένων αντιλήψεων, αγκυλώσεων και λογικών επεκτάσεων. Όμως αυτές οι μέρες υπάρχουν γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, επειδή ακόμα δυστυχώς υπάρχουν άτομα που ενσταλάζουν βία και παραλογισμό σε διάφορες πτυχές της παγκόσμιας κοινωνίας (π.χ ασέβεια σε γονείς, το περιβάλλον, τη διαφορετικότητα κτλ.).
Στο προκείμενο λοιπόν, η αμφισεξουαλικότητα συγκαταλέγεται στις επιλογές ενός ανθρώπου να λειτουργεί σεξουαλικά αλλά και να διεγείρεται και από τα δύο φύλα. Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως ο άνθρωπος ζώντας σε κοινωνικά σύνολα και δημιουργώντας την δική του πορεία στο βέλος της ιστορίας, κάλυψε σεξουαλικές ανάγκες είτε βρισκόταν με άτομα του αντιθέτου φύλου είτε με άτομα του ιδίου φύλου. Υπάρχει όμως και μια ομάδα ανθρώπων που εγκεφαλικά αλλά και συναισθηματικά δεν έθετε διαζευκτικά όρια και εναρμονιζόταν και με τα δύο φύλα. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι προσωπική λοιπόν επιλογή, βασισμένη σε ένα συνονθύλευμα αξιών και προτιμήσεων. Βεβαίως οι κοινωνικές νόρμες και το εκάστοτε θρησκευτικό πλαίσιο, έθεταν περιορισμούς και αυστηρές ποινές σε όσους απέκλιναν από την ετεροφυλοφιλία. Στην εξέλιξη των κοινωνιών και στην καθιέρωση νόμων και κανόνων, που προστατεύουν την διαφορετικότητα σε θέματα σεξουαλικής συμπεριφοράς, η επίθεση σε άτομα με βάση τις επιλογές του (από όποια πλευρά κι αν γίνεται) είναι τουλάχιστον μη ανεκτό. Ένα άλλο θέμα πέρα από τη νοηματοδότηση της έννοιας αμφισεξουαλικότητα και της απαγκίστρωσης της από χρόνια ταμπού, αποτελεί η δημόσια εικόνα ενός τέτοιου ατόμου. Υπάρχουν πολλοί που λένε “ας κάνει ότι θέλει ο άλλος στο κρεβάτι του, μην το μεταφέρει στο δρόμο όμως”. Φράση με την οποία διαφωνώ διότι από μόνη της στην ουσία εμπερικλείει της τον φόβο (ποίος ο λόγος να μην φιληθεί παραδείγματος χάριν ένα ζευγάρι στο δρόμο, μήπως μην σκανδαλιστεί αυτός που λέει την συγκεκριμένη φράση;) αλλά και επειδή το αισθητικό αποτύπωμα μιας τέτοιας εικόνας δεν θα έπρεπε να ενοχλεί. Φυσικά η δημόσια εικόνα μας, τις περισσότερες των περιπτώσεων, είναι το αμάλγαμα των αξιών και της παιδείας που έχουμε αποκομίσει. Αποτελεί πρόκληση ή όλα δικαιολογούνται στο βωμό των ατομικών ελευθεριών; Η ερώτηση είναι σαφώς ρητορική και δεν μπορώ, ούτε θέλω να παρέμβω στις δικλείδες ασφαλείας σας.
Ολοκληρώνοντας λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο καθένας μας ξεχωριστά εναρμονισμένος και ισορροπημένος με τις ψυχολογικές και σεξουαλικές μεταπτώσεις του, απολαμβάνει το χάρισμα της ζωής. Δημιουργεί και καταστρέφει με δική του ευθύνη και η πρόκληση σήμερα δεν είναι να μιλάμε αν υπάρχουν αμφισεξουαλικοί ή όχι, αν είναι σωστό ή λάθος, αλλά να ζούμε με σχεδόν απόλυτη αρμονία με τα θέλω μας και τα πρέπει του συνόλου. Κλείνοντας όσοι ζουν στην Θεσσαλονίκη προτείνω να περάσουν μια βόλτα από την αίθουσα Τάκης Κανελλόπουλος του μουσείου κινηματογράφου του ΦΘΚ (Αποθήκη 1, Λιμάνι, τηλ. 2310-508398). Εκεί διοργανώνεται το 18ο Διεθνές Φεστιβάλ Γκ.Λ.Α.Τ. (γκέι, λεσβιακών, αμφισεξουαλικών, τρανσεξουαλικών και διεμφυλικών) προβάλλοντας 12 μεγάλου μήκους ταινίες και 32 μικρού και 14 συζητήσεις με το κοινό.
